sou έγραψε:Τα επιστημονικά κριτήρια για διάγνωση ΣΚΠ που έχουν επικρατήσει και έχουν γίνει επισήμως αποδεκτά είναι αυτά:
http://en.wikipedia.org/wiki/McDonald_criteria
Προσπερνώ εν τάχει το 95% των γραφώμενών σου, που δεν με αφορούν... και μένω στη συζήτηση επί της ουσίας.
Μία κεντρική ιδέα από τα επιστημονικά κριτήρια, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ διαβάζοντάς τα (καθότι μη επιστήμων), είναι η εξής:
α) έχεις λίγα συμπτώματα, ένα κλινικό επεισόδιο, έχεις κάτι τις...; ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ, μπορεί να έχεις σκπ!
β)Έχεις πολλά συμπτώματα, η κλινική σου εικόνα είναι μπ@υρδέλο...; είναι επίσημο, ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ, τελικά έχεις σκπ!!
γ)Έχεις προχωρήσει τόσο πολύ, που πλέον δε μιλάμε για συμπτώματα και κλινική εικόνα, αλλά πλέον είσαι καθηλωμένος ποικιλοτρόπως, είτε σε καροτσάκι, είτε σε κρεβάτι, είτε με ένα σκύλο για οδηγό, είτε κλεισμένος σε άσυλο, είτε...
Θεωρώντας δεδομένο (όχι;) ότι είναι ελάχιστο, αν όχι μηδενικό, το ποσοστό περιπτώσεων που παρέμειναν for ever στο α, και δεν μεταπήδησαν κάποια στιγμή στο β (έστω και σε όποια "κλίμακα" του β), ποιος ο λόγος να μην συγχωνευτούν, και να υπάρχει από την αρχή, προσεκτική μεν αλλά έγκαιρη δε, διάγνωση;
Θεωρώντας δεδομένο (όχι;) ότι πριν πενήντα/εκατό/+όσα χρόνια το ποσοστό περιπτώσεων που υπερπηδούσαν και το β και έφταναν με συνοπτικές διαδικασίες στο γ είναι αισθητά μειωμένο, ή στην χειρότερη περίπτωση είναι αισθητά πιο καθηστερημένη η μετάβαση αυτή, ποιος ο λόγος να μην "καταργήσουμε" τα β και γ, και να εστιάσουμε εξ αρχής στο α, με στόχο τη μη μετάβαση σε αυτά, ή έστω την καθυστερημένη μετάβαση, με ό,τι μέσα διαθέτουμε
αυτή τη στιγμή;;
Θεωρώντας δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή η σκπ δεν θεραπεύεται, γιατί να μην την καθυστερούμε όσο το δυνατόν περισσότερο; (και αυτό με γνώμονα ότι μεγάλη επιρροή της ασθένειας στη ζωή ενός ασθενούς με σκπ, δεν είναι μόνο η καθήλωση σε καροτσάκι! μπορεί να είναι πιο χείριστη, αλλά όχι η μόνη...)
Όλα αυτά, τοποθετώντας την σκλήρυνση κατά πλάκας σε μια λίστα με τις γνωστές ασθένειες, κι όχι σε μια λίστα όπου απλά περιγράφουμε ό,τι δεν είναι κάτι άλλο!!!
Κάτι που δεν είναι ευχάριστο, αλλά αφού το σκέφτομαι και μάλιστα έντονα διαβάζοντας αυτό εδώ το θέμα, θα το εκφράσω: αν θεωρήσουμε "σωστό" αυτό που έγινε με τον παππούλη των 61 χρόνων, κάτι που ταυτόχρονα σημαίνει πως ενώ μεν είναι δύσκολο να το εξερευνήσουμε πιθανολογούμε δε ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού πιθανόν να "κυοφορεί" μια άκρως επιβλαβή και δεδομένα επικίνδυνα εξελίξιμη δυσλειτουργεία, τότε ίσως να μιλάμε για μία σκπ με καρκινικά δεδομένα... προϋπάρχει στο σώμα μία παθογένεια, δυσεύρετη και μη αναγνώσιμη λόγω μη έγκαιρης διαγραφής του ατόμου από τη λίστα των "υγιών" και τοποθέτησής του στη λίστα των "ασθενών"...
Αν δε, δεχόμενοι πως όντως η σκπ είναι ασθένεια υπαρκτή κι όχι απλά κάτι που ονομάσαμε έτσι γιατί δεν συμφωνεί με ότι άλλο ξέρουμε, και πως όντως η χενφα έχει οποιαδήποτε (αλλά αδιαμφισβήτητη) συνάφεια με την σκπ, και μάλιστα με μία μορφή δεδομένης εξέλιξης με ταυτόχρονη (και λογική ίσως;) παραδοχή/αποδοχή της δύσκολης έως αδύνατης έγκαιρης αναγνωρισιμότητας (βλ.:
πώς είναι δυνατόν να εξεταστεί όλος ο "υγιής" πληθυσμός...), τότε πιθανόν να βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα μελλοντικό παρελθόν... εξελίσσεται ραγδαία μία ασθένεια, και εξελίσσεται ξαναγυρνώντας στα ημερολογιακά πρώιμα στάδιά της... ίσως και χειρότερα από καρκινικά δεδομένα, αφού θα μιλάμε όχι για μια ασθένεια που α)εμφανίζεται β)σκοτώνει, αλλά για μια ασθένεια που α)προϋπάρχει β)καθηλώνει.... ούτε μα ούτε μου, τέλος!....