MSSociety.gr

nowhere έγραψε:... της απίστευτης μλκς που είχα διαβάσει κάποτε ότι η ΣΚΠ σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...

δεν ξερεις ποοοοσο συμφωνω!....

και εγω μαζι σας..αλλα βαριεμαι να πω γιατι...ολοι το ξερετε άλλωστε

ΚΑΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ Κ ΚΑΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΔΕ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΑΠΛΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ,ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ Κ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Κ ΠΟΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ......ΑΥΤΑ.ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΣΕ ΕΣΑΣ
respect

καλως ηρθες Νικο
δεν βλεπω αυτο που λες οτι εγινες χειροτερος ανθρωπος
μια χαρα εισαι γεματος αποριες
και καθαρο μυαλο

mariakod έγραψε:ΚΑΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ Κ ΚΑΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΔΕ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΑΠΛΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΟ.ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ,ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ Κ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Κ ΠΟΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ......ΑΥΤΑ.ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΣΕ ΕΣΑΣ
respect

Αυτά, καλή μου, τα είχαν (ο γ' πληθυντικός, επειδή είμαι καινούργιος) και πριν την αρρώστια. Δεν δίνουν τέτοια πράγματα οι αρρώστιες, δεν δίνουν τίποτα, μόνο παίρνουν

αααα....διαφωνω...
Προσωπικα,η σκληρυνση μου χαρισε πολλη ηρεμια...
Επειδη απο πιτσιρικα ολοι μου λεγαν ποσο μοιαζω με ενα συγγενικο μου προσωπο που ειχε σκληρυνση,παντα αγχωνομουν μηπως παθω τα ιδια...
Την ημερα που διαγνωστηκα,ειλικρινα,αυτο το αγχος εξαφανιστηκε ως δια μαγειας!!
.....γιουπιιιιιιιι!!!!!

Καλως ηρθες Νικο

οπως καταλαβενεται και καταλαβενω μοιραζομαστε και βιωνουμε οοολοι τις ιδιες γευσεις,ολοι με τον δικο τους τροπο αλλα τελικως με κοινο παρανομαστη.Τι μαυρες καλοσυνες και ψυχρεμιες μου λενε ολοι..οταν κοιμασαι με το θεριο κοιτας να το τσακωσεις απο το λαιμο καποια στιγμη και για οσο αντεξεις.

Καλώς ηρθες κι απο μένα Νικο στην παρέα μας, αν και καινούργιος, σε βρίσκω αρκετά
ενημερωμένο και με πολύ εύστοχες ερωτήσεις

Τώρα οσο αφορά το θέμα τύχης, ανηφόρας κατηφόρας, καλό κακό, καλύτερος χειρότερος
νομίζω οτι ολα είναι εννοιες σχετικές, είναι πολυ δύσκολο να προσδιοριστούν, ανάλογα πως
βιώνει ο καθένας μας τις όποιες καταστάσεις, πόσα πράγματα του έχουν στερηθεί, λόγω ασθένειας
γενικά το υψος της ανηφόρας, το πόσα σκαλοπάτια η λακκούβες θα υποχρεωθεί να υπερπηδήσει
ωστε να κατορθώσει τουλάχιστον να κερδίσει την ψυχική του ηρεμία!!!!

Ευτυχώς που υπάρχει και ο παράγοντας ελευθέρα βούληση και τις περισσότερες φορές, εαν την
αξιοποιήσουμε σωστά, μας σώζει απο κάποιες δυσμενείς καταστάσεις, βέβαια για κάποιες ανίατες
ασθένειες, θα συμφωνήσω με το Σταυρο, είναι καθαρά και μόνο θέμα τύχης, αφού δυστυχώς
για τον ερχομό μας σ'αυτον τον κόσμο, κάποιος αλλος αποφασίζει, ενα χιλιοστό το σπερματοζωάριο αν ειχε παρεκκλίνει απ' την πορεία του, ισως να μην χρειαζόταν να κάνουμε
αυτήν την συζήτηση :

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΨΗ.ΟΛΟΙ ΧΑΣΑΜΕ.ΕΧΑΣΑ "ΦΙΛΟΥΣ",ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ,ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ Μ....Α ΠΟΥ ΜΕ ΕΔΕΡΝΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΗ Κ ΝΑΜΗ ΛΕΩ ΟΧΙ.ΕΚΑΝΑ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ(ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΣ),ΤΣΕΚΟΥΝΗΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ Κ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ "ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ", ΣΥΝΕΧΙΖΩ.ΕΒΑΛΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Κ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ.ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ,ΠΑΩ ΠΑΣΟ.

billios έγραψε:οπως καταλαβενεται και καταλαβενω μοιραζομαστε και βιωνουμε οοολοι τις ιδιες γευσεις,ολοι με τον δικο τους τροπο αλλα τελικως με κοινο παρανομαστη.Τι μαυρες καλοσυνες και ψυχρεμιες μου λενε ολοι..οταν κοιμασαι με το θεριο κοιτας να το τσακωσεις απο το λαιμο καποια στιγμη και για οσο αντεξεις.

Πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθουν κι αυτά φίλε μου,
θυμάμαι τότε που έμαθα ότι έχω την αρρώστια,
που την είδα να μου κλέβει τη μαγκιά
και την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια να μην εξαρτιέμαι από κανένα και να μην είμαι βάρος σε κανένα
και κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να μου αφήσει ούτε μια στιγμή ξεγνοιασιάς
και σκεφτόμουν τι κάνω συνεχίζω ή τελειώνω;
και το μόνο που με κράτησε είναι το παιδί μου
και κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου, θολούς, αλλά αυτοί ζούσαν κανονικά τις ζωές τους κι' ο πόνος, που μου προκαλούσε η κίνηση του ματιού, μου μούδιαζε τη σκέψη κι έλεγα γιατί σε μένα κι' όχι σ' αυτούς, φυσικά δεν μου φταίγαν σε τίποτα οι άνθρωποι και σκεφτόμουν εγώ είμαι αυτός που νοιώθει τέτοια κακία;
και κοιτούσα τη γυναίκα μου και σκεφτόμουν αυτή τι φταίει να σηκώσει το σταυρό το δικό μου;
και ναχω μεσ το μυαλό μου να μην πίνω πολλά νερά και να κατουράω πριν βγώ έξω για να μη ψάχνομαι μετά για τουαλέτα
και τη στιγμή που με παίρνει ο ύπνος να μου τον κάνει σμπαράλια ο φόβος αν θα μπορέσω το πρωί να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, αν θα μπορώ να μιλήσω, αν θα μπορώ να σταθώ όρθιος
και εκεί που κάθομαι να νοιώθω την πλάτη μου να πιάνει φωτιά και να πρέπει να επιστρατεύσω όλη μου την ψυχραιμία να πω εντάξει ρε μλκ σε έχει ξαναπιάσει κι' έχει περάσει, άλλωστε τον αντέχεις τον πόνο, λες και γεννήθηκα για να αντέχω τον πόνο
και γυρίζω τώρα και βλέπω το σκατοκρέβατο να του 'χω δώσει κλίση (incline bed therapy) και μου 'ρχεται να το σπάσω και ο μόνος λόγος που δεν το κάνω είναι ότι δεν έχω την μυική δύναμη να το κάνω
και τους ακούω να λένε ε τα αντισώματα αυτουνού επιτέθηκαν και στη φαιά ουσία του εγκεφάλου του, γι' αυτό νοιώθει έτσι. Ε όχι λοιπόν, νοιώθω έτσι επειδή η αρρωστια με έκανε χειρότερο άνθρωπο, μου γμσε τη ζωή ... και να σκεφτείς ότι είμαι απ' τους τυχερούς που ακόμα δεν τους έχει ξεσκίσει.