Καλημέρα,
LL--MM έγραψε:Το είδος, όμως, της απουσίας των δύο πατεράδων είναι διαμετρικά διαφορετικό, οσοδήποτε μη ηθελημένο: Και οι δύο αγαπουν το παιδί τους αλλά ο ενώ ο ένας είναι απών επειδή δουλεύει για την οικογένειά του, ο άλλος, και σωματικά παρών να είναι, εχεί μονιμη δυσκολία επαφής με το γιό του, λόγω της σκπ.
Ακριβώς Giota αυτό που λέει η LL-MM εννοούσα. Ο άντρας μου επιλέγει να μην ασχοληθεί με τον γιό του γιατί απλά αυτό δεν τον ευχαριστεί. Το βλέπει σαν αγγαρεία. Και με την πρώτα ευκαιρία μου τον κάνει πάσα. Και ο μικρός καταλαβαίνει τί έγινε και τον μαλώνει. Αλλά αυτός κλείνει τα αυτιά του.
Παρεπιπτόντως να πω πως ο άντρας μου πάντα (πριν αρρωστήσει) έλεγε πόσο πολύ ήθελε κάποτε να αποκτήσει έναν γιό και έκανε όνειρα και σχέδια για την μεταξύ τους σχέση. Όταν έμαθε πως ήμουν έγκυος και το παιδί θα ήταν αγόρι πετούσε στα ουράνια. Γιαυτό και είμαι σίγουρη πως η που....να η σκλήρυνση είναι που δεν τον άφησε να δεθεί συναισθηματικά με την οικογένειά του.
Giota έγραψε:ισωσ εχεισ δικιο. απλα διαφωνω καθετα οτι το παιδι μου θα αποκτησει ψυχολογικα λογο τησ σκπ σ μου. ασ μασ πουν κ αυτοι που εχουν μεγαλα παιδια. τι να πω. μεγαλο θεμα.δηλαδη οσοι καναμε παιδια επρεπε να μην κανουμε? ολοι λεμε προχωραμε μπροστα ξεχναμε την σκπ δεν απογοητευομαστε εχει η ζωη κουραγιο κοιτα το μελλον κ αλλα πολλα. ασ λεγαμε κ ο ενασ στον αλλον τα αντιθετα. σταματα εκει. μην προχωρασ δεν υπαρχει μελλον. ποιοσ εχει το κουραγιο να το κανει? ειδικα οταν βλεπεισ οτι προσ το παρον ειναι καλα? δεν ξερω πλεον τι να σκεφτω.
Θεωρείς ότι το παιδί μου δεν θα αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα λόγω της σκπ του πατέρα του. Πες μου είναι φυσιολογικό και ψυχικά υγιές να μαλώνει η μητέρα σου τον πατέρα σου για πολλοστή φορά επειδή τα έκανε επάνω του και προσπάθησε να το καλύψει "λερώνοντας" το σπίτι?
Υπάρχει ο ρόλος της μητέρας και ο ρόλος του πατέρα. Και δεν υπάρχουν χωρίς λόγο, αλλά γιατί κάτι καλό προσφέρουν στο παιδί. Στην δική μου οικογένεια προσπαθώ να
μην υπάρχει ο ρόλος της μητέρας και των δύο παιδιών.
Δεν μετανοιώνω που έκανα παιδί. Αν και έμαθα για την ΣΚΠ αφού γέννησα, ξέρω πως και πριν να το μάθαινα, πάλι δεν θα χώριζα και πάλι θα έκανα ένα παιδί, γιατί αγαπάω τα παιδιά και αγαπάω τον άντρα μου και προσπαθώ να διατηρήσω ό,τι απέμεινε από τον χαρακτήρα του που αγάπησα.
Φυσικά και υπάρχει μέλλον, και προχωράμε μπροστά, και κάνουμε παιδιά αν θέλουμε και μπορούμε, ξέροντας όμως πως το παιδί θα έρθει για να του δώσουμε αγάπη, στοργή, ασφάλεια, υλικά και πνευματικά αγαθά, και σε αντάλλαγμα θα μας δώσει απίστευτη αγάπη και χαρά.
eleni POL έγραψε:
nick γιατι δεν ανοίγεις ενα θεμα να γράφουν οι συντροφοι των σκπ ισως βοηθήσει κι εμας να δουμε τι τους προβληματιζει ,εγω δε πιστευω οτι τα λεμε ολα.
Νομίζω πως κι έτσι βλέπετε τί μας προβληματίζει. Τουλάχιστον εγώ τα λέω χύμα, όσο κι αν είναι παρεξηγήσιμα πολλές φορές, και το καταλαβαίνω όταν είναι.
Αλλά είναι και θέμα ψυχολογίας για πολλά πράγματα να μην θέλεις να αναφερθείς καν. Γιατί κάποιες φορές νομίζει κανείς πως αν δεν το πει, δεν υπάρχει.
Είναι ένα θέμα να φοβάσαι το θάνατο, και ένα άλλο να φοβάσαι τη ζωή. Η ΣΚΠ σε κάνει να φοβάσαι τη ζωή και να προσμένεις το θάνατο. Πάνω σε αυτό πρέπει να δίνεται η μάχη.
(μέσα σε 4 χρόνια - από τη μέρα της διάγνωσης) Έντονος κλώνος και σπαστικότητα, δυσκολία στη βάδηση, δυσκολία στην αναπνοή και φλέγματα, δυσκολία στην όραση, στη σκέψη, στη μνήμη, στην κρίση, στο συναίσθημα, στο κατούρημα, στη στύση, αδυναμία ελέγχου του εντέρου κλπ, συνεπάγονται, φόβο, θυμό, ζήλια, κάπνισμα μέχρι τελικής πτώσης, τάση για αλκοολισμό, κατανάλωση πρωτίστως ανθυγιεινών τροφών, φυσικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη.
Σίγουρα ο γιός μου θα ωριμάσει πριν την ώρα του.
Και δε νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερο ντάντεμα από μας.. Γιατί, άλλωστε; 
πράγμα που, τελικά, τη δυσκολεύει στην αντιμετώπιση της σκπ. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι 