MSSociety.gr

LL--MM έγραψε:

nina1972 έγραψε:Γιάννηηηηηηηηηηηηη αν μπορώ θα σε ψηφίσω και με τα δυο χέρια!!!!

Γιαγιά Κασσάνδρα.......πώς να διαφωνήσω.......

Ρε παιδιά....μην ασχολείστε με ΜΙΛΑ ΑΧΛΑΔΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ και άλλα ευγενή φρούτα της TV..... Αυτοί δουλειά τους (κάπως πρέπει να βγάλουν μεροκάματο) και μεις δική μας!

Παρακαλώ πείτε μου κάτι....πονάει κανείς ή μόνο εγώ;;;;;;;;

Kαλώς όρισες, έστω και καθυστερημένα , Νίνα! Βέβαια, αν και τα μήλα και τα πορτοκάλια και μέχρι και τ'αχλάδια με την ουρά είναι ευγενή κι έχουν και βιταμινούλες, τα ιατρικά φρουτα της TV μας δειχνουν την αγενέστατη φύση τους όταν φέρνονται σα σαπρόφυτα, όπως βλέπουμε παραπάνω: ας τ'αφήσουμε λοιπόν στο κομπόστ, ειναι η φυσική τους θέση.

Τώρα για τους πόνους, πολλοί έχουμε και πολλών ειδών εδώ, αλλά και μόνο με το να τ'αναφέρεις, μερικοί θεωρούν ότι τους ενοχλείς: χαρακτηρίζουν μάλιστα τον πόνο μέχρι και σαν κακή συμπεριφορά...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

βικυ έγραψε:Εστιασα στο γεγονος οτι ειναι ευκολοτερο να αισιοδοξεις οταν εισαι καλα,ορθιος.......
Οταν ομως σε εχει παρει η κατω βολτα???Τοτε???Μπορεις????Μαλλον δεν θα μπορουσα.........

http://en.wikipedia.org/wiki/Jean-Dominique_Bauby
Βικυ μου, εγώ σου λέω αλλά άλλοι δινουν σαν απάντηση την ιστορία του ζαν-ντομινικ ή και του φωκομελούς που "έκανε τόσα πολλα"- Nick Vujicic, viewtopic.php?f=44&t=3341 όπου Αννα, Κώστας και η ταπεινότης μου εκθέσαμε το ίδιο σκεπτικό.

Να ρωτήσω κι εγώ κάτι: Ναι, ήθελε να γράψει τέτοιο βιβλίο αυτός ο άνθρωπος: στη θέση του, όμως, ποιός θα ΕΠΕΛΕΓΕ αυτή την ακινισία ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΕΙ;;; Φυσικά και είχε αυτή την τεράστια θέληση, αλλά δε θα προτιμούσε να ζήσει με γυναίκα και παιδιά και να χαρεί τη φήμη ενός βιβλίου, έστω λιγότερο μπεστ σελλερ, και να επικοινωνήσει αλλιώς βρε αδερφέ- με τους αναγνώστες του;

Και μην ξεχνάμε και την Κλώντ Μεντιμπίλ: Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν πα να'χε ο Ζαν-Ντομινικ όοολη τη θέληση του κόσμου, θα είχε πεθάνει, όπως και έγινε, βέβαια, και δίχως αυτή τη μεταθανάτια φήμη... Θέλουμε να ελπίζουμε ότι τουλάχιστον κάποια παρηγοριά πήρε... Πόσο τη χάρηκε τη φήμη αυτήν όμως;

Ποιός εδώ μέσα φαντάζεται ότι αυτήν τη "ζωή" ήταν που ζητούσε;;; Ή ότι ο φωκομελής δεν ήθελε να έχει τα μέλη του; Αποδεχόμαστε τις δυσκολίες των άλλων επειδή μας εντυπωσιάζουν και απαιτούμε από τους γύρω να μην προσπαθούν να μειώσουν, να μην αναφέρουν καν, τα προβλήματα τα εγκύτερα, του "πλησίον";

Η γιαγια η Κασσάνδρα

giannis έγραψε:Κώστα, όχι και μειωμένης αντίληψης εσύ!
Μακάρι να ήταν όλοι μειωμένης αντίληψης όσο η δική σου. Η Ελλάδα θα ήταν αλλού, φίλε!

Νίνα, μη μασάς! Μπανάκι... Καμιά πισσίνα παίζει κοντά σου; Στην Αθήνα μένεις; Όλο και κάτι θα βρεις κάπου κοντά στο σπίτι σου... Είναι βάλσαμο!..

Κωνσταντίνα έγραψε:Και ως απάντηση-θέση σε όλα τα παραπάνω συνάδελφοι, ερωτήσεις που διατυπώνονται σαν σχήμα λόγου κι όχι για να απαντηθούν, αφού οι απαντήσεις είναι αυτονόητες αλλά κυρίως περιττές, δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν επιχείρημα, επειδή μικραίνουν το μεγαλείο!!!
ΛΑΘΟΣ, οι ερωτήσεις διατυπώνονται για ν'απαντηθούν ΕΔΩ ΣΕ ΜΑΣ. όχι σε άλλους ανθρώπους ούτε στον άλλο κόσμο. Το μεγαλείο, έ; ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ;;; ΠΩΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΟ ΚΕΘΕΜΕΡΑ;;; το αποτέλεσμα του "μεγαλείου" το είδαμε, αν παρηγόρησε τον άνθρωπο ΑΥΤΟΝ, πάει καλά, αλλά κατά ποιά λογική οφείλουμε να... τι ακριβώς κιόλας; Εντάξει, τον θαυμάζουμε, αλλά η καθιστούλα τι σχέση έχει με το μεγαλείο αυτουνού; αυτή καλοζεί και μάλλον και με μίζες για την εμφάνισή της. Αλλά για το γάλλο, ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να λάβουμε υπ'όψιν το τη δυσκολία του αγώνα του: είναι φανερό ότι δεν παραμένει τόοοσο πανευτυχής, αφού πέθανε: όπως έλεγαν παλιά οι ακατανόμαστοι: "Η εγχείρησις επέτυχε, ο ασθενής απέθανε"

«Υπάρχουν τάχα σ’ αυτό το σύμπαν κλειδιά για το δικό μου σκάφανδρο; Γραμμή του μετρό δίχως αφετηρία και δίχως τέρμα; Υπάρχουν χρήματα ικανά να μου ξαναδώσουν την ελευθερία μου; Θα πρέπει να συνεχίσω το ψάξιμο. Σ’ άλλους κόσμους. Και ξεκινώ.» Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί
Ας ξεκινήσουμε (όσοι δεν το έχουμε κάνει ακόμα), το ψάξιμο να βρούμε το κατάλληλο κλειδί για το δικό μας σκάφανδρο, επειδή το σκάφανδρο είναι εδώ και το φοράμε.
Φυσικάαα, το αποτέλεσμα είναι που είναι ΠΕΡΙΤΤΟ... και το σκάφανδρο του γείτονα δε μας αφορά, έτσι;....

Δεν είναι το ψάξιμο (μόνο του) που θα μας βρεί τα κλειδιά μας: το κλασικό ανέκδοτο:

Ο μεθυσμένος ψάχνει τα κλειδιά του κάτω απο το φανάρι του δρόμου : Περαστικός τον ρωτάει:
"Τι ψάχνεις, φίλε;"
"Τα κλειδιά μου"
"Καλά, που τα έχασες;"
"Εκεί κάτω."
"Μα τότε, γιατί νομίζεις ότι θα τα βρείς εδώ αφού είναι εκεί;"
"Γιατι εγώ(!!!) μόνο εδώ μπορώ να βρέπω."

Το δρόμο του "εκεί κάτω" ψάχνουμε, στο σκοτάδι, τα κλειδιά θα τα βρούμε εκεί, αλλιώς δε θα τα βρούμε καθόλου.

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

LL--MM έγραψε:

Κωνσταντίνα έγραψε:Και ως απάντηση-θέση σε όλα τα παραπάνω συνάδελφοι, ερωτήσεις που διατυπώνονται σαν σχήμα λόγου κι όχι για να απαντηθούν, αφού οι απαντήσεις είναι αυτονόητες αλλά κυρίως περιττές, δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν επιχείρημα, επειδή μικραίνουν το μεγαλείο!!!
ΛΑΘΟΣ, οι ερωτήσεις διατυπώνονται για ν'απαντηθούν ΕΔΩ ΣΕ ΜΑΣ. όχι σε άλλους ανθρώπους ούτε στον άλλο κόσμο. Το μεγαλείο, έ; ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ;;; ΠΩΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΟ ΚΕΘΕΜΕΡΑ;;; το αποτέλεσμα του "μεγαλείου" το είδαμε, αν παρηγόρησε τον άνθρωπο ΑΥΤΟΝ, πάει καλά, αλλά κατά ποιά λογική οφείλουμε να... τι ακριβώς κιόλας; Εντάξει, τον θαυμάζουμε, αλλά η καθιστούλα τι σχέση έχει με το μεγαλείο αυτουνού; αυτή καλοζεί και μάλλον και με μίζες για την εμφάνισή της. Αλλά για το γάλλο, ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να λάβουμε υπ'όψιν το τη δυσκολία του αγώνα του: είναι φανερό ότι δεν παραμένει τόοοσο πανευτυχής, αφού πέθανε: όπως έλεγαν παλιά οι ακατανόμαστοι: "Η εγχείρησις επέτυχε, ο ασθενής απέθανε"

«Υπάρχουν τάχα σ’ αυτό το σύμπαν κλειδιά για το δικό μου σκάφανδρο; Γραμμή του μετρό δίχως αφετηρία και δίχως τέρμα; Υπάρχουν χρήματα ικανά να μου ξαναδώσουν την ελευθερία μου; Θα πρέπει να συνεχίσω το ψάξιμο. Σ’ άλλους κόσμους. Και ξεκινώ.» Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί
Ας ξεκινήσουμε (όσοι δεν το έχουμε κάνει ακόμα), το ψάξιμο να βρούμε το κατάλληλο κλειδί για το δικό μας σκάφανδρο, επειδή το σκάφανδρο είναι εδώ και το φοράμε.
Φυσικάαα, το αποτέλεσμα είναι που είναι ΠΕΡΙΤΤΟ... και το σκάφανδρο του γείτονα δε μας αφορά, έτσι;....

Δεν είναι το ψάξιμο (μόνο του) που θα μας βρεί τα κλειδιά μας: το κλασικό ανέκδοτο:

Ο μεθυσμένος ψάχνει τα κλειδιά του κάτω απο το φανάρι του δρόμου : Περαστικός τον ρωτάει:
"Τι ψάχνεις, φίλε;"
"Τα κλειδιά μου"
"Καλά, που τα έχασες;"
"Εκεί κάτω."
"Μα τότε, γιατί νομίζεις ότι θα τα βρείς εδώ αφού είναι εκεί;"
"Γιατι εγώ(!!!) μόνο εδώ μπορώ να βρέπω."

Το δρόμο του "εκεί κάτω" ψάχνουμε, στο σκοτάδι, τα κλειδιά θα τα βρούμε εκεί, αλλιώς δε θα τα βρούμε καθόλου.

Η γιαγιά η Κασσάνδρα