Χαιρετώ την παρέα
Ωραίο θέμα ανοίξατε βρε παιδιά, ένα μεγάλο εύγε στον επινοήσαντα...
Και επειδή εδώ τα λέμε όλα, ζητώντας κατανοηση και μια μικρή εστω δόση παρηγοριάς....σας καταθέτω και την σημερινή μου τραυματική εμπειρία...
Πριν από λίγο επέστρεψα από μια υποχρεωση που ειχασε τράπεζα και που έπρεπε να παρευρεθώ η ιδια...μετα από συνεχείς αναβολές σήμερα αποφάσισα να το κάνω...αφου εξοπλίστηκα με ολες μου τιςασφάλεις, μπαστούνι, φουλ βιταμινες, καλή διάθεση, όλα καλά, μέχρι την στιγμή που θέλησα να διασχίσω το δρόμο, προκειμένου να πάρω ταξι για την επιστροφή...τα ποδια μου δυστυχώς με πρόδωσαν, για ποτε σωριάστηκα στο έδαφος, ουτε που το κατάλαβα, με μάζεψαν κάποιοι περαστικοί....ε...και τώρα βρίσκομαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με μικρές απώλειες, κάποιες εκδορές στα γόνατα....και το χειρότερο σκισμένο παντελόνι
το αγαπημένο μου, που το κλαίω περισσότερο από τα γόνατα που τρέχουν αίματα και πονάνε....
Και για να σοβαρευτώ, πραγματικά πόση μεγάλη απογοήτευση και πίκρα νιώθω, γιατί αισθάνομαι ότι η οποιαδήποτε μικρή έξοδος, είναι μεγάλη πολυτέλεια πλεον, ξέρω και το εχω αποδεχτεί ως ένα βαθμό, αλλά ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, θα με ακολουθεί....
Αν υπάρχει οδός προς το Καλύτερο, απαιτεί μια πλήρη θέαση του Χειρότερου.....