Ρε παιδιά ξέρετε τι παρατηρώ και χαλιέμαι άσχημα; Όποιο θέμα αφορά σε σοβαρά κινητικά προβλήματα και σε σοβαρούς κινητικούς προβληματισμούς πάει άπατο. Ουδείς απαντάει, ουδείς ασχολείται, και τελικά όλο το φόρουμ αναλώνεται σε θέματα τύπου « μούδιασε το μικρό δαχτυλάκι του δεξιού μου χεριού». Τι συμβαίνει; Γίναμε μήπως δύο ταχυτήτων και παίζουν πλέον μόνο ευχές τύπου «εύχομαι να σου ξεμουδιάσει σύντομα»; Σε περιπτώσεις «τι θα κάνω αν χειροτερέψω;» την έχουμε εύκολη την απάντηση «έλα μωρέ, carpe diem και μη μασάς και σίδερο στη μέση σου» ενώ σε περιπτώσεις «είμαι στο καρότσι και χέζομαι απάνω μου» τσιμουδιά.
Πείτε παρακαλώ τη γνώμη σας γιατί σάμπως να αρχίζω να τα παίρνω και στην τελική να αρχίσω να ψάχνω αλλού για (πραγματική) στήριξη σε δυσκολίες ή και σε ανασφάλειες της καθημερινότητας.
ΥΓ. Μη μπούμε σε κουβέντα «τι εννοείς μπαρμπα Γιάννη», ξέρετε καλά τι εννοώ και αν δεν ξέρετε, ανατρέξτε σε πρόσφατα θέματα και θα καταλάβετε.
ΥΓ2. Το βάζω στο coffee break ούτως ώστε να μην έχει πρόσβαση σ’ αυτό ο κάθε άσχετος.
ΥΓ3. Το 20% περίπου των πασχόντων από σκλήρυνση, αργά ή γρήγορα καθηλώνονται. Μήπως τελικά το ποσοστό είναι αμελητέο για τους υπόλοιπους;
Πείτε παρακαλώ τη γνώμη σας γιατί σάμπως να αρχίζω να τα παίρνω και στην τελική να αρχίσω να ψάχνω αλλού για (πραγματική) στήριξη σε δυσκολίες ή και σε ανασφάλειες της καθημερινότητας.
ΥΓ. Μη μπούμε σε κουβέντα «τι εννοείς μπαρμπα Γιάννη», ξέρετε καλά τι εννοώ και αν δεν ξέρετε, ανατρέξτε σε πρόσφατα θέματα και θα καταλάβετε.
ΥΓ2. Το βάζω στο coffee break ούτως ώστε να μην έχει πρόσβαση σ’ αυτό ο κάθε άσχετος.
ΥΓ3. Το 20% περίπου των πασχόντων από σκλήρυνση, αργά ή γρήγορα καθηλώνονται. Μήπως τελικά το ποσοστό είναι αμελητέο για τους υπόλοιπους;