MSSociety.gr

FANTOMAS έγραψε:καλώς την ,

ΑΡΝΗΣΗ - ΘΥΜΟΣ - ΑΠΟΔΟΧΗ


αυτά ειναι τα τρια σταδια που περναμε ΟΛΟΙ ΜΑς οταν ακουμε για την πάθηση , μην ανησυχεις ειναι απολύτος φυσιολογικά ολα αυτα που λες.


Υ.Γ. Εγω έκανα 2-3 χρονακια στο καθε επίπεδο για να περάσω στο επόμενο

litsa έγραψε:5 ειναι τα στάδια Λίτσα μου, δεν αμφισβητώ ότι μπορεί σε πολλούς από μας αυτά τα στάδια να αντιστοιχούν όντως στις εμπειρίες τους: Αμφιβάλλω ειλικρινά άν είναι η περίπτωση όλων μας...

το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση: όχι δεν είναι αυτό ή είναι κάτι άλλο. Γιατί αυτό σε μένα? Όταν ο Καθηγητής Δρ. Xάϊντριχ (στμ.: Προϊστάμενος, μεταξύ άλλων, της διαβόητης Γκεστάπο στο 2ο πόλεμο) μου είπε "Είσαι πολύ κακη ασθενής! Οφείλεις να μας υπακούς, διότι εμείς είμαστε εδώ για ν'αποποκλείσουμε ότι εχεις σκπ!!! Δεν είναι ώρα τώρα να σου πούμε τι θ'απογίνεις!!!" δε με έπαιρνε να τον αμφισβητήσω. Μάλλον αμφισβήτησα αυτούς που, αργότερα , στο Αιγινήτειο, παρά την αναφορά Κάλτενμπρούνερ-Μουσολίνι, μου αρνήθηκαν χαρτιά... Εξ άλλου, ήξερα ότι κανένας από τους πρώτους δε θα έβαζε την πολύτιμη άδειά του στον κάδο για να συνταγογραφήσει πανάκριβα φάρμακα και να έχει προβλήματα με τις παντοδύναμες, στη χώρα της διάγνωσης, ασφάλειες...

το 2ο στάδιο είναι ο θυμός: θυμώνουμε με τους γιατρούς, τα νοσοκομεία ή με τους γύρω μας.Στην ουσία έχουμε ενδόμυχη ανάγκη να τους βλέπουμε καλούς όλους τους, (Σύνδρομο Στοκχόλμης) παρά τις απαράδεκτες συμπεριφορές τους... Αυτό δεν έχει σταματήσει ποτέ, όμως και κάθε φορά ο λόγος του θυμού είναι διαφορετικός: Μετά τον Κάλτεςνμπρούνερ, ο Δρ. Μουσολίνι που δε μου έδωσε κατά τη διάγνωση, είναι δέκα χρόνια, ούτε μπακλοφέν για τη σπαστική παραπάρεση σε ολόκληρη τη δεξιά μου πλευρα, την οποία ονόμαζε "επίπονη παραισθησία", αφού ζήτησα πληροφορίες μου είπε να τις ψάξω στο ιντερνετ! Το έκανα, άνοιξα και το pubmed... Οπότε είδα τα άρθρα, κατάληξα μάλιστα να τα βλέπω σα μεσο άμυνας (ψευδαίσθηση, ουσιαστικά, ελάχιστοι θα καταδεχτούν ότι κάποιος μη γιατρός έχει δικαιωμα να σκεφτεται από μόνος του)...
Κάποιος οφθαλμίατρος που μου είχε αρνηθεί χαρτιά πρόσφατα, παρά την παρότρυνση συναδέλφου του, που δε μπορούσε να κατηγορηθεί για βοήθεια σε αναπήρους: viewtopic.php?f=10&t=1228&p=35418&hilit ... %82#p35418 μου ξεφούνισε: "Μερικοί-μερικοί δημοσιεύουν μόνο και μόνο για να δημοσιεύσουν". Για την πλάκα, είδα ότι ο άλλος είχε πάνω από 15 δημοσιεύσεις, ενώ ο αρνηθείς μόνο ΜΙΑ!!! Άνοιξα στο google να δώ άν είχε δημοσιεύσει, έστω, κάτι λιγότερο "έγκριτο" τουλάχιστον... Τον βρήκα στο Φεησμπουκ, ούτε λίγο ούτε πολύ, φωτογραφημένο με τα οφθαλμιατρικά του γυαλιά, να λέει ότι ...του αρέσει η σειρά "Δρ. Χαους" και ότι ... υποστηρίζει τους... βιρμανούς μοναχούς... (Σωπάτε, πότε έπεσε η βιρμανέζικη χούντα και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως αυτός ελευθέρωσε από μόνος του την Αung San Suu Kyi???) http://search.yahoo.com/search;_ylt=Aho ... 0suu%20kyi

Η ακόμα η Δρ Καντάφι που μου μίλησε σα να ήμουν 3 ετών, βοηθός ούσα, τη ρώτησα άν την έβρισκε να μιλάει σε νήπια και ζήτησε συγγνώμη, αλλά τώρα πλέον, νεοεπιστρέψασα από τις ΗΠΑ και επιμελήτρια, δεν κάνει τον κόπο...

Όπως είπε και ο Ναπολέων: "Το θαυμαστό δεν απέχει από το γελοίο παρά ένα βήμα..."

Αυτονόητο, βέβαια, ότι τα προλεχθέντα αναφέρονται ενδεικτικά, διότι κάθε φορά όλο και κάτι παρόμοιο θα ξαναβγεί... Με εννοείτε, φαντάζομαι...

το 3ο στάδιο ειναι το παζάρι: ίσως αν κάνω αυτό να γίνω καλά ή αν πάω εκκλησία - που δεν είναι κακό - θα γίνω καλά ή αν ήμουνα καλός με εκείνον δεν θα το πάθαινα... και άλλα τέτοια διάφορα
Όχι, εγώ ήξερα ότι κάποιος παλαιός θεράπων μου είχε διαγνώσει λανθασμένα κάποια συμπτώματα, πράγμα που μετέτρεψε το ανοσοποιητικό μου σε ποδήλατο... φυσικό ήταν να έχω πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο να πάθω σκπ... ΞΕΡΩ OTI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΦΤΑΙΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΠ, πράγμα που δε συμβαίνει για πολλά άλλα... ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΑΣΚΟΠΟ & ΑΣΧΕΤΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΊΣ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ, ΠΡΟΤΕΡΗ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ, ΔΕ Θ'ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ

το 4ο στάδιο είναι η κατάθλιψη: όταν δεν έχουμε αποτέλεσμα με το πιο πάνω αρχίζουμε να το πιστεύουμε και μας πιάνει κατάθλιψη...
Δε μας πιάνει για το λόγο αυτόν η κατάθλιψη, αλλά
γενικότερα η θλίψη για όλα αυτά που μας συμβαίνουν....το δουλεύουμε το συζητάμε με το γιατρό μας, ακόμα και με ειδικό και φθάνουμε Το ξέρω Λίτσα μου ότι έχεις βρεί ειδικό που να σου κάνει τη δουλειά σου, και χαίρομαι για σένα: Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι η γομάρα που επέμενε "γιατί να μη θέλω ν'αυτοκτονήσω" τη νύχτα της διάγνωσης θα μπορούσε να με βοηθήσει στο ελάχιστο... Η ακόμα και ο γιατρός μου, όσο και άν τον εμπιστεύομαι ώς νευρολόγο, δε μπορεί να έχει τα επιστημονικά φόντα να κάμψει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω (που αντιμετωπίζουμε) γενικά... απλούστατα, διότι αυτά ΔΕΝ διδάσκονται στην ιατρική...

στο 5ο στάδιο που είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ
Μα αφού όλα αυτά ΔΕΝ εξαρτώνται από μας, ποιό είναι το νόημα (το περιεχόμενο, μάλλλον) της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ αποδοχής;;;
θέλει όμως πολύ δουλειά .....για όλα τα παραπάνω... Λυπάμαι, με τη σκπ, δε με παίρνει να δουλεύω άσκοπα... Αποδεχόμαστε-δεν αποδεχόμαστε, τι θ'αλλάξει στην καθημερινότητά μας; Αν ήξερα ότι κάτι θα άλλαζε, ευχαρίστως να περνούσα και τα πέντε και δεκαπέντε και εκατόνπέντε στάδια...

Λίτσα μου χαίρομαι άν βρήκες ΕΣΥ έτσι το δρόμο σου, εγώ θα πάρω άλλον...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

sou έγραψε:Φίλτατε Φαντομά, υπάρχει ένα 4ο στάδιο, που είναι ακόμα μεγαλύτερος θυμός, αλλά κατευθυνόμενος προς τους Πανσοφοτάτους Φωστήρες. Κάποτε είχα στηρίξει τις ελπίδες μου σε Δαύτους και τώρα βλέπω ότι δεν θα ήθελαν ποτέ να γίνω καλά, ενώ κανένας Τους δεν μπόρεσε να δει κάποια άλλα προβλήματα που είχα και αρκούταν στο να μου αραδιάζει Ιερές Παπ*ριές.
Mε τον Σού συμφωνούμε, ασφαλώς, σε πολλά πράγματα... Διαφορές: Εγώ, (ανοήτως, θα μου πείτε) στηρίζω ακόμα ελπίδες, λόγω ανάγκης, σε όποιον/αν από δαύτους/ες βγεί μπροστά μου, έως ότου κάθε λόγος τους ν'αποδειχθεί ασύστατος, και κάθε υπόσχεση μή κρατημένη... και αυτό, κατά την αρχαία ρήση: "Ανάγκα και θεοί πείθονται", πόσο μάλλον εμας που θεωρούμαστε και κατώτερα όντα από τους λεγάμενους θεούς, μην το ξεχνάμε...

Πολλοί μπερδεύουν το 4ο στάδιο με το 2ο. Η διαφορά είναι ότι στο 4ο έχεις ήδη αποδεχτεί τη νόσο και το μέλλον που σου επιφυλάσσει και ο θυμός δεν είναι γενικής, αλλά ειδικής φύσεως.
Δεν έχω πολυκαταλάβει ακόμα πως μπορούμε να μιλάμε για αποδοχή όταν πρόκειται για ένα γεγονός αναπόφευκτο... Αλλά έχεις δίκαιο, ο θυμός αυτός είναι αιτιολογημένος και «εμπεριστατωμένος» από τα βιώματα του καθενός μας.

kath έγραψε: http://tools.wcl.ece.upatras.gr/degreeklish/index.php Έχεις δίκιο δεν είχα σκεφτεί τα στάδια. Υπάρχουν φορές που από το 3 ξαναγυρίζω στο 2 και μετά ξανά στο 3 κλπ... το 4 δε, αυτό που λέει ο Σου το φοβάμαι περισσότερο απ όλα. Δεν το είχα σκεφτεί άλλα οντως υπάρχει και αυτό και νομίζω ότι κάποιες φορές φτάνω μέχρι εκεί και όταν το συνειδητοποιήσω τα βάζω με τον εαυτό μου. Και μετά ξανά πάλι στο 3. Φαύλος κύκλος δηλαδή (Τουλάχιστον με τα Greeklish, υπάρχει λύση!!!)

Συγγνώμη, αφού το 3 (αποδοχή) δεν εχει νόημα, φυσικό και επόμενο δεν είναι να παμε στο 4; Αλλά τι είναι, σε τελευταία ανάλυση, αυτό που σε κάνει να φοβάσαι και να τα βάζεις με τον εαυτό σου Kath??? Βάλτα, τουλάχιστον, με αυτους που θα μπορούσαν νε είχαν κάνει κάτι άλλο, σε παρακαλώ, για το δικό σου το καλό...

Αναρρωτιέμαι τι θα γίνει (ότ)αν η πλειονότητα των ασθενών φτάσει σε αυτό το 4ο στάδιο...
Όπως μας έλεγαν και στο Γυμνάσιο: "Εξοχη ερώτηση: Η απάντηση είναι: "όχι πολλά πράγματα, αν γίνει και κάτι, δηλαδή"... Σόρρυ, φίλε...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

LL--MM έγραψε:

sou έγραψε:Φίλτατε Φαντομά, υπάρχει ένα 4ο στάδιο, που είναι ακόμα μεγαλύτερος θυμός, αλλά κατευθυνόμενος προς τους Πανσοφοτάτους Φωστήρες. Κάποτε είχα στηρίξει τις ελπίδες μου σε Δαύτους και τώρα βλέπω ότι δεν θα ήθελαν ποτέ να γίνω καλά, ενώ κανένας Τους δεν μπόρεσε να δει κάποια άλλα προβλήματα που είχα και αρκούταν στο να μου αραδιάζει Ιερές Παπ*ριές.
Mε τον Σού συμφωνούμε, ασφαλώς, σε πολλά πράγματα... Διαφορές: Εγώ, (ανοήτως, θα μου πείτε) στηρίζω ακόμα ελπίδες, λόγω ανάγκης, σε όποιον/αν από δαύτους/ες βγεί μπροστά μου, έως ότου κάθε λόγος τους ν'αποδειχθεί ασύστατος, και κάθε υπόσχεση μή κρατημένη... και αυτό, κατά την αρχαία ρήση: "Ανάγκα και θεοί πείθονται", πόσο μάλλον εμας που θεωρούμαστε και κατώτερα όντα από τους λεγάμενους θεούς, μην το ξεχνάμε...

Πολλοί μπερδεύουν το 4ο στάδιο με το 2ο. Η διαφορά είναι ότι στο 4ο έχεις ήδη αποδεχτεί τη νόσο και το μέλλον που σου επιφυλάσσει και ο θυμός δεν είναι γενικής, αλλά ειδικής φύσεως.
Δεν έχω πολυκαταλάβει ακόμα πως μπορούμε να μιλάμε για αποδοχή όταν πρόκειται για ένα γεγονός αναπόφευκτο... Αλλά έχεις δίκαιο, ο θυμός αυτός είναι αιτιολογημένος και «εμπεριστατωμένος» από τα βιώματα του καθενός μας.

kath έγραψε: http://tools.wcl.ece.upatras.gr/degreeklish/index.php Έχεις δίκιο δεν είχα σκεφτεί τα στάδια. Υπάρχουν φορές που από το 3 ξαναγυρίζω στο 2 και μετά ξανά στο 3 κλπ... το 4 δε, αυτό που λέει ο Σου το φοβάμαι περισσότερο απ όλα. Δεν το είχα σκεφτεί άλλα οντως υπάρχει και αυτό και νομίζω ότι κάποιες φορές φτάνω μέχρι εκεί και όταν το συνειδητοποιήσω τα βάζω με τον εαυτό μου. Και μετά ξανά πάλι στο 3. Φαύλος κύκλος δηλαδή (Τουλάχιστον με τα Greeklish, υπάρχει λύση!!! )
Συγγνώμη, αφού το 3 (αποδοχή) δεν εχει νόημα, φυσικό και επόμενο δεν είναι να παμε στο 4; Αλλά τι είναι, σε τελευταία ανάλυση, αυτό που σε κάνει να φοβάσαι και να τα βάζεις με τον εαυτό σου Kath??? Βάλτα, τουλάχιστον, με αυτους που θα μπορούσαν νε είχαν κάνει κάτι άλλο, σε παρακαλώ, για το δικό σου το καλό...

Αναρρωτιέμαι τι θα γίνει (ότ)αν η πλειονότητα των ασθενών φτάσει σε αυτό το 4ο στάδιο...
Όπως μας έλεγαν και στο Γυμνάσιο: "Εξοχη ερώτηση: Η απάντηση είναι: "όχι πολλά πράγματα, αν γίνει και κάτι, δηλαδή"... Σόρρυ, φίλε...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα