MSSociety.gr

Thor έγραψε:Καταρχην γλυκια μου μη γραφεις με greeklish ελεος

Και διαβαζοντας τα γραφομενα σου αυτο που σκεφτηκα ειναι οτι αν σκεφτεσαι ετσι γκαντεμικα
ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ναι ολα θα πανε χαλια στη δικη σου ζωη και του συντροφου σου
Καλη συνεχεια

ANNA ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ έγραψε:

Thor έγραψε:Καταρχην γλυκια μου μη γραφεις με greeklish ελεος

Και διαβαζοντας τα γραφομενα σου αυτο που σκεφτηκα ειναι οτι αν σκεφτεσαι ετσι γκαντεμικα
ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ναι ολα θα πανε χαλια στη δικη σου ζωη και του συντροφου σου
Καλη συνεχεια

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΓΩ!!!!!...ΚΑΙ...Iris...σε παρακαλω...γραψε Ελληνικα...γιατι... ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ....

ΧΡΗΣΤΟΣ 76 έγραψε:ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ..... ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΟΥΝ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ.....ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ,ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΕ MS,ΜΕ AIDS,ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ... ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΛΟΓΙΑ.... ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΞΕΙΣ...
Eδω με το Χρήστο συμφωνούμε απολύτως... ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον... Είναι όμως;

iris έγραψε:Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου
Και που να δείς αυτός, άν τον αναγάζεις ν'αντιμετωπίσει τη δική σου τη διάλυση εκτός από τη δική του... Πραγματικά, ίσως δε χρειάζεται να σπαταλάει το χρόνο ΤΟΥ μαζύ σου, διότι εκτός από το άγχος της σκπ, θα έχει και αυτό του να του φύγεις τη χειρότερη στιγμή, όταν δε θα μπορεί... και να τον κάνεις να αισθάνεται ότι φταίει αυτός κι από πάνω...

και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα. Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Τί ωραία υποστήριξη έχει ο άνθρωπος, έ; Ούτε ψύλος στον κόρφο του!...

Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας. Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
ΟΧΙ, διότι εμείς ξέρουμε (θα έπρεπε πλέον να έχουμε καταλάβει) πως είναι ανθρώπινα. ΕΣΥ ΟΜΩΣ;;; Και με όλη την πειρα σου που αναφερεις...

Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Δε σε υποχρεώνει και κανένας να μείνεις μαζί του... Εξ άλλου, "το χρέος σου στους ανάπηρους" το έκανες ήδη...

Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.Τι σε νοιάζει; Εσύ έχεις τη σκπ; Αυτός την έχει...

Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια.
Γιατί, ο σύντροφός σου τί νομίζεις ότι νοιώθει;
Τεχνικά, πλέον, υπάρχουν τώρα πολλές ελπίδες περισσότερες απ'όσες ήταν πριν μερικά χρόνια... Γενικά όλοι, "σαν τους υγιείς" ζούμε, όσο και όπως μπορούμε... Μερικοί κάνουν "περισσότερα και καλύτερα," μάλιστα, ιδίως όταν η σκπ δεν τους έχει χτυπήσει πολύ βαριά, κάνουν και σα να μην υπήρχε... Δεν είναι η περιπτωση όλων μας, αλλά όσοι τα καταφέρνουν, γιατί όχι;;;

Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Δε θα σου δώσω εγώ συχωροχάρτι, σ'εκείνον να το ζητήσεις, διότι δεν ειμαι εγώ που θ'αναρωτιέμαι "τι έφταιξα και με παράτησε η Ίρις..." Και να τον παρατήσεις σύξυλο, δεν ξέρεις ποτέ, άν αυτός που θα βρείς μετά δεν αρρωσήσει αργότερα ή δεν πάθει κάποιο ατύχημα- ή εσύ η ίδια, επι τέλους... Θα σ'άρεσε να σε παρατήσουν ΕΣΕΝΑ στο καροτσάκι σε τέτοια περίπτωση;;; Τουλάχιστον, μέχρι να γίνουν αυτά τα δυσάρεστα, ευχαριστηθείτε τη ζωή σας...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ"... ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΥΓΙΕΊΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ... ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο
Κι εγώ θέλω τον ουρανό με τ'αστρα, τη θάλασσα με τα ψάρια και τον κάμπο με τα λούλουδα... Μου επιτρέπεις να ζήσω, έστω και δίχως αυτά;

Η γιαγιά η Κασσάδρα

LL--MM έγραψε:

ΧΡΗΣΤΟΣ 76 έγραψε:ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ..... ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΟΥΝ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ.....ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ,ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΕ MS,ΜΕ AIDS,ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ... ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΛΟΓΙΑ.... ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΞΕΙΣ...
Eδω με το Χρήστο συμφωνούμε απολύτως... ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον... Είναι όμως;

iris έγραψε:Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου
Και που να δείς αυτός, άν τον αναγάζεις ν'αντιμετωπίσει τη δική σου τη διάλυση εκτός από τη δική του... Πραγματικά, ίσως δε χρειάζεται να σπαταλάει το χρόνο ΤΟΥ μαζύ σου, διότι εκτός από το άγχος της σκπ, θα έχει και αυτό του να του φύγεις τη χειρότερη στιγμή, όταν δε θα μπορεί... και να τον κάνεις να αισθάνεται ότι φταίει αυτός κι από πάνω...

και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα. Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Τί ωραία υποστήριξη έχει ο άνθρωπος, έ; Χαρά στο κουράγιο του...

Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας. Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
ΟΧΙ, διότι εμείς ξέρουμε (θα έπρεπε πλέον να έχουμε καταλάβει) πως είναι ανθρώπινα. ΕΣΥ ΟΜΩΣ;;; Και με όλη την πειρα σου που αναφερεις...

Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Δε σε υποχρεώνει και κανένας να μείνεις μαζί του... Εξ άλλου, "το χρέος σου στους ανάπηρους" το έκανες ήδη...

Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.Τι σε νοιάζει; Εσύ έχεις τη σκπ; Αυτός την έχει...

Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια.
Γιατί, ο σύντροφός σου τί νομίζεις ότι νοιώθει;
Τεχνικά, πλέον, υπάρχουν τώρα πολλές ελπίδες περισσότερες απ'όσες ήταν πριν μερικά χρόνια... Γενικά όλοι, "σαν τους υγιείς" ζούμε, όσο και όπως μπορούμε... Μερικοί κάνουν "περισσότερα και καλύτερα," μάλιστα, ιδίως όταν η σκπ δεν τους έχει χτυπήσει πολύ βαριά, κάνουν και σα να μην υπήρχε... Δεν είναι η περιπτωση όλων μας, αλλά όσοι τα καταφέρνουν, γιατί όχι;;;

Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Δε θα σου δώσω εγώ συχωροχάρτι, σ'εκείνον να το ζητήσεις, διότι δεν ειμαι εγώ που θ'αναρωτιέμαι "τι έφταιξα και με παράτησε η Ίρις..." Και να τον παρατήσεις σύξυλο, δεν ξέρεις ποτέ, άν αυτός που θα βρείς μετά δεν αρρωσήσει αργότερα ή δεν πάθει κάποιο ατύχημα- ή εσύ η ίδια, επι τέλους... Θα σ'άρεσε να σε παρατήσουν ΕΣΕΝΑ στο καροτσάκι σε τέτοια περίπτωση;;; Τουλάχιστον, μέχρι να γίνουν αυτά τα δυσάρεστα, ευχαριστηθείτε τη ζωή σας...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ"... ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΥΓΙΕΊΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ... ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο
Κι εγώ θέλω τον ουρανό με τ'αστρα, τη θάλασσα με τα ψάρια και τον κάμπο με τα λούλουδα... Μου επιτρέπεις να ζήσω, έστω και δίχως αυτά;

Η γιαγιά η Κασσάδρα