• Ήγγικεν η ώρα

  • Ερωτήσεις και συζητήσεις για γυναικολογικά και ανδρολογικά θέματα και την πολλαπλή σκλήρυνση.
Ερωτήσεις και συζητήσεις για γυναικολογικά και ανδρολογικά θέματα και την πολλαπλή σκλήρυνση.
 #122395  από mplearkouda
 Πέμ Νοέμ 17, 2016 9:51 am
Μετα από 3,5 χρονια με tysabri χωρίς ώση πρεπει να αποφασισω κατά ποσο θελω (αν τα καταφέρω) να χαρίσω ένα αδερφάκι στο παιδάκι μου. 20-30% οι πιθανότητες σε εγκύους για rebound effect από τη διακοπή του σκευάσματος. Η ιδέα και μόνο με τρομοκρατεί. Από την άλλη, θέλω πολύ ένα μωράκι ακόμα. Τι θα γίνει όμως αν πάθω κάτι και δεν μπορώ να φροντίσω στο τέλος κανένα από τα δυο? Δεν ξέρω αν μπορώ να πάρω τέτοιο ρίσκο. Οι σκέψεις αυτές είναι βασανιστικές, και δεν μπορεί κανείς που δεν έχει βρεθεί στα παπούτσια μου να καταλάβει. Τις καταθέτω εδώ που μπορείτε να με καταλάβετε.
Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε το ποστ μου και για την συμπαράσταση που βρίσκω εδώ στο φορουμ.
 #122396  από Αρτεμις
 Πέμ Νοέμ 17, 2016 10:35 am
Εγω δεν μπορώ να σου απαντήσω. Γιατι τα ίδια αναρωτιέμαι κι εγω. Είμαι ενάμιση χρόνο χωρίς ωση και σκέφτομαι τα ίδια πράγματα. Μήπως ειναι ρίσκο ; μήπως δεν θα μπορώ να τα φροντίζω κ τα δυο;;; σε καταλαβαίνω λοιπόν. Ελπίζω να μας φωτίσει ο θεός να κανουμε το καλύτερο.
 #122446  από emarydi
 Σάβ Νοέμ 19, 2016 9:46 am
Κορίτσια έχω 2 παιδάκια 1+1
10,5 + 12 χρονών έπαθα εκπ προ 2ετιας
πολλές φορές είπα αν ήταν μωρά τι θα έκανα!
Έχω μεγαλώσει μοναχοπαίδι και ήθελα να είναι
καλύτερα για το παιδί μου, τελικά όμως μια ιδέα είναι όλα!!!!
Δεν μπορώ να δώσω συμβουλές, μόνο να εκθέσω την σκέψη μου νομίζω πώς είναι σωστό να απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε και να μπορούμε να το υποστηρίζουμε αλλά και να το στηρίζουμε!
Εύχομαι χαρά & ικανοποίηση
 #122453  από Κώστας
 Σάβ Νοέμ 19, 2016 1:36 pm
Θα παραθέσω μία γνώμη γιατί πιστεύω πως δεν είμαι έξω από τον χορό, έστω και σαν άνδρας. Έχω ένα γιο που κοντεύει τα 15, ο οποίος γεννήθηκε οριακά πριν διαγνωστώ επίσημα. Όσο μεγάλωνε δεν μπόρεσα να του προσφέρω και πολλά πράγματα γιατί είχαν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα σοβαρά κινητικά προβλήματα. Δεν κατάφερα να τρέξω ποτέ μαζί του, να παίξουμε μπάλα, ακόμη και στις βόλτες που πηγαίναμε πάντα με την "γουρούνα", εγώ ήμουν καθηλωμένος στην σέλα όταν εκείνος έτρεχε. Δεύτερο παιδί δεν τόλμησα να κάνω. Φυσικά και θάθελα ο γιος μου να έχει ένα αδέλφι, αλλά το θεώρησα εγωιστικό να ικανοποιήσω πρώτα την δική μου επιθυμία γνωρίζοντας από τι πάσχω και βλέποντας την καθημερινή μου επιδείνωση. Για εσάς όμως που νοιώθετε μεν την ανασφάλεια της νόσου, είστε όμως σε καλή κατάσταση ή οποία όμως μπορεί και να διαταραχθεί από την διακοπή του φαρμάκου και εφ΄ όσων θέλετε πολύ ένα δεύτερο παιδί, ίσως θα πρέπει να σκεφτείτε την λύση της υιοθεσίας. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με το να κάνετε δικό σας παιδί, είναι όμως ασφαλές σε ό,τι αφορά το rebound effect και περιορίζει τον κίνδυνο σε ότι αφορά την όποια ούτως ή άλλως αναπόφευκτη εξέλιξη της νόσου. Σκεφτείτε το και φυσικά συζητείστε το με τον σύζυγό σας, αξίζει τον κόπο.

Υγ. Εγώ δεν το σκέφτηκα τότε που έπρεπε. Τώρα πια είμαι 54 ετών.
 #122471  από Μαρια.Δ.
 Κυρ Νοέμ 20, 2016 11:51 pm
αρχικά να σας χαιρετήσω, κατα δευτερον κανένα σκευασμα από αυτά που παίρνουμε δεν μας κάνει καλά όλα τα φάρμακα ας πουμε της σκπ είναι καθαρά στατιστική άρα μπορούμε να πουμε ακόμη ότι ίσως και η καλή σου διάθεση να σε συντηρεί, αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη μεγάλη πονεμένη ιστορία.
Πρίν από χρόνια σε ένα σεμηνάριο με την Καραγεωργίου καθώς και έναν πολύ γνωστό διατροφολόγο που βρισκόταν εκεί κατά την διάρκεια μας παρουσίασαν μια κοπέλα που είχε σκπ ήταν έγκυος καλύτερα από ποτέ και ο γυναικολογος της συνεργαζόταν με την καραγεωργίου όλα τελικά είχαν πάει κατευχήν απότι έμαθα...
Μην φοβάσαι μίλα με τους γιατρούς σου γυναικολογο-νευρολογο μετά με τον συζηγο σου και πάρτε την απόφαση. Εμένα που μου συνέβει στην δεύτερη γέννα να εμφανιστεί η σκπ πήρα κορτιζόνη όλα πήγαν καλά άρχισα rebif τώρα ο μικρός μου είναι 12χρόνων και τον φρόντισα τέλεια νομίζω. Δεν χρειαζεται να μας διακατέχει φόβος συνέχεια, δεν είμαστε παιδιά ενός άλλου θεού....όχι άλλη μιζέρια, χαμογέλα και προχώρα.Καλή επιτυχία, κουράγιο, υπομονή, Θέληση και ότι καλύτερο σε ότι και αν αποφασίσεις :emojis-8: :emojis-8: :emojis-8:
 #122472  από mplearkouda
 Δευ Νοέμ 21, 2016 8:45 am
Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την καταθεση των σκέψεων σας.
Ο νευρολόγος μου νομίζω είναι συγκρατημένα αισιόδοξος. Ο γυναικολόγος δεν έχει ιδέα από ότι κατάλαβα και τον αφήνω εκτός. Ένας άλλος νευρολόγος που επισκέφτηκα για δεύτερη γνώμη ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα ήτανε πολύ θετικός με την ιδέα. Ξέρουμε καλά πως όλοι αυτοί μπορεί να λένε ότι θέλει ο καθένας, στο τέλος της ημέρας το ρίσκο εγώ θα το σηκώσω στους ώμους μου. Τη μια είμαι αισιόδοξη την άλλη σκέφτομαι διαφορετικά. Είναι κι αυτες οι εναλλαγές διάθεσης μέσα στο όλο πακέτο του να πάσχεις από σοβαρή ανίατη νόσο,
Aπο τη μια το θεωρώ εγωιστικό να κάνεις παιδιά γιατί απλά θες να κάνεις παιδιά ενώ ξέρεις ότι έχεις αυτό το πρόβλημα.Απο την άλλη ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί δεν ξέρω πως θα είμαι σε 15-20 χρόνια, θέλω το παιδάκι μου να μην είναι μόνο του, να έχει ένα αδέρφι.
Αλλά αν πάθω κάτι τώρα και δεν μπορώ να τα φροντίσω μέχρι να μεγαλώσουν? Απο την άλλη διαβάζω εμπειρίες από γυναίκες που τα πήγαν μια χαρά. Αν δεν είμαι όμως στις τυχερές? Όλα αυτα τριγυρνάνε συνεχώς στο μυαλό μου και δεν μπορώ να ησυχάσω. ΤΗ ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΣΚΛΥΡΗΝΣΗ
Ευχαριστώ και πάλι. Είναι σημαντικό να ακούς σκέψεις ανθρώπων που μπορούν να σε καταλάβουν.
 #122482  από ΝΤΙΑΝΑ
 Τρί Νοέμ 22, 2016 11:55 am
Καλημερα κι απο μενα. Ας καταθεσω και τη δικη μου σκεψη. Ειμαι μητερα δυο αγοριων που γεννηθηκαν το '98 και το '00. Το '95 εκανε την εμφανιση της η σκληρυνση με οπτικη νευριτιδα, χωρις αλλα συμπτωματα. Οι δυο γεννες μου δεν επιδεινωσαν την κατασταση ουτε πυροδοτησαν τη νοσο. Βεβαια, δεν επαιρνα θεραπεια! Τα προβληματα ξεκινησαν οταν τα παιδια μου ηταν 8 και 6 ετων. Μεγαλωσαν και περασαν/περνουν την εφηβεια τους με μια μαμα καθηλωμενη πλεον σε αμαξιδιο, αλλα ευτυχως ενεργη ακομα. Αν τα ρωτουσε κανεις για τη ζωη τους, θα δηλωναν ευτυχισμενα και περηφανα για μενα. Απ' την πλευρα μου βλεπω, δυο νεους ανθρωπους ωριμους και ευαισθητοποιημενους με θεματα αναπηριας. Μην ξεχναμε επισης οτι οι γονεις ειναι δυο και οτι δν μπορει ο ενας το αναπληρωνει ο αλλος. Ετσι και στα δικα μου παιδια, ο,τι δεν μπορεσα εγω, το προσφερε απλοχερα ο πατερας τους.
Δεν πρεπει να σκεφτομαστε το μελλον, τι θα γινει αν..... γιατι μπορει και γερος να εισαι, να εχεις μωρα και κει που περπατας, σε χτυπαει αυτοκινητο και σ' αφηνει αναπηρο ή νεκρο....
Υ.Γ. Ολοι μισουμε την σκληρυνση, για ολα τα ονειρα που μας στερησε και μας στερει
Υ.Γ.2 Μια αποψη κατεθεσα, η τελικη αποφαση ειναι δικη σου. Συζητησε με τον συντροφο σου τις πιθανοτητες και τις δυνατοτητες...
 #122489  από MARINA21
 Τρί Νοέμ 22, 2016 5:26 pm
Αχ μωρέ Ντιανα,αλλη μία φορά :smile-clapping: :smile-clapping: :smile-clapping: :happy-wavemulticolor:
 #122694  από mplearkouda
 Δευ Νοέμ 28, 2016 10:17 pm
Σας ευχαριστώ ολους και πάλι.
ΝΤΙΑΝΑ και Κώστα οι σκέψεις σας με έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα μπορώ να πω. :character-oldtimer: