MSSociety.gr

Δεν μπορείς ούτε για μια στιγμή να κατηγορείς τον εαυτό σου. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς, πάνω - κάτω αυτή τη ζωή κάνουμε, γιατί απλά έτσι είναι η ζωή σήμερα.
Ας σκεφτούμε το εξής: ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι, εάν έκανες μια διαφορετική ζωή, π.χ. άλλη δουλειά πιο χαλαρή, περισσότερος χρόνος για τον εαυτό σου κ.λ.,η κατάσταση της υγείας σου θα ήταν καλύτερη; Μπορείς να αποκλείσεις ότι μπορεί να ήταν χειρότερη;
Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας, πάσχοντες και μη, θα πρέπει να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας και στα προσωπικά μας προβλήματα, αλλά δυστυχώς - ή ίσως κι ευτυχώς- αυτό σήμερα είναι πολύ δύσκολο. Καλούμαστε πρώτα να ασχολούμαστε με τους άλλους και αν περισσέψει χρόνος και με τον εαυτό μας. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απολογούμαστε γι' αυτό.
Εν κατακλείδι, κι όπως ίσως θέλω να πιστεύω, όλα γίνονται για κάποιο λόγο...

Αγαπητέ Pano59, με άγγιξαν πολύ τα γραφόμενά σου. Η απάντηση της Βάσως με καλύπτει απόλυτα. Δεν έχει νόημα να κατηγορείς τον εαυτό σου για καταστάσεις τις οποίες δεν προκάλεσες εσύ - τουλάχιστον με τη θέλησή σου-, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα ήταν η κατάσταση της υγείας του κάτω από διαφορετικές συνθήκες...

Πάντως, η προσωπική μου αίσθηση είναι, πως, ο ζωντανός άνθρωπος ακόμα και αν αναγκαστεί από τις καταστάσεις να αλλάξει τρόπο ζωής και να οδηγηθεί σε πιο ήρεμες καταστάσεις όπως είναι η πρόωρη συνταξιοδότηση, πάλι θα βρει τον τρόπο για να απασχοληθεί δημιουργικά σε σωματικό ή πνευματικό επίπεδο, ανάλογα με τις δυνατότητές του Αυτή η αδρεναλίνη που λες και εσύ....σίγουρα υπάρχει μέσα σου και αναζητά διέξοδο αλλά με πιο ουσιαστικό τρόπο και όχι με τον αγχωτικό και στρεβλό του εργασιακού περιβάλλοντος...

αχ .. ο δαιμονας ........
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Φίλτατε, αυτό το έλεγε (είναι μαλλον ο ίδιος) ο γνωστος συγγραφέας, χρονικογράφος και ακαδημαϊκός γάλλος Ζαν ντ'Ορμεσόν... Δεν ξέρω άν τον έχεις ακουστά, ούτε άν μεταφράζονται εδώ τα βιβλία του (αμφιβάλλω, διότι πολύ κοντά στη γαλλική πραγματικότητα).

Εν πάσει περιπτώσει, και ένοχος να είσαι (δεν καταλαβαίνω ποιά είναι η [αναγκαστικά εγκληματική] πράξη που καταλογίζεις στον εαυτό σου) θα γίνεις καλύτερα άν "το αποδεχτείς"; Σε μερικούς ανεγδήγητους αρέσει να μας φορτώνουν ενοχές, δεν τους παρατάς; Και θα σου πω κάτι άλλο: κατά ποια λογική φταίς εσύ γι αυτές τις μαλ... που μας αραδιάζουν;

Χαρά στο κουράγιο σου!

γεια σου pano πολλές φορές τα ίδια αναρωτήθηκα και για μένα οι ώρες δουλειάς αμέτρητες υπερένταση αγώνας καθυστέρηση και στο τέλος της ημέρας οικογενειακές υποχρεωσεις και οικιακές δουλειές σκέψου να φέρνεις βόλτα και ενα σπιτι 300 τετραγωνικα και το πρωί να τρέχεις να πάρεις τα παιδιά σχολείο και να μην λείψει τίποτα και σε κανέναν αν σκεφτώ και τα ταξίδια ένας πανικός να ολοκληρώσω όλες τις υποχρεωσεις μου επαγγελματικές και μη για να έρθω αθήνα και μέσα σε 4 μέρες να γυρίσω την μέρα όλα τα μαγαζιά και το βράδυα τραγουδιστες ποτο ξενυχτι τσιγάρο και στην επιστροφή τέζα με κορτιζόνες.ποτέ όμως δεν υποψιάστηκα ότι θα μπορούσε να μου κάνει τόσο κακό ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΝΤΑΣΗ ΟΠΩς ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ίσως να φταίμε λίγο αν καθόμασταν με σταυρωμένα τα χέρια να ήταν η ζημιά πιο λίγη νομίζω όμως ότι εγώ δεν ξέρω για σας, το έκανα συνηδητά και θα το ξαναέκανα γιατί ήξερα ότι είχα ημερομηνία ληξεις και έτρεχα να προλάβω να τα ζήσω όλα ΕΖΗΣΑ ΕΥΤΥΧΩς ΚΑΛΑ ΑΠΛΑ ΗΘΕΛΑ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙς PANO ΦΤΑΙΕΙ ΟΜΩς Η ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ ΜΑς ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΑΝΕς ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΕς ΚΑΙ ΙΣΩς ΚΑΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙς (ΑΝ ΕΙΧΕς ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ)

γιασου πανο.μηνε εδω .μαζιμας εγω ειμαι πατερας,η κορημου εχει π.ς .τα βλεπω τα πραγματα απο αλη σκοπια.μηπως εχεις (παρατηση τον εαυτοσου? για ψαξτω! ...γιασου κ. να εισαι καλα

Πανο τι ομορφο post ηταν αυτο?
Οταν ανοιξα το θεμα αδρεναλινη ακριβως αυτο ηθελα να δω , τι επιδραση εχει στον καθενα μας
Να φανταστεις σε ενα δικο μου ντρακαρισμα εδρασε ακριβως το αντιθετο ασταθειες , κλονοι, σπαστικοτητες (ειμουνα μαζι με την κοπελα μου και τρομαξε!!)
Δεν ξερεις ποσο σε ζηλευω

Γεια σου φιλε Πανο! Εγω δεν μπορω να σου μιλησω μεσω της εμπειριας μου ουτε να σε συμβουλεψω μιας και δεν εχω ουτε τα μισα σου χρονια Καποιες καταστασεις ομως και δικα μου βιωματα μου δωσαν και μενα τροφη για σκεψεις, ιδεολογιες, διαβασμα κτλ κτλ.. Αυτο που μπορω να πω οτι υποστηριζω, ειναι οτι ο,τι βιωνουμε, οτι περναμε (αρρωστια, λυπη, χαρα, υγεια) ειναι κομματι μιας "ολοτητας". Μια φραση που ακουσα απο καποιον ειναι οτι αν δεν βιωσεις τον θανατο δεν θα δεις/αντιληφθεις τη ζωη. Εγω αυτη τη φραση ανελυσα στο μυαλο μου και μετεφρασα τον θανατο και ως εννοια κυριολεκτικη αλλα και μεταφορικη (θανατος σωματικος, θανατος της υγειας, θανατος ενος συναισθηματος, μιας αγαπης, κτλ) και συνειδητοποιησα οτι τελικα ζωη (κυριολεκτικα και μεταφορικα) δεν μπορει να υπαρχει χωρις την συνειδητοποιηση του θανατου. (αυτο το διδαξε και ο χριστος με την ανασταση, ασχετα αν πιστευεται σαν θεοτητα η οχι, το διδαγμα ειναι αυτο, μετα τον θανατο ερχεται η αληθινη ζωη, η ανασταση)
Αυτο που θελω να πω, ειναι οτι ο θανατος ή η ζωη, η χαρα και η λυπη, οι δυσκολιες στη ζωη μας ή το να τα χουμε ολα ευκολα μπροστα μας, δεν διακρινονται σε σωστα η λανθασμενα, καλα η κακα, ομορφα η ασχημα.
Οτι επιλογες εχουμε κανει και εκει που μας οδηγησαν, δεν ηταν καλες η κακες, ηταν αυτες που ηταν, ηταν ενα κομματι της ολοτητας μας. Η υπαρξη μας δεν προοριζεται να γινει "καλη" με στοχους καποια προτυπα, αλλα να γινει ολοκληρωμενη. Μην διακρινεις τις κινησεις σου σε σωστες η λανθασμενες, αλλα σαν το ΑΥΤΟ! Αυτο που ειναι να γινει, αυτο που αντιπροσωπευει την υπαρξη σου, χωρις καλο η κακο, σωστο η λαθος.
Ως προς τις επιλογες του καθενος λοιπον, για μενα δεν υπαρχει κριση (τουλαχιστον εγκοσμια). Μην βαλουμε καμια επιλογη μας σε καλουπι, και να ξεφυγουμε απο τα προτυπα του σωστου-λαθους, ηθικου-ανηθικου.
Δεν σου λεω αποδεξου αυτα που εχεις κανει, αυτο ειναι καθαρα θεμα επιλογης σου, αλλα δες οτι ολα οσα εχεις κανει ειναι κομματι της υπαρξης σου, και οι ισως λαθος (κατα εσενα) επιλογες που εχεις κανει συμπληρωνουν τον εαυτο σου.
Αυτο ειναι που πρεπει να αγαπησουμε στον καθενα γυρω μας, τις επιλογες του και αυτα που ισως φανταζουν διαφορετικα (και οχι λαθη) σε σχεση με αυτα που θα πρατταμε εμεις. Η οικογενεια σου γι αυτα πρεπει να σε αγαπησει, γι αυτο πρεπει και εσυ να σεβαστεις τον εαυτο σου. Να σεβαστουμε ολοι μας την διαφορετικοτητα μας και των γυρω μας.