"Ο Ρίτσι Πάρκερ γεννήθηκε χωρίς χέρια, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να κάνει όλα όσα κάνει ένας αρτιμελής άνθρωπος, ακόμη και το να οδηγεί!
Ο Πάρκερ βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να μπορεί να ζει φυσιολογικά και τα καταφέρνει περίφημα ακόμη και χωρίς χέρια! Από μικρός έμαθε μόνος του να κάνει ποδήλατο και πλέον οδηγεί κιόλας! Μάλιστα, δουλεύει ως σχεδιαστής στην ομάδα που αγωνίζεται στο NASCAR, Hendrick Motorsports! Το ESPN φιλοξενεί ένα εντυπωσιακό και συγκινητικό ντοκιμαντέρ για αυτόν!"
Re: Η δύναμη της θέλησης....
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Πέμ Ιούλ 25, 2013 2:48 am
από fillcinefil
Ε τώρα φλυαρώ...
Αλλά εάν ο άνθρωπος δεν είχε τολμήσει να κατεβεί από το δένδρο, εάν δεν είχε τολμήσει να διασχίσει το ποτάμι, να πάρει στο χέρι του μια πέτρα και να την κάνει εργαλείο.
Ακόμη θα ήταν πάνω στο δέντρο, πίσω από το ποτάμι και δεν θα είχε σπάσει το καρύδι.
Υποχρεωτική μας μοίρα να προχωράμε και να έχουμε φτάσει... στο φεγγάρι. Κάν'τε μια αναγωγή στα προσωπικά μας όρια και υποχρεωθείτε να τα περνάτε. Έρποντας, περπατώντας, αδιάφορο, αλλά μόνο μπροστά.
Re: Η δύναμη της θέλησης....
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Πέμ Ιούλ 25, 2013 11:59 pm
από LL--MM
fillcinefil έγραψε:Ε τώρα φλυαρώ... Γιατί όχι; αφού γι αυτό ειμαστε εδώ...
Αλλά εάν ο άνθρωπος δεν είχε τολμήσει να κατεβεί από το δένδρο, εάν δεν είχε τολμήσει να διασχίσει το ποτάμι, να πάρει στο χέρι του μια πέτρα και να την κάνει εργαλείο.
Ακόμη θα ήταν πάνω στο δέντρο, πίσω από το ποτάμι και δεν θα είχε σπάσει το καρύδι. Εχεις δίκαιο φίλε, είναι οι σπάνιες συγκυρίες όπου το "ΑΝ" φύτρωσε εκεί όπου το φύτεψαν...
Υποχρεωτική μας μοίρα να προχωράμε και να έχουμε φτάσει... στο φεγγάρι. Στο φεγγάρι;;;; Μα... ΕΜΕΙΣ φτάσαμε εκεί καλέ;;; Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες επ'αυτού (Ο Κιούμπρικ ή άλλος ήταν που έλεγε πως οι αστροναύτες δε φύγαν ποτε απ'τη γη κι ότι τους είχε κάνει εκείνος τα ντεκόρ της προσελήνωσης ... κι ότι τον απειλούσε, λεει, το FBI να τον βγάλει από τη μέση αν μιλούσε; )
Αλλά και να είχαν φτάσει κάποιοι, δε θα παρέμενε το βήμα μικρό για τον καθένα μας; Οι Αμερικάνοι, επιλογή δεν είχαν βέβαια, μ'αναγκάστηκαν να το πληρώσουν χρυσάφι, αλλά σε κάτι τετοια είναι και χουβαρντάδες...
Κι αν θυμάμαι καλά, ειχαν κουβαλήσει στα μπαγκάζια τους μέχρι κι ένα ελληνικό σημαιάκι, που το θαυμάσαμε σε σχολική επίσκεψη στο πολεμικό μουσείο...
Κάν'τε μια αναγωγή στα προσωπικά μας όρια και υποχρεωθείτε να τα περνάτε. Έρποντας, περπατώντας, αδιάφορο, αλλά μόνο μπροστά. Δε θέλω να σε στενοχωρήσω, φίλε, αλλά μάλλον για το ένστιγκτο της επιβίωσης μιλάς... Ακόμα κι αυτοί που κανταντάν εκθέματα εδώ μέσα, λόγω των ανυπέρβλητων δυσκολιών που αντιμετωπίζουν κι εμείς τους βαράμε θαυμασμό, κι αυτοί να ζήσουν θέλουν, κι όσο λιγότερο επώδυνα γίνεται, ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Γιατί, δηλαδή, να μας φαίνεται αυτό απίθανο;
Όταν η επιβίωση καταντά υποχρέωση, είμαστε, κι εμείς όπως κι αυτοί, στο πρώτο βήμα προς την αυτοκτονία
(παρακαλώ, μη μου θυμίζετε την ψυχίατρο, σε νύχτα διαγνωσης: "είστε βέβαιη πως δε θέλετε ν'αυτοκτονήσετε;" )
)
)
