MSSociety.gr

passenger έγραψε: αυτό που έχω καταλάβει ( και όλοι το ξέρεται ) είναι ότι η ψυχολογία σε αυτή την ασθένεια είναι το παν !!!

Ακριβώς,κι εσύ το κάνεις πράξη

Αν σκεφτείς,και η ασχολία σου με τα μελίσσια,είναι μια άλλου είδους ταλαιπωρία,έτσι;

sofia13 έγραψε: μόνο ένα φόβο να εκφράσω. Την επόμενη φορά ,κανόνισε νά είστε
τουλάχιστον δύο. Κλασσικοί κανόνες ασφάλειας ψαροντουφεκάδων, υποβρυχίων ψαράδων...
Και πάλι μπράβο για τα υπέροχα νέα σου..............

Σωστή η Σοφία!!!Μην παρασύρεσαι από τον ενθουσιασμό σου.

Και...... passenger ,η συνέχεια να είναι μελένια !!!!!!!!

τετοια να ακουμε!!!μπραβο ....

sofia13 έγραψε:Τώρα εγώ τι δεν κατάλαβα και χάλασε το κέφι -απο την απάντηση του/της LL/MM - δεν ξέρω, (διαφήμιση), αλλά δε βαριέσαι...........
Δεν έχεις λόγο να το σκεφτείς περισσότερο, πόσο μάλλον να σου χαλάσει το κέφι, μιας και βαριέσαι να σκεφτείς...

Ούτε εγώ κατάλαβα πως μπορεί ποτέ να σου χάλαγε το κέφι η διαφήμηση αυτή, αφού απεναντίας προφανώς αναδεικνύει όσα λες στον passenger ότι στο "φτιάχνουν".

H γιαγιά η Κασσάνδρα

Κασσάνδρα , αφού το κάναμε κουρέλι το θέμα του ''passinger'' kai πάλι...δε βαριέσαι...θα πώ.
Και ναί βαριέμαι να σκεφτώ...... Βάρα όσο θές το ντέφι..........βαριέμαι sorry..........
Σοφία απ΄τα βόρεια .

Κασσάνδρα , εγώ απλώς εξέφρασα τα συναισθήματα μου , σε ένα φόρουμ που έχει αρκετά άτομα που τα θεωρώ φίλους μου , ακόμη και αν ….. Δεν τα έχω δει ποτέ !!!! Η αλήθεια είναι πως εδώ μέσα από την στιγμή που όλοι έχουμε το ίδιο πρόβλημα , μοιραζόμαστε και τις ίδιες ανησυχίες , και πολλές φόρες ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο .
Καταλαβαίνω τον τρόπο που σκέπτεσαι και δεν σε κακίζω , ΌΜΩΣ από τη στιγμή που όπως θα ξέρεις οι καλές στιγμές που εμείς που έχουμε αυτό το πρόβλημα είναι περιορισμένες , ε …. Άσε να τις χαρούμε .
Υ.Γ. Συγγνώμη Κασσάνδρα που μοιράστηκα μαζί σας μια από τις λίγες ωραίες στιγμές μου , αν σε ικανοποιεί θα σου πω πως πριν 3 μήνες έκανα 3ήμερο κορτιζόνης γιατί ένοιωθα αδυναμία στο αριστερό μου πόδι .

Κατερίνα , δεν ενθουσιάζομαι , πάντα μόνος πήγαινα ΥΨ , όσο για τα μελίσσια , πολύ ωραία ασχολία , αλλά και μεγάλο θέμα με τη ζέστη . Αναγκαστικά ξύπνημα από τις 6 για να πάω νωρίς να μην έχει ανέβει ο ήλιος

passenger έγραψε:Κασσάνδρα , εγώ απλώς εξέφρασα τα συναισθήματα μου , σε ένα φόρουμ που έχει αρκετά άτομα που τα θεωρώ φίλους μου , ακόμη και αν ….. Δεν τα έχω δει ποτέ !!!! Η αλήθεια είναι πως εδώ μέσα από την στιγμή που όλοι έχουμε το ίδιο πρόβλημα , μοιραζόμαστε και τις ίδιες ανησυχίες , και πολλές φόρες ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο .
Καταλαβαίνω τον τρόπο που σκέπτεσαι και δεν σε κακίζω , ΌΜΩΣ από τη στιγμή που όπως θα ξέρεις οι καλές στιγμές που εμείς που έχουμε αυτό το πρόβλημα είναι περιορισμένες , ε …. Άσε να τις χαρούμε.
Μα... γιατί ΔΕΝ θα'πρεπε να τις χαρείς;;; Αλλά από κακίσματα, όπως βλέπεις, να φαν κι οι κότες... Κομπλάρονται, ξεσκίζονται...

Υ.Γ. Συγγνώμη Κασσάνδρα που μοιράστηκα μαζί σας μια από τις λίγες ωραίες στιγμές μου , αν σε ικανοποιεί θα σου πω πως πριν 3 μήνες έκανα 3ήμερο κορτιζόνης γιατί ένοιωθα αδυναμία στο αριστερό μου πόδι .
Συγχωρεμένος αν μου εξηγήσεις που κολλάει η παραπάνω φράση... Aφου ο ίδιος με κακίζεις γράφοντας ότι "με ικανοποιεί" κάτι τέτοιο, κι άλλα θες; ΔΕΝ το είπα για να μη χαρείς τις στιγμές, ΙΔΙΩΣ όμως το ότι ανέκαμψες έπρεπε να σε πείθει ότι κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα: Από τη στιγμή όμως που λές ότι
passenger έγραψε:Αν από την ημέρα που παίρνουμε την διάγνωση σκεπτόμαστε ότι θα μένουμε παράλυτοι και δεν κάνουμε τίποτα , και παρατήσουμε τη ζωή , είναι σίγουρο πως η ασθένεια θα μας καθηλώσει πολύ πολύ γρηγορότερα.
Ακριβώς, οπότε ΠΑΥΟΥΜΕ ΝΑ το σκεφτόμαστε... ΑΝ ΕΙΔΕΣ, το έγραψα, όχι;

Πώς να το πω ; Αν από τη στιγμή που παίρνουμε τη διάγνωση αρχίσουμε να λέμε , δεν κάνω το ένα , δεν κάνω το άλλο , τότε ποια είναι η διαφορά με ένα άνθρωπο που είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι; Μπορεί του χρόνου να έχω κινητικά προβλήματα …. Μπορεί και αύριο να έχω ένα τροχαίο και ( χτύπα ξύλο ) σκοτωθώ . Εγώ κάνω τα σχέδια για την ζωή μου όπως και πριν , και ….
Και τα παιδάκια που ΕΙΝΑΙ στο καροτσάκι διασκεδάζουν: και υπάρχουν που "τους διαφημίζουν την ευχαρίστηση τους αυτή"... Απλά σου εύχομαι να μη βρεθείς εκεί, και να χαίρεσαι τις χαρές της θάλασσας όπως τις ανέφερες.

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Αχ πολύ θετικό το μήνυμα σου passenger. Εμενα πάλι η ψυχολογία μου εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά απο τη ΣΚΠ. Όταν αποφασίσω να κάνω κάτι σαν αυτό που περιγράφει ο passenger, έχω ένα ψιλοάγχος κι εγώ αν θα τα καταφέρω όπως παλιά. Αν τα καταφέρω, η ψυχολογία μου είναι πολύ καλή. Όμως αν συνειδητοποιήσω πως πια δεν είμαι για τέτοια, η ψυχολογία στα πατώματα. Γιατί σκέφτομαι 35 χρονών, και μεσα σε δυο χρόνια που έχω αυτή την κατάρα δεν μπορώ ήδη για παράδειγμα να πάω μια βόλτα με τα πόδια, ενώ μέχρι πριν 6 μήνες δεν είχα πρόβλημα μπορούσα να περπατάω ώρες ολόκληρες κτλ κτλ. Και σκέφτομαι αν θα μπορέσω να πάω διακοπές που προυποθέτουν ξεποδάριασμα. Αν τα καταφέρω η ψυχολογία μου θα είναι καλή. Αν όμως πάω τελικά και δεν μπορώ, τότε θα είμαι χάλια.Και δεν είναι ότι πες κάποια στιγμή σου εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα στη ζωή σου, και πρέπει να το αποδεχτείς και το γεγονός ότι θα έχεις κάποιους περιορισμούς λόγω αυτού. Εδώ πριν προλάβεις να αποδεχτείς το ένα, έρχεται κι άλλο κι άλλο. Φυσικά αυτό δεν ισχύει για όλους, δεν εξελίσσεται σε όλους η πάθηση με αυτό τον τρόπο.

Θα ήθελα να γράψω για το πώς συμβιώνω εγώ με την ΣΚΠ , αλλά δεν θα το κάνω γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η ψυχολογική μας διάθεση αλλά και η γενική αντιμετώπιση της ασθενείας είναι ανάλογη και με την πορεία της ασθένειας , και των προβλημάτων που μας δημιουργεί .
Τώρα νιώθω λίγο άσχημα που ανέφερα την εμπειρία μου , και ίσως έκανα κάποιους να αισθανθούν άσχημα .
Ζητώ συγγνώμη από την Κασσάνδρα ( και το εννοώ ) γιατί ξέρω ότι δεν ήθελε να με στενοχωρήσει .

passenger! καλά έκανες και έγραψες!!! είναι πολύ καλό αυτό που σου συμβαίνει!

γιατί να μην το μοιραστείς? γιατί να μην δώσεις κουράγιο?
γιατί να μην παρασύρεις και όσους μπορούν ...ακόμα?

η παραπάνω ανάλυση δεν χρειάζεται ...

passenger έγραψε:Σήμερα το πρωί έκανα κάτι που είχα πάνω από 1 χρόνο να το κάνω γιατί φοβόμουν ότι λόγο της ασθένειας μας δεν θα μπορούσα να το ξανακάνω , αν και δεν έχω κινητικά προβλήματα .
Ξύπνησα 4 το πρωί , φόρτωσα στο αυτοκίνητο την στολή , τα ψαροτουφεκα , βατραχοπέδιλα , και πήγα σε μια μακρινή παραλία που πήγαινα παλιά και έκανα ψαροτουφεκο μόνος . Η αλήθεια είναι ότι στο δρόμο είχα διάφορα στο μυαλό μου : Αν θα μπορούσα να βουτήξω , αν θα κουραζόμουν , και διάφορα αν αν αν ….
Τελικά μετά από 2μισή ώρες ψαροτουφεκο βγήκα και ήμουν ΜΙΑ ΧΑΡΑ !!!! Οκ κουρασμένος , αλλά με μια ψυχολογία μέχρι τον ουρανό , και μέχρι 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας . Εντάξει η βουτιές μου δεν ήταν όπως πριν , ούτε οι ώρες που έμεινα μέσα ήταν οι ίδιες , αλλά σε αυτό σίγουρα εκτός της ΣΚΠ φταίει και η ηλικία , αλλά και η αποχή από το ….. Σπορ . Υδροβιοτιτα πια δεν υπάρχει , αλλά τα αισθήματα μέσα στη γαλανή είναι πάντα τα ιδία !!!
Ο λόγος φυσικά που ανέφερα αυτή τη προσωπική στιγμή δεν ήταν για να σας πω ότι κάνω ΨΤ . , αλλά γιατί έχοντας το πρόβλημα για 11 χρόνια , αυτό που έχω καταλάβει ( και όλοι το ξέρεται ) είναι ότι η ψυχολογία σε αυτή την ασθένεια είναι το παν !!! Αν από την ημέρα που παίρνουμε την διάγνωση σκεπτόμαστε ότι θα μένουμε παράλυτοι και δεν κάνουμε τίποτα , και παρατήσουμε τη ζωή , είναι σίγουρο πως η ασθένεια θα μας καθηλώσει πολύ πολύ γρηγορότερα . Πώς να το πω ; Αν από τη στιγμή που παίρνουμε τη διάγνωση αρχίσουμε να λέμε , δεν κάνω το ένα , δεν κάνω το άλλο , τότε ποια είναι η διαφορά με ένα άνθρωπο που είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι ; Μπορεί του χρόνου να έχω κινητικά προβλήματα …. Μπορεί και αύριο να έχω ένα τροχαίο και ( χτύπα ξύλο ) σκοτωθώ . Εγώ κάνω τα σχέδια για την ζωή μου όπως και πριν , και ….
whatever is to be will be

Μπραβο passenger!Συμφωνω απολυτα με αυτα που λες και το λεω εγω που δεν ειμαι και απο τους γενναιοτερους ανθρωπους επι της γης...Νεα στα διχτυα της σκπ (σημερα συμπληρωνω 9 μηνες ).Λιγο να αισθανθω χαλια κινητικα αρχιζω και σκεφτομαι " Μηπως ξεκιναει νεα υποτροπη ? " .Με τον καιρο βεβαια χαλαρωνω σιγα -σιγα απο αυτο το φοβο και η ψυχολογια μου γινεται καλυτερη.Ζω σε μια μαιζονετα που σιχτηριζω τα σκαλοπατια που πρεπει να ανεβοκατεβω καθε μερα.Ομως η καλη ψυχολογια μας επιφυλασσει καποιες φορες ευχαριστες εκπληξεις.Καθε φορα που πηγαινω να περπατησω στο βουνο τα ποδια μου εκει που στο σπιτι πηγαινοερχονται με το ζορι μεταμορφωνονται σε ...δρομεα που κανει 6 χλμ. στον Λουσιο ,αλλα τοσα στην Παυλιανη κ.τλ.Ας προσπαθησουμε ολοι για το καλυτερο ,ας μαζεψουμε οσες περισσοτερες εμπειριες μπορουμε παρεα με τους αγαπημενους μας και αν στο μελλον τα πραγματα γινουν χειροτερα (πραγμα που απευχομαι για ολους) ας ταξιδευουμε βλεποντας τον κοσμο απο το καταστρωμα ενος κρουαζιεροπλοιου !(πλακα κανω ...μη με δειρετε!)

MSSociety.gr

whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be

Re: whatever is to be will be