MSSociety.gr

Κώστα, το θέμα που έθεσες για ανάλυση οντως είναι πολυεπίπεδο, πολυδιάστατο και διευρύνει την σκέψη μας....

Υποκλίνομαι στους συντρόφους των ασθενών με ανίατες ασθένειες, θεωρώ οτι είναι το πολύτιμο δεκανίκι τους που υπερνικά τα οποια εμπόδια....

Στις περιπτώσεις όμως απουσίας τέτοιων στηριγμάτων, τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο,τότε είναι που πρέπει να επιστρατεύσεις και να ανασυνθέσεις τα κομμάτια σου,ώστε να βγείς, αν τα καταφέρεις βέβαια, πλουσιότερος με νεες αγωνίες επιβιώνοντας
στις καινούργιες καταστάσεις.... και μέσα απ'αυτήν την διεργασία, το βέβαιο είναι οτι θα αναδυθείς κάποια στιγμή ωριμότερος και πάρα πολύ ανθρώπινος.....

Μιμικαμ έγραψε:Κώστα, το θέμα που έθεσες για ανάλυση οντως είναι πολυεπίπεδο, πολυδιάστατο και διευρύνει την σκέψη μας....

Υποκλίνομαι στους συντρόφους των ασθενών με ανίατες ασθένειες, θεωρώ οτι είναι το πολύτιμο δεκανίκι τους που υπερνικά τα οποια εμπόδια....

Στις περιπτώσεις όμως απουσίας τέτοιων στηριγμάτων, τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο,τότε είναι που πρέπει να επιστρατεύσεις και να ανασυνθέσεις τα κομμάτια σου,ώστε να βγείς, αν τα καταφέρεις βέβαια, πλουσιότερος με νεες αγωνίες επιβιώνοντας
στις καινούργιες καταστάσεις.... και μέσα απ'αυτήν την διεργασία, το βέβαιο είναι οτι θα αναδυθείς κάποια στιγμή ωριμότερος και πάρα πολύ ανθρώπινος.....

Κωνσταντίνα έγραψε:Καλησπέρα στην παρέα,
ο ασθενής σύντροφος σε μία σχέση και μάλιστα μιας νόσου με παρενέργεια το χάσιμο αυτονομίας και την κατάθλιψη που συνοδεύει την ανημπόρια, γίνεται πολλές φορές εγωιστής και άδικος.
Για να μην παρεξηγηθώ μιλώ για τον εαυτό μου.Είμαι όμως κι ένα "κάρο" άλλα πράγματα που θεωρώ και θεωρεί ο σύντροφος που μέχρι τώρα με στηρίζει, ότι αξίζουν σε μια σχέση κι ας μην μπορώ να περιμένω, για να βγει γρήγορα από το πιπι-room.
Επίτηδες φέρνω το συγκεκριμένο παράδειγμα και ο νοών .......νοείτω.

Θα κινδυνέψω να αν βάλω και μια ακόμα λογική στη συζήτηση;;;
Πόσο το αντέχουμε να είμαστε ο αδύναμος κρίκος;;;;;;

Κάποιοι φεύγουν πριν "εκδιωχτούν" θέλοντας να προστατέψουν τον .......άλλον, λένε
Κάποιοι "εγκαταλείπονται" και .........θυμώνουν με τον "κακό" άλλον
Κάποιοι νομίζουν ότι επειδή αρρώστησαν, έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους
Κάποιοι χωρίζουν, αλλά άποψή μου είναι, ήταν χωρισμένοι πριν τη σκπ και περίμεναν άλλοθι
Κάποιοι όντως είναι αδικημένοι και είναι αρκετοί

Κωσταντίνα,

Παιδιά, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας που ο καθένας βοηθά με τον τρόπο του να επεκτείνουμε τις σκέψεις μας, παρουσιάζοντάς μας και πτυχές που δεν είχαμε δει ή δεν θέλαμε να δούμε.

Πόσο μπορεί να αντέξει ένας ασθενής σκπ σε μια επίσης άρρωστη σχέση ?
Δεν είναι επιβαρυντικό νομίζετε και για τους δύο?Η συνταγή γιατρού είναι ηρεμία και οικογ γαλήνη ,μακριά απο διενέξεις και νεύρα και φωνές .
Δυο αρρώστιες μαζί είναι δύσκολο για μας, ειδικά για τους πιο ευαίσθητους και ταλαιπωρημένους απο τη νόσο.
Τουλάχιστο 80 % των προυποθέσεων για σωστο σύντροφο πρέπει να τις πληρεί για να ειναι η ζωή μας "βιώσιμη".
Αλλιώς να πάει αλλού που λέει κι ο costas.Αρκετά με τις εκπτώσεις !

Το πραγματικό δίλλημα αρχίζει εκεί που υπάρχουν παιδιά .Εκεί είναι που βρίσκεσαι μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε.Και πάλι τον εαυτό σου θα κατηγορήσεις που δε διάλεξες το σωστό άνθρωπο.Κανένας μας να μη βρεθεί σ αυτή τη θέση.

Ειμαι συντροφος και εχω και ενα παιδι. Οι φοβοι μου πολλοι και οι περισσοτεροι αφορουν το μελλον. Επεσα στην λουμπα να σκεφτομαι τοσο πολυ το αυριο που ξεχασα να ζω στο σημερα και αυτο ειναι ενας φαυλος κυκλος που δεν κλεινει ποτε. Να φυγω δεν σκεφτηκα ποτε.
Απο τετοιο πλασμα με τιποτα. Θα σας πω ομως κατι που πιστευω οτι ειναι η αληθεια γιατι στο συγκεκριμενο ποστ ειμαι μειοψηφια.
Ολοι μας μα ολοι μας θελουμε να σταματησει να υπαρχει αυτη η κωλοφραση-ορος λεξη με τις 3 λεξουλες. Πολλες φορες οι συντροφοι μεταξυ μας παιζουμε ενα ιδιοτυπο κρυφτουλι προσπαθοντας να κρατηθουμε για τους εαυτους μας και για τον αλλον.
Μην δειξω, μην φανει, ολα καλα θα πανε κοκ. Αυτο οσον αφορα τους συντροφους περιεχει και κατι το εγωιστικο θεωρω.
Κανεις δεν θελει να ειναι ασθενεις με κατι που χαρακτηριζεται ανιατο, και κανεις δεν θελει ο συντροφος του να το εχει. Ο πρωτος παραγοντας ειναι η αγαπη και ο πονος που σου προκαλει και εκει ειναι το οξυμωρο. Το ανωτερο συναισθημα στον κοσμο που σε εξυψωνει στα ουρανια παει χερι χερι με το χειροτερο- τον φοβο. Σαν συντροφος πιστευω οτι κανω οτι μπορω για να ειναι καλα τα πραγματα. Ομως η αληθεια ειναι οτι δεν το κανω μονο για την συντροφο μου αλλα και για μενα. Θελω να ειναι καλα τα πραγματα για να ειναι πρωτον καλα εκεινη και κατα δευτερο για να ειμαι καλα και εγω και να μην ερχονται στο μυαλο μου ολα αυτα τα ασχημα πραγματα. Καποτε μιλησα με μια ψυχολογο που μου ειπε οτι αν δεν υπαρχει το σκουρο δεν μπορεις να δεις το ανοιχτο. Δεν καταλαβαινεις την διαφορα. Ταυτοχρονα ομως το σκουρο δεν το θελει κανεις.
Η ζωη ειναι σαν μια ημιτονοειδη γραμμη. Παει πανω κατω συνεχεια. Αυτο που συναιβει σε μενα ηταν να την κανω ισια. Προτιμουσα να ειμαι μονιμως στον πατο της γραμμης παρα να δωσω στην ζωη το δικαιωμα να ανεβω και να με ξαναριξει αποτομα οπως εκανε την πρωτη φορα. Και αυτο νομιζω λεγεται δυστυχια που σε καταβαλει και μετα ψαχνεις να βρεις τι μπορεις να κανεις για να αλλαξει.
Και εκει ακριβως μπαινει η ελπιδα. Αυτη η μαγικη λεξουλα που κραταει ασθενεις και συντροφους κοντα τις περισσοτερες φορες. Αυτο ειναι αλλη κουβεντα.
Σορι για το μακρυσκελες. Να ειστει ολοι καλα.

Πέτρο, καλή χρονιά.

Το θέμα είναι πως ο "πάτος" που αναφέρεις είναι σχετικός. Δηλαδή, θα μπορούσα να σε ρωτήσω "γιατί Πέτρο έχεις επιλέξει να είσαι στον πάτο συνεχώς σε μια ευθεία και όχι το ανώτατο σημείο συνεχώς, σε μια ευθεία" και μέσα από τη συζήτηση που θα κάνουμε να αποδειχθεί ότι ο "πάτος" που εσύ αναφέρεις είναι αυτό που εγώ χαρακτηρίζω "ανώτατο σημείο". Άρα για μέσα είσαι ένα μόνιμα ευτυχισμένος άνθρωπος.
Όλα ελιναι σχετικά λοιπόν. Η κλίμακα την οποία μετρούν οι δυο άξονες του διαγράμματος, ώστε να φτιάξουν την ημιτονοειδή ή ευθεία γραμμή είναι για τον καθένα διαφορετική.
Βράσε όρυζα και κάνε και μια σάλτσα μη στουμπώσουμε, φίλε...

Είναι απόλυτα υγειές, σε μια σχέση η συνάρτηση να είναι ημιτονοειδής παρά εφαπτομενική!

Σ' αυτό συμφωνώ Κώστα. Για την υποκειμενικότητα της κλίμακας έγραψα...