MSSociety.gr

sou έγραψε:Μα η ψυχολογία διαμορφώνεται από αυτό που είμαστε. Αν οι συνθήκες σε κάνουν να σκέφτεσαι θετικά, δεν σου λέει κανείς να μη σκέφτεσαι έτσι.

Αλλά όρισέ μου, τι σημαίνει θετική σκέψη; Και τι αρνητική; Και ποιο κουμπί πατάς για να περάσεις από το ένα mode στο άλλο;

αυθυποβαλομαι Σταυρο μου Ειμαι ακομα στη φαση που προσπαθω να ξεπερασω μια καραμπινατη καταθλιψαρα. ομολογω οτι τα καταφερνω πολυ καλα χωρις αντικαταθλιπτικα, ομως το πιο δυσκολο κομματι ηταν να το παραδεχτω στον εαυτο μου και να αποφασισω αν θα αφησω αυτο να με νικησει ή αν θα το νικησω εγω..... ελπιζω να σε καλυψα....

geor.gia έγραψε:συγνωμη ρε παιδια.... ειναι τοσο κακο να θελει καποιος να σκεφτεται θετικα αν αυτο τον βοηθαει στην ψυχολογια του? "Κακό" όχι, υπό την έννοια ότι έτσι ενοχλεί λιγότερο τους άλλους, αλλά, μακροπρόθεσμα είναι απολύτως αντιπαραγωγικό και, ουσιστικά, χίλιες φορές πιό επίπονο Πήγα κεί και γύρισα, προφάτως, μάλιστα

και κατι αλλο.... το να μπορει καποιος να περπαταει και να βλεπει παρολο που εχει τη διαγνωση σημαινει οτι δεν εχει τιποτα? ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΟΛΑ...... Δεν είπαμε τιποτα τέτοιο εμείς, δυστυχώς, οι "αξιαγάπητοι" του Σταύρου όμως, δε λένε παρά κατι τέτοια: "Δε σε είδα να είσαι τόοοσο άρρωστη, αλλά σύρε στην αναπηρία, έτσι κι αλιώς, κάτι τέτοιοι σαν εσένα μπορούν να χρησιμεύσουν στις ενωσεις αναπήρων"
Δηλαδή: εγώ ο υγειής ειδικός επστήμων σε διώχνω από τις τάξεις των υγειών και των επιστημόνων, εσύ που έχεις το θράσος να θες ν'αγνοείς τη σκπ σου...

Μα, στην ουσία, όπως είπε και κάποιος γιατρός (που την τελευταία φορά που τον είδα ήταν άνθρωπος) δεν έχεις "κατάθλιψη", αλλά φυσική μελαγχολία που δικαιολογέιται από τα φάρμακα, την έλειψη πληροφορίας και το στιγματισμό... Προσωπικά λέω: Τα δυό τελευταία αυτά, παντα προσπαθούμε να τα αγνοήσουμε, σκεπτόμενοι συχνά οτι φταίμε εμείς γι αυτά . Εγώ, κάνω ότι μπορώ όσο μπορώ, τις υπόλυπες μ*** (δυστυχώς, είναι υπεραρκετές) μου τις φορτώνουν οι άλλοι, νισάφι, πιά: Η μάχη δεν είναι τόσο κατά της σκπ, (όσο επιπονη και να είναι αυτή, φυσικό γεγονός είναι) αλλά κατά των υπολοίπων επιπτώσεων της που προκαλούνται από τρίτους. Δίχως αυτούς, θα τα καταφέρναμε μια χαρά...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

H maria2 απλά ρώτησε πώς το λες σε έναν άνθρωπό σου που βλέπει πως κάτι δεν πάει καλά και αναρωτιέται - περιμένει να μοιραστείς το θέμα μαζί του. Δεν ρώτησε πώς να αντιμετωπίσει τον κοινωνικό ρατσισμό και την άγνοια, προκατάληψη των συνανθρώπων εν γένει.
Αν δεν μπορούσε να περπατήσει ή να δει δεν θα έκανε αυτή την ερώτηση. Αν η κατάσταση της υγείας της δηλαδή ήταν τόσο επιβαρημένη απλά θα έλεγε όχι δεν το έπαθα από τροχαίο, ούτε το έχω εκ γεννετής, αλλά έχω ΣΚΠ και η πάθησή μου αυτή μου δημιούργησε αυτό, αυτό και αυτό το πρόβλημα.
Όταν όμως η φυσική σου κατάσταση μοιάζει με αυτή κάποιου που έχει μηνίσκο για παράδειγμα, τότε είναι ένα θέμα πώς να πεις ότι δεν είναι θέμα εγχείρησης για να γίνεις καλά, αλλά προόδου της επιστήμης.
Για να μην φτάσει λοιπόν η υγεία σου να είναι ιατρικό ανακοινωθέν, πρέπει από την πρώτη στιγμή να αφήσεις τον άνθρωπό σου να συμμετέχει και σε αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Λες, "έχω σκλήρυνση κατά πλάκας". Και εξηγείς τί σημαίνει αυτό για σένα, για την καθημερινότητά σου, για τον τρόπο που αισθάνεσαι σωματικά και ψυχολογικά.
Θα πρέπει όμως να δώσεις και στον άλλο τον χρόνο να το αποδεχθεί. Γιατί γι αυτόν θα είναι κάτι άγνωστο, ένα "περίεργο" θέμα υγείας. Εκτός αν ξέρει από πριν περί τίνος πρόκειται. Και θα πρέπει να είσαι έτοιμος για το ενδεχόμενο τελικά να μην το αποδεχθεί και να φύγει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός, μπορεί απλά να μην αντέχει τα δύσκολα. Όπως και το αν θα μείνει δεν σημαίνει ότι είναι καλός, ή ότι θα μείνει για πάντα.
Αν θέλεις πάντως να μείνει, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να μιλήσεις για αυτό, ακόμη και με λεπτομέρειες, προκειμένου να μπορέσει ο άλλος να "οικειοποιηθεί" την πάθηση, να την κατανοήσει και να βρει τη θέση του στο όλο σκηνικό.
Εγώ όταν έμαθα ότι ο άντρας μου έχει ΣΚΠ, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είμασταν νιόπαντροι, είμουν λεχώνα, και επειδή ο άντρας μου από τότε μέχρι και σήμερα δεν μιλάει, δεν μοιράζεται τα θέματα υγείας που του προκύπτουν, αν δεν ήταν το ιντερνετ να μπορέσω να πάρω μια ιδέα πώς αισθάνεται, ποιές είναι οι φοβίες του, πώς είναι να έχεις ΣΚΠ, σίγουρα η συμπεριφορά του θα μου φαινόταν ανυπόφορη, προσβλητική, και θα τον είχα εγκαταλήψει μέχρι τώρα.
Δες το αλλιώς. Αν εσύ είσουν υγιής και σου έλεγε κάποιος ότι έχει ΣΚΠ ποιά θα ήταν η αντίδρασή σου? Ποιές θα ήταν οι ερωτήσεις που θα ήθελες να του κάνεις?
Δώσε χώρο και χρόνο στους ανθρώπους. Φυσικά, συμφωνώ με τον sou και την LL-MM σε αυτά που λένε, είμαστε κατά πλειοψηφία μ*******ς, γύφτοι, άξεστοι. Αυτό ισχύει λίγο πολύ για όλους. Και όλοι μας στην ζωή μας ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους - ανθρώπους για να συνευρισκόμαστε και όχι ανθρώπους - ζώα.
Sorry που ως συνήθως μακρυγόρισα.