MSSociety.gr

LL--MM έγραψε:

Κωνσταντίνα έγραψε:

Κώστας έγραψε:Αν είναι έτσι, τότε η ευαισθησία έχει διαβαθμίσεις. Μόλις ξεπερνάς ένα όριο παθαίνεις ΣΚΠ! Πως εξηγείται αλλιώς υπερευαίσθητα άτομα νάναι απόλυτα υγιή;!
Αυτο εξαρτάται, τα μέγιστα, από το που βρίσκει την ευαισθησία ο καθένας μας

Καλησπέρα στην παρέα
άποψή μου είναι ότι σκπ δεν παθαίνουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι γενικά, αλλά εκείνοι που δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε τα γεγονότα-συμβάντα της ζωής μας.
Που δεν μπορέσαμε να συγχωρέσουμε* τα γεγονότα-ανθρώπους και τους αφήσαμε να μας καταπιούν.
Που δεν είμαστε ευέλικτοι. Απαραίτητη η ευελιξία, αλλά με ποιό σκοπό;
Με την έννοια της ικανότητας να μην προσκολλάσαι σε εμμονές επειδή έτσι έμαθες να κάνεις.Οι εμμονές δημιουργούν ανθεκτικότητα και ακαμψία.Η ανθεκτικότητα και η ακαμψία οδηγούν σε ρήξη και σπάσιμο.
Που σημασιοδοτήσαμε τα πράγματα ως τεράστια, ως δυσεπίλυτα, ως το τέλος του κόσμου κάποιες φορές.
Σαν την ψυχίατρο, που ρωτάει γιατί δε θέλουμε ν'αυτοκτονήσουμε, τώρα που μάθαμε πως έχουμε σκπ: Μου επιτρέπετε να ζήσω;;; Συνεχίζω να ζώ και να πολεμάω: Μα είναι πολλά που με τη σκπ,ΔΕΝ ΣΗΜΑΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΕΜΕΙΣ: Δεν πολεμάμε μόνο τη σκπ, αλλά και τις εκάστοτε νοοτροπίες: Δεν είναι θέμα να τις αφήσουμε εμείς να μας καταπιούν: θα το κάνουν, φυσικά, μόνο όταν δεν αντέχουμε ν'αντιστεκόμαστε πλέον
Λυπάμαι Κασσάνδρα μου αν είχες την ατυχία να ακούσεις ψυχίατρο να μιλά έτσι.
Η δική μου εμπειρία αφορά ψυχίατρο που εξηγεί το λόγο που καταθλίβεται ο σκληρυντικός.”Είναι πολύ φυσικό να αισθάνεσαι θλίψη, όσο βιώνεις απώλειες και απογοήτευση που τα φάρμακα που προτείνονται δε σε θεράπευσαν”.

Με τη νοοτροπία του κόσμου δεν κατάφερε ποτέ κανείς να τα βάλει.Θα χρειαστούν πολλές δεκάδες χρόνων για να συμβεί η ελάχιστη αλλαγή.
Μιλώ όμως για την ατομική αλλαγή που μπορείς να κάνεις ώστε να μην απορροφηθείς.

Ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος που είναι ευέλικτος, που μπορεί να ελίσσεται, που κάνει δεύτερες αναγνώσεις στα θέματα που τον απασχολούν, που συγχωράει τις καταστάσεις, δεν υπάρχει λόγος να νοσήσει.
Λόγος δεν υπάρχει να νοσήσει κανένας: Αντίθετα, το να στενοχωριέται είναι φυσικό αποκύημα του όποιου δεδομένου βιώματος: Ενας νευρολόγος που δε λέω τ'όνομά του, είπε μια σωστή κουβέντα σε κάποιον πρίν από μένα μετά την επίσκεψη: "Κατάθλιψη; Δεν έχεις τέτοιο πράμα εσύ: Η μελαγχολία είναι φυσική στην κατάσταση αυτή όπου αντιμετωπίζεις τέτοια προβλήματα"
Δυστυχώς οι άνθρωποι νοσούμε επειδή πληρούμε κάποιες προϋποθέσεις.
Σκέφτομαι τη ζωή μου που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το χρόνιο στρες, ή θυμό, ή που δεν κατάφερα να χωρέσω τα δύσκολα, ήταν πολύ φυσικό να αρρωστήσω .
Συ είπας: Αλλοι μπορεί να πουν ότι το να αισθάνεσαι υπεύθυνηγια μια κατάσταση -άσχετα άν είσαι πραγματικά- σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι το δυσάρεστο μέλλον εξαρτάται από σένα. Δε μπορώ να φανταστώ πως είναι η περίπτωση εδώ.
Κασσάνδρα ο καθένας μας γνωρίζει ή διαισθάνεται τί δεν πήγε καλά και αρρώστησε από σκπ.
Σημασία δεν έχει να αυτομαστιγωθείς αλλά να πας παρακάτω με την ψευδαίσθηση ότι το μέλλον εξαρτάται πολύ και από σένα.
Όσες φορές ένιωθα το βάρος του αδιέξοδου, πάθαινα ώση.
Δεν εξαρτάται όμως κι αυτό από το σε τι συνίσταται, ακριβώς, το εκάστοτε αδιέξοδο;;;
Το αδιέξοδο που ορίζεται στο δικό μου βιωματικό πλαίσιο.
Σήμερα που δεν παθαίνω πια υποτροπές, κάνω προσπάθεια να συγχωράω τα δύσκολα.
Δεν καταλαβαίνω την έννοια της φράσης αυτής: Αν σημαίνει "Κάνω όσο μπορώ, ότι μπορώ δίχως να το παίρνω προσωπικά" συμφωνώ απολύτως...
Αφορά επαναπροσδιορισμό στα στερεότυπα και τις πεποιθήσεις που με δυσκολεύουν.
Αυτή είναι μια στρατηγική που δυστυχώς δεν την διδαχθήκαμε όταν έπρεπε και έπρεπε να την μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο. ΟΚ, όμως η έννοια της στρατηγηκής, που κολλάει εδώ; Και τι να διδαχτούμε ακριβώς;;;
Το νόημα της ζωής δεν είναι αυτό που μας δίδαξαν.
*όχι την θρησκευτική σημασία της μεταμέλειας


H γιαγιά η Κασσάνδρα

Κώστας έγραψε:Αν είναι έτσι, τότε η ευαισθησία έχει διαβαθμίσεις. Μόλις ξεπερνάς ένα όριο παθαίνεις ΣΚΠ! Πως εξηγείται αλλιώς υπερευαίσθητα άτομα νάναι απόλυτα υγιή;!
Αυτο εξαρτάται, τα μέγιστα, από το που βρίσκει την ευαισθησία ο καθένας μας

Κωνσταντίνα έγραψε:Καλημέρα στην παρέα
θα συμφωνήσω με τον Κώστα στην άποψή του:....... ΑΡΑ ΖΗΣΕ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Από την ημέρα που διαγνώστηκα ξεκίνησε για μένα ένας αγώνας γνώσης και εξειδίκευσης, πιστεύοντας ότι όσο πιο ενημερωμένη, τόσο πιο αποτελεσματική για μένα.ΜΥΘΟΣ .
Δεν με ωφέλησαν οι ιατρικές γνώσεις που απέκτησα, ούτε η πληθώρα μαγνητικών τομογραφιών που έβγαλα

Θα τολμήσω πια να πω ότι, όσο πιο λίγο εμπλακείς στην ασάφεια και την απροβλεψιμότητα της νόσου, τόσο πιο χαλαρά θα ζήσεις τη σκπ που "κλέβει" μερτικό συμμετοχής στη ζωή.
Έπειτα από τόσα χρόνια "καριέρας" στο πρόβλημα, συνηδειτοποίησα ότι την ενέργειά μας χρειάζεται να την διαθέτουμε στους τρόπους εξεύρεσης πηγών χαράς και λιγότερο γνώσης της δράσης των Τ λεμφοκυττάρων, ή της ζημιάς που προκάλεσε η φλεγμονή στη λευκή ουσία.

Συμπέρασμα "ΑΡΑ ΖΗΣΕ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ costas1968".

Κώστας έγραψε:

Κώστας έγραψε:Αν είναι έτσι, τότε η ευαισθησία έχει διαβαθμίσεις. Μόλις ξεπερνάς ένα όριο παθαίνεις ΣΚΠ! Πως εξηγείται αλλιώς υπερευαίσθητα άτομα νάναι απόλυτα υγιή;!
Αυτο εξαρτάται, τα μέγιστα, από το που βρίσκει την ευαισθησία ο καθένας μας

Πιστεύω ότι η ευαισθησία δεν έχει διαβαθμίσεις. Ή είσαι ευαίσθητο άτομο ή δεν είσαι. Δεν μπορεί κάποιος να βουρκώνει στη θέα μιας ταινίας ή στο άκουσμα ενός τραγουδιού και να μένει ασυγκίνητος στη θέα ενός ανοιξιάτικου αγρού! Άρα δεν πρέπει να φταίει η ευαισθησία για τη ΣΚΠ αλλά η ιδιαιτερότητα ή αν θέλετε η ανικανότητα κάποιων ατόμων να μην μπορούν να "εκραγούν" "καταπίνοντας" τα πάντα.

tassos_m έγραψε:
Άρα, το φάρμακο, είναι ΟΝΤΩΣ αγαθό (...)
Όμως, δεν παύει, ταυτόχρονα, να είναι και ένα "εμπορικό είδος"...

Σωστός!!!!!!


μάλλον, τελικά, και μια θεραπεία προφύλαξης, να είναι απαραίτητη...

Αρκεί αποδεδειγμένα νάναι θεραπεία προφύλαξης και όχι μια απλή εικασία. Δεν μπορεί ν΄ αποτελεί πανάκεια ότι η καλή πορεία ενός σκληρυντικού ασθενούς οφείλεται στα φάρμακα που του χορηγούνται

Κωνσταντίνα έγραψε:

LL--MM έγραψε:

Κώστας έγραψε:
Ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος που είναι ευέλικτος, που μπορεί να ελίσσεται, που κάνει δεύτερες αναγνώσεις στα θέματα που τον απασχολούν, που συγχωράει τις καταστάσεις, δεν υπάρχει λόγος να νοσήσει.
Λόγος δεν υπάρχει να νοσήσει κανένας:
Αντίθετα, το να στενοχωριέται είναι φυσικό αποκύημα του όποιου δεδομένου βιώματος:
Ενας νευρολόγος που δε λέω τ'όνομά του, είπε μια σωστή κουβέντα σε κάποιον πρίν από μένα μετά την επίσκεψη: "Κατάθλιψη; Δεν έχεις τέτοιο πράμα εσύ: Η μελαγχολία είναι φυσική στην κατάσταση αυτή όπου αντιμετωπίζεις τέτοια προβλήματα"

Ξέρεις τί σκέφτομαι, κάποιες φορές.. ;
το πόσο σοφός "μηχανισμός επιβίωσης", κάτι σαν "ένστικτο αυτοσυντήρησης",
είναι η Μελαγχολία, έως και η ήπιας βαρύτητας Κατάθλιψη...

Δηλαδή, αυτή η "κουρτίνα" που μπαίνει μπροστά από κάθε εξωτερικό ερέθισμα, είτε αυτό είναι ευχάριστο, είτε δυσάρεστο..
Και έτσι, το "χρώμα" στα γεγονότα (ερεθίσματα) που αντικρύζουμε, γίνεται πιο "παλ",
και μας χαρακτηρίζουν ως "βραδύνους" και "βραδυψυχισμένους"..

Όμως, έτσι, χάρη στην "κουρτίνα" αυτή, το ζωντανό (κατάμαυρο και αδιέξοδο..) χρώμα της πίκρας, γίνεται ένα κάπως υποφερτό -σχεδόν ουδέτερο "γκρίζο"..
Και, δεν φουντάρεις από το πρώτο μπαλκόνι..
Αλλά, σέρνεις το βήμα σου, και πάς παρακάτω...



Δυστυχώς οι άνθρωποι νοσούμε επειδή πληρούμε κάποιες προϋποθέσεις.
Σκέφτομαι τη ζωή μου που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το χρόνιο στρες, ή θυμό, ή που δεν κατάφερα να χωρέσω τα δύσκολα, ήταν πολύ φυσικό να αρρωστήσω .
Συ είπας: Αλλοι μπορεί να πουν ότι το να αισθάνεσαι υπεύθυνηγια μια κατάσταση -άσχετα άν είσαι πραγματικά- σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι το δυσάρεστο μέλλον εξαρτάται από σένα. Δε μπορώ να φανταστώ πως είναι η περίπτωση εδώ.
Κασσάνδρα ο καθένας μας γνωρίζει ή διαισθάνεται τί δεν πήγε καλά και αρρώστησε από σκπ.
Σημασία δεν έχει να αυτομαστιγωθείς αλλά να πας παρακάτω με την ψευδαίσθηση ότι το μέλλον εξαρτάται πολύ και από σένα.

Κορίτσια, το μέλλον, μας έχει όλους μας χεσμένους...
Η γη θα γυρίζει το ίδιο "ανάλαφρα" και χωρίς εμάς...

Όμως, όσο υπάρχουμε επάνω της, και την βαραίνουμε,
με τα ενδεχομένως περιττά κιλά μας, ας χαρούμε το "ταξίδι"...


Όσες φορές ένιωθα το βάρος του αδιέξοδου, πάθαινα ώση.
Δεν εξαρτάται όμως κι αυτό από το σε τι συνίσταται, ακριβώς, το εκάστοτε αδιέξοδο;;;
Το αδιέξοδο που ορίζεται στο δικό μου βιωματικό πλαίσιο.
Σήμερα που δεν παθαίνω πια υποτροπές, κάνω προσπάθεια να συγχωράω τα δύσκολα.

Κι όμως, αν το "κάνω προσπάθεια",
ουσιαστικά σημαίνει αυτομαστιγώνομαι για να ξεχάσω.. ή να φαίνεται ότι ξέχασα κάτι που βαθιά μέσα μου με πληγώνει.. που δεν ξεπέρασα.. για να "φανώ" δυνατός,
τότε πέφτω σε νέο "λούκι" εσωτερικής τρικυμίας......

Βασιλικη T. έγραψε:Καλησπέρα παιδια,
διαβαζω την όλη συζητηση και εχω μπερδευτει στα βασικά... συγχωρεστε με αλλα είμαι καινουρια στην όλη κατασταση και μη ολοκληρωμενα ενημερωμενη....

ερωτηση1
η δευτεροπαθως προιουσα φαση ειναι η φυσιολογική εξελιξη αυτης της νόσου?
δλδ τα κινητικα προβληματα θα ερθουν σιγουρα απλα σε αλλους αργα και σε αλλους πιο γρήγορα? καπου διαβασα πως τα 2/3 με σκπ παρουσιαζουν την δευτ. προιουσα μεσα σε 25 χρονια... ισχυει? http://www.iatropedia.gr/articles/read/2267

ερωτηση2 (λιγο ασχετη και πιο προσωπικη)
οταν η σκπ ξεκιναει με οπτικη νευριτιδα ... θεωρειται στατιστικά πως η εξελιξη της είναι καλύτερη??

εχω τρομαξει με αυτα που διαβαζω ... ειμαι 28 δλδ στα 55 θα εχω κατα ενα μεγαλο ποσοστο κινητικες δυσκολιες (βεβαια ως τοτε παιζει και να με εχει πατησει κανα αμαξι)

επίσης όλα τα στατιστικα είναι βασισμένα σε ως τώρα ερευνες,,,,, εξελιξεις στην επιστημη υπάρχουν τοσες ωστε να πεις πως τα στατιστικα μπορει να ανατραπουν στα επομενα 20 χρονια?

thanks

tassos_m έγραψε:Ξέρεις τί σκέφτομαι, κάποιες φορές.. ;
το πόσο σοφός "μηχανισμός επιβίωσης", κάτι σαν "ένστικτο αυτοσυντήρησης",
είναι η Μελαγχολία, έως και η ήπιας βαρύτητας Κατάθλιψη...
Αποκύημα είναι, φίλε, και κάθε άλλο παρά "συντηρεί" οτιδήποτε, εμποδίζει συχνά την ανάταση και την αυτοσυντήρηση... Παράπλευρη απώλεια, χάνεις μέρος από τον εαυτό σου...

Δηλαδή, αυτή η "κουρτίνα" που μπαίνει μπροστά από κάθε εξωτερικό ερέθισμα, είτε αυτό είναι ευχάριστο, είτε δυσάρεστο..
Και έτσι, το "χρώμα" στα γεγονότα (ερεθίσματα) που αντικρύζουμε, γίνεται πιο "παλ",
Προσωπικά εμένα, κάθε άλλο παρά πάλ μου φαίνονται, παραμένουν οξύτατα, αντικειμενικά εμπόδια... και συνεχίζουν δριμύτερα αν δεν καταπολεμηθούν και δεν αμβλυνθούν: Κάτι σα "λερναία ύδρα"

και μας χαρακτηρίζουν ως "βραδύνους" και "βραδυψυχισμένους"..
Φίλε μου, δε θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά τα εμπόδια καθ'αυτά είναι που μας βραδύνουν και τίποτα άλλο. Μέχρι που συχνά, μας "τρών και την ψυχή"
Μόνο μια αντίδραση σχετική/ανάλογη με το πρόβλημα (και λίγοι διαθέτουμε τέτοια Ηράκλεια, ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ όπλα) μπορεί να μας βοηθήσει...

Οι αθλητές που τρέχουν "μετ'εμποδίων", δεν αναγκάζονται να παράγουν μεγαλύτερη προσπάθεια από αυτούς που τρέχουν δίχως;;;

Όμως, έτσι, χάρη στην "κουρτίνα" αυτή, το ζωντανό (κατάμαυρο και αδιέξοδο..) χρώμα της πίκρας, γίνεται ένα κάπως υποφερτό -σχεδόν ουδέτερο "γκρίζο"..
Και, δεν φουντάρεις από το πρώτο μπαλκόνι..
Να χαρείς αδερφέ, μη μου θυμίζεις την προαναφερθείσα συνάδελφό σου... στο χωριό μου εμένα μας μάθαιναν ότι ήταν κανόνας επιβίωσης να ξέρεις "how to lift the veil"... ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ να ξεφύγεις...

Αλλά, σέρνεις το βήμα σου, και πάς παρακάτω...
Όσο διαθέτεις πλέον την αντοχή... σε τι μας βοηθάει η θλίψη σε αυτό; αντίθετα, μας αποδυναμώνει... Οι συνάδελφοί σου βέβαια, βρίσκουν τη θλίψη πάτημα για να σερβίρουν χαπάκια...

Κωνσταντίνα έγραψε: Δυστυχώς οι άνθρωποι νοσούμε επειδή πληρούμε κάποιες προϋποθέσεις.
Σκέφτομαι τη ζωή μου που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το χρόνιο στρες, ή θυμό, ή που δεν κατάφερα να χωρέσω τα δύσκολα, ήταν πολύ φυσικό να αρρωστήσω .
Συ είπας: Αλλοι μπορεί να πουν ότι το να αισθάνεσαι υπεύθυνη για μια κατάσταση -άσχετα άν είσαι πραγματικά- σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι το δυσάρεστο μέλλον εξαρτάται από σένα. Δε μπορώ να φανταστώ πως είναι η περίπτωση εδώ.
Κασσάνδρα ο καθένας μας γνωρίζει ή διαισθάνεται τί δεν πήγε καλά και αρρώστησε από σκπ.
Σημασία δεν έχει να αυτομαστιγωθείς αλλά να πας παρακάτω με την ψευδαίσθηση ότι το μέλλον εξαρτάται πολύ και από σένα.
Χμμμ... Κωνσταντίνα μου, αφού κι εσύ ομολογείς ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, σε τι μπορεί να σε βοηθήσει στο να πας παραπέρα;;;

Κι όμως, αν το "κάνω προσπάθεια", ουσιαστικά σημαίνει αυτομαστιγώνομαι για να ξεχάσω.. ή να φαίνεται ότι ξέχασα κάτι που βαθιά μέσα μου με πληγώνει..
Η λήθη δεν είναι λύση όσο μένει η αιτία που πληγώνει, ούτε καν η καλοπροαιρετη παρηγοριά... Κι ακόμα χειροτερα όταν την προκαλείς ενσυνείδητα ο ίδιος: ΣΚΕΨΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ;;; Χρειάζονται όπλα γερά και σχετικά μέσα...
που δεν ξεπέρασα.. για να "φανώ" δυνατός, τότε πέφτω σε νέο "λούκι" εσωτερικής τρικυμίας......
Η δύναμη δεν είναι αυτοσκοπός, Καπετάνιε, έναν εξάντα χρειάζεσαι να οδηγήσεις το καράβι σου (και συχνότερα, τα δικά μας ) στις εξωτερικές τρικυμίες, φυσικά θα μείνουν κι εσωτερικές για όλους, αλλά ηρεμούν κατά πολύ δίχως τις άλλες...