MSSociety.gr

kath έγραψε:Αυτο που φοβαμαι LL--MM οταν φτανω στο 4 αν υποθεσουμε οτι υπαρχει, ειναι ο εαυτος μου ο ιδιος. Γι αυτο τα βαζω μαζι του γιατι ενω εχει περασει αρκετος καιρος, καταλαβαινω οτι υπαρχουν φορες που δεν ξερω πως να χειριστω απο ψυχολογικης πλευρας αυτο που μου συμβαινει ετσι ωστε να ειμαι καλα.Αλλες παλι εχω καλη διαθεση κ νομιζω οτι το αποδεχτηκα. Μετα παλι τα ιδια. Αν τα σταδια που λενε τα παιδια δεν ισχυουν τελικα, τοτε πιστευεις οτι ειναι μια αλλη διαδικασια? Το ξέρω ότι τα κείμενά μου είναι βαριά, έδωσα όμως τους λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι τα στάδια αυτά δεν είναι ο δρόμος που παίρνω... ΑΠΟΔΟΧΗ-ΞΑΠΟΔΟΧΗ, όταν χρειάζεσαι "βακτηρία αγκώνος" την αποδέχεσαι για να μη στρωθείς κάτω... Αν όμως, για το λόγο αυτόν, βλέπεις τον εαυτό σου ως λιγότερο άνθρωπο, (ανάπηρο που λέμε) τότε ίσως έχεις όντως ψυχολογικό πρόβλημα, που φυσικά και προυπάρχει των βαδιστικών δυσχεριών, αλλά που θα προκαλούσε πρόβλημα και στους γύρω σου, άν ήταν αυτοί οι πασχοντες και όχι εσύ...

Το 4 υπάρχει μεν, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΔΕ, παρά με την άρνηση πληροφόρησης, τις αδικαιολόγητες υπεροψίες, τον εξαναγκασμό σε επαιτία για ένα χαρτί που δε θα δοθεί ποτέ, και την αίσθηση ότι χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας λόγω τέτοιων συμπεριφορών και πολύ λιγότερο λόγω σκπ. Όλοι θέλουμε κάπου να φταίμε, με την ψευδαίσθηση ότι αν εξαρτώνταν η σκπ από ΕΜΑΣ, θα μπορούσαμε ΕΜΕΙΣ ν’αποφύγουμε και την επιδείνωσή της και τις συμπεριφορές αυτές (δε θα ερχόμασταν βέβαια κάν αντιμέτωποι με αυτές [με αυτούς] δίχως τη σκπ...) Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.

Οσο γι αυτους που θα μπορουσαν να ειχαν κανει κατι αλλο,τα βαζω μαζι τους παμπολλες φορες, οχι ομως τοσες, η αληθεια ειναι, οσο τα βαζω με εμενα ΚΑΚΙΣΤΑ, και γιατί, παρακαλώ; Τί έγκλημα διέπραξες;. Κι αυτο μαλλον γιατι εγω ειμαι αυτη που ζω με το φοβο καθε μερα κ πρεπει να βρω την ακρη μου κ οχι αυτοι που κ να τους κατηγορω δεν καταφερνω τιποτα.Ωστόσω, η πρώτη τους δουλειά αυτονών είναι να εξηγήσουν πως θα περιοριστούν οι βλάβες, ώστε να περιοριστεί ο φόβος αυτός. Σπάνια το κάνουν. Εσύ καταφέρνεις κάτι με το να τους στείλεις απο κει που ήρθαν, διότι δεν περιμένεις πλέον να σε σώσουν, τρομάρα τους... Τώρα ο θυμός είναι απόλυτα δικαιολογημένος εαντιον τους, αλλά τα προβλήματα παραμένουν ΣΗΜΕΡΑ...

Όλοι κάνουμε κάθε μέρα ότι μπορούμε, όσο μπορούμε: Μήν αναλλώνεσαι σε φόβους για το μέλλον, τα προβλήματα είναι απτά και δίχως αυτούς, άς κοιτάξουμε να τα λύσουμε, όσο το δυνατόν, όπως παρουσιάζονται μέρα τη μέρα:
α)πως καταφέρνω να περπατήσω δίχως να πέσω
β)πως θα κατέβω αυτή τη σκάλα που δεν έχει λαβή
γ)πως θα κρύψω από τους γύρω μου ότι περπατάω στραβά
δ)πως θα καταφέρω να πάω έγκαιρα στην τουαλέτα
ε)πως θα κρατήσω το βραστήρα για να μην πέσει και καώ
στ)πως θα βρω τις λέξεις που χάνω για να εκφράσω αυτό που θέλω να πω και να μην ειρωνεύονται οι άσχετοι (γιατρών συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, μολονότι αυτοί θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα)
ζ)πως (και αν και πότε) τα στεροειδή ή οι γ-σφαιρίνες θα περιορίσουν την ώση που άρχισε προχτές
η)πως θα πάρω τα χαρτιά μου από το νοσοκομείο - με φτάνουν αυτά για το ΙΚΑ;
θ)πως θα καταφέρω να κάνω σωστά τη δουλειά μου μέσα σε ένα περιβάλλον όχι τόσο θετικά προσκείμενο στην όποια ανεπάρκεια;
ι)πως θα μου είναι λιγότερο επίπονη η συμπεριφορά αυτών με τους οποίους εξαναγκάζομαι να έρθω σε επαφή λόγω σκπ, είτε επειδή μου υποσχέθηκαν αλλά δεν κατάφεραν να μου δώσουν αυτά που μου είναι απαραίτητα και που δικαιούμαι, (παντα προσπαθώ να δικαιολογήσω, επειδή έχω ανάγκη να τους φαντάζομαι καλούς) είτε επειδή δε θέλουν, απλούστατα (τους στέλνω απο κεί που ήρθαν...)

Ο κατάλογος είναι φυσικά, ενδεικτικός και μάλιστα πολύ περιορισμενος...
Για τα υπόλοιπα, ο Σού με πρόφτασε κατά ιδεώδη τρόπο, (όπως πολύ συχνά, εδώ που τα λέμε) ούτε μέσα στο κεφάλι μου να ήταν!
Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Λίτσα μου χαίρομαι άν βρήκες ΕΣΥ έτσι το δρόμο σου, εγώ θα πάρω άλλον...