MSSociety.gr

Giorgina εχεις απολυτο δίκιο. δεν τελειωνει η ζωη μας. Εχουμε πολλά να δώσουμε.

gioulaki έγραψε:einai meres pou to skeftomai....eimai 27 xronwn alla etsi opws exoun ginei ta pramata den proketai na vrw kapoion antrhwpo na kanw sxesh opoios tha mathainei ti exw tha feugei....auto einai pou me katarakwnei....enas filos mou leei oti pote den ksereis....alla h skepsh kai mono tha mou katastrefei thn psuxologia.....eimai h monh pou to skeftomai auto to prama?

Αν θες τη γνώμη μου, τους ανθρώπους τους προσεγγίζουμε με το μυαλό μας και την προσωπικότητά μας, αν εσύ πιστεύεις ότι το μόνο που μπορει να προσέξει κάποιος πάνω σου, είναι η σκλήρυνση, τότε θα βλέπουν μόνο αυτό. Είμαι 24 και έχω 7 χρόνια σχέση, όταν βρήκα τον φίλο μου σχεδόν ήμουν σε καρότσι. Η αδερφή μου είναι 27 χρονών και επίσης έχει σκλήρυνση, έχει 2 χρόνια σχέση. Δες τα πράγματα διαφορετικά!

Να'σαι καλα βρε Ανδριανα να ξερες ποσο κουραγιο μου δινεις εχεις απολυτο δικιο και ισχυει το ιδιο και για τα αγορια με σκπ και οχι μονο για τα κοριτσια που θεωρουσα ποιο ευκολο να κανουν σχεση
Αν βρεις τον καταλληλο ανθρωπο ολα λυνονται οι αλλοι απλα ηταν ψευτικοι

Τελικα μλκ Ανδριανα αν δεν ησουν κοριτσι και δεν ηταν τοσο λιγουρια τα αγορια θα σου ελεγα αν θα εβρισκες φιλο. Δυστυχως για εμας τα αγορια ειναι ακομα ποιο δυσκολα τα πραγματα.

Thor έγραψε:Τελικα μλκ Ανδριανα αν δεν ησουν κοριτσι και δεν ηταν τοσο λιγουρια τα αγορια θα σου ελεγα αν θα εβρισκες φιλο. Δυστυχως για εμας τα αγορια ειναι ακομα ποιο δυσκολα τα πραγματα.

ποιος τις λέει αυτές τις μ@@? Δεν κατάλαβα, θα υποτιμούμε δηλαδή τους εαυτούς μας επειδή έχουμε σκλήρυνση? σε πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου θέμα φύλου και στο φινάλε δεν είμαι και καμιά καρακουκλάρα , ούτε ήμουν η μόνη κατάκτηση του αγοριού μου για να θεωρείται λιγούρης. Να σου πω ότι όταν τα βρήκαμε, ήμουν λίγο πριν το καρότσι και δεν το ξέραμε ακόμα ότι μ[πορώ να ανακάμψω. άρα αν θέλεις να το δούμε ρατσιστικά και απολίτιστα, δεν ήμουν κελεπούρι. Αν θες να το δούμε λογικά, έχω το μυαλό μου υγιέστατο, περνάω καλά και δεν πέφτω λίγη σε κανέναν. Δεν το επιτρέπω να με θεωρούν λίγη και δε βάζω το κεφάλι κάτω. Είναι γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη προκατάληψη γύρω από το νόσημα, αλλά στο φινάλε αυτός που θα είναι δίπλα μας, θα κάτσει να ακούσει, να ψάξει και να δει την αλήθεια αντικειμενικά και όχι να το βάλει στα πόδια με την πρώτη δυσκολία. Αυτά...

Μπράβο ρε Ανδριάννα κι εγώ μαζί σου, συμφωνώ απόλυτα.
Όποιος σε ερωτευτεί και σε αγαπήσει θα το κάνει για ΣΕΝΑ και μονο για ΣΕΝΑ και δε θα ακούσει ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!
Και το λέω αυτό εγώ που πριν μια εβδομάδα χώρισα με τον αρραβωνιαστικό μου γιατί άκουγε δεξιά κι αριστερά αυτούς που του έλεγαν για την ασθένεια κι ότι ίσως να μην μπορέσω να κάνω παιδί!
Ο μα@@κας δεν άκουγε το γιατρό μου που έλεγε ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας κανονικά αλλά όλους τους παρατρεχάμενους :violence-hammer:
Αλλά ευτυχώς δε θα χαραμίσω άλλο χρόνο απο τη ζωή μου στα 28 μου χρόνια και θα βρω έναν άντρα που να μου αξίζει πραγματικά
Αυτό θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου Γιουλάκι μου!
Και να ξέρεις (χωρίς να αμπελοσοφώ) ότι οι γύρω σου βλέπουν τον εαυτό σου μέσα απο τα δικά σου μάτια!
ΜΗ ΧΑΡΙΖΕΣΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!! :romance-adore:

Μαράκι λυπάμαι πολύ που ακούω την προσωπική σου ιστορία με το χωρισμό, δυστυχώς την έχω ακούσει πολλές φορές από τη μέρα που διαγνώστηκα (πριν 8 μήνες), όπως επίσης έχω ακούσει περίπτωση κοπέλας που πάσχει και διέλυσε η ίδια τον αρραβώνα της μόλις διαγνώσθηκε. Χωρίς να θέλω να αντιπαρατεθώ με κανέναν, πιστεύω οτι το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, του πάσχοντα που ζει τη φρίκη του και την αβεβαιότητά του και του συντρόφου του που ζει κι αυτός τη δική του φρίκη και τον φόβο του μήπως και δεν μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ασθένειας. Αδυναμία, δεν είμαστε όλοι γεννημένοι ήρωες. Για να μιλήσω προσωπικά, η γυναίκα μου (διαγνώστηκα μισό χρόνο μετά το γάμο μας) λέει οτι μ' αγαπάει και οτι θα τα περάσουμε όλα μαζί, αλλά εγώ πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να μην θέλει να την πιστέψει. Τρελό;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Γιάννη να σου πω κι εγώ προσπάθησα να χωρίσω όταν διαγνώσθηκα τον Απρίλη όμως δεν έφυγε γιατί έλεγε ότι με αγαπάει.
Η γνώμη μου είναι ότι έλεγε μπούρδες απλά ντρεπόταν τους δικούς μου μη πούνε και καλά ότι με παρατάει στα δύσκολα.
Δε με ενδιαφέρει ΤΙΠΟΤΑ άλλο εκτός απο εμένα και την οικογένεια μου!!!!!
Επίσης να εξηγήσω ότι δε βλέπω τον εαυτό μου σαν άρρωστη ούτε σαν μελλοντική ανάπηρη απλά έχω μια πάθηση που θα την παλέψω με ότι όπλα έχω!!
Αξίζω πολλά και θα προσπαθήσω να πάρω ακόμη περισσότερα όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται!!!!!
Και σας συμβουλεύω να κάνετε όλοι το ίδιο η ζωή είναι πολύ μικρή ας τη ζήσουμε λοιπόν!!!!!

Μαράκι θα πω κάτι όχι σαν συμβουλή προς εσένα αλλά περισσότερο για να το ακούω ο ίδιος και να μην το ξεχάσω ποτέ. Να μην επιλέξω ποτέ τη μοναξιά (συμβαίνει ΚΑΙ υποσυνείδητα) προκειμένου να αποφύγω να πληγωθώ.

Γεια σε όλους!!!
Είμαι καινούργιο μέλος αλλά το forum μου κρατάει συντροφιά καιρό τώρα!
Εγώ από το 2007 ζω ακόμη με την πιθανότητα της ΠΣ και κανείς δεν μου μιλά για βεβαιότητα με βεβαιότητα… καταλαβαίνετε.
Το πρώτο επεισόδιο οπισθοβολβικής νευρίτιδας το διέγνωσε ο τότε φίλος μου...και όπως ήμουν ανυποψίαστη με "έσυρε" σε συνάδερφο του νευρολόγο για να "βάλει" τη διάγνωση… την ώρα που εγώ άκουγα για πρώτη φορά από νοσηλευτή σε πολυπληθή χώρο του νοσοκομείου ότι ΕΧΩ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ο “καλός” μου μου ανακοίνωνε με μήνυμα(sms) ότι χωρίζουμε γιατί δεν είναι υποχρεωμένος να ανεχθεί την όλη κατάσταση… Αυτόν τον άνθρωπο τον γνώριζα όλη μου τη ζωή και παρ’όλα αυτά αν και ήμασταν ζευγάρι ήδη 5 χρόνια (από τα 18 μου) αντέδρασε κατ’αυτόν τον τρόπο. Εννοείται πως δεν είχα πρόθεση να τον κρατήσω δίπλα μου με το ζόρι αλλά αυτή η αντίδραση εκείνη τη στιγμή ήταν ότι χειρότερο. Δυστυχώς γύρισε πίσω μετά από κάποιους μήνες και ναι ναι εγώ έκανα το ασυγχώρητο λάθος να τον δεχτώ. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε και γύρισε… (πολλά καθόλου ευχάριστα περνούν τώρα από το μυαλό μου…) ξέρω, όμως, πως μέχρι την ήμερα που πήρα την απόφαση και τον χώρισα τελικά εγώ, άκουγα καθημερινά πως είμαι “μη λειτουργική”, ότι “η ζωή μου τελείωσε”, πως “το μέλλον μου είναι το καροτσάκι” και εννοείται “πόσο τυχερή είμαι που αυτός μένει δίπλα μου”… Όλα αυτά τα άκουγα ενώ ακόμη και τώρα όλοι οι “ειδικοί” μιλούν για πιθανή ΠΣ…και παρά το γεγονός ότι δουλεύω 10 ώρες τη μέρα και ταυτόχρονα έκανα μόνη όλες τις δουλειές του σπιτιού, α και τη “γραμματέα” “μεταφράστρια” “συγγραφέα” του όποτε τον βόλευε...Τι ξέχασα? Α όταν τον χώρισα μου είπε πως “χαίρεται γιατί ξέρει ότι στη ζωή μου θα πονέσω πολύ”… Ηθικό δίδαγμα μην αφήνετε ποτέ να εισχωρήσουν στη ζωή σας άτομα που καπηλεύονται τη αγάπη σας. Όποιος χρησιμοποιεί την ΠΣ ή ό,τι αφορά τον εαυτό σας ως αφορμή για χωρισμό ας φύγει και αν μπορείτε “βοηθήστε” τον να φύγει τρέχοντας… Μην είστε πεσιμιστές μερικές φορές δεν βρίσκουμε την αγάπη γιατί δεν κοιτάμε καλά γύρω μας (μην βιάζεστε να αντιδράσετε κοιτάμε όντως καλά γύρω μας?) και ας μην ξεχνάμε το θέμα σχέσεις απασχολεί όλους, η ΠΣ δεν πρέπει να είναι η δικαιολογία μας για να αποφύγουμε τυχόν απογοητεύσεις. Και ένα μυστικό που μου είπε μια φίλη αυτοπεποίθηση χρειάζεται –προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι πάντα πιάνει στους άλλους.

PS: Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο και ευχαριστώ όσους άντεξαν να το διαβάσουν όλο.