Να σου ζησει το αγγελούδι σου!!!
Εγω γεννησα πριν 2,5 χρονια ενα αγορακι. Η εγκυμοσυνη μου ηταν παρα πολυ καλή, οπως επισης και μετα. Οσον αφορα τον θηλασμο παρολο που εκανα γ' σφαιρινη για 5 μηνες περιπου ο θηλασμος επιτρεποταν. Οχι οτι τα καταφερα ιδιαιτερα αλλά προσπάθησα πάρα πολύ. Ηταν πολυ φαγανό το παιδάκι μου. Για να φανταστείς βγηκαμε απο το μαιευτήριο με περισσότερα γραμμαρια απο τι γεννηθηκαμε και βεβαια μεσα στο μαιευτηριο εμαθε και το μπουκάλι. Παντως μου ειχαν πει οτι ο θηλασμος, μετα απο καποια ερευνα που εχει γινει, ειναι πολυ καλος γιατι ανεβαίνει η προλακτίνη και προστατευει τον οργανισμο.
Επισης (καθυστερημενα βεβαια αφου εχεις ήδη γεννησει) πριν γεννησω 2 νευρολογοι ( η μια ηταν η κ. Καραγεωργίου) μου ειχαν πει οτι μπορω να γεννησω οπως θελω εκτος απο ραχιαια ναρκωση, ενω μια γιατρος (η οποια΄και μου ανακαλυψε την ασθενεια) μου ειπε οτι πρεπει να γεννησω μονο με καισαρικη και σε νοσοκομειο δημοσιο που να υπαρχουν ολες οι παροχες, σε περιπτωση που συμβει κατι. Τελοσπαντων εγω ειπα οτι θα το αφησω και θα αποφασισω στο τελος πως θα γεννησω. Η αλήθεια είναι οτι από πολύ παλιά πάντα με τρόμαζε ο φυσιολογικος τοκετός και παντα ελεγα οτι θα κανω καισαρική. Το αποτελεσμα ειναι οτι ενω πήγα με συχνες συσπάσεις στην κλινικη η διαστολή μου ηταν μηδενική το μωρό ηταν ψηλά και προκειμενου να μπω στην διαδικασία να σπάσει τα νερα ο γιατρός και να περιμενω, αποφασισα να κανω καισαρική. Αυτο που μετανιωνω ειναι που δεν εκανα επισκληρίδιο. Οταν ξυπνησα απο το χειρουργείο επικρατουσε ενας πανικος γιατι προσπαθουσαν να μου παρουν αιμα και εσπαγε συνεχεια η φλεβα. Μετα μου ειπαν οτι με επιασε αλεργεια σε ενα φαρμακο και γενικώς για μενα ηταν μια κακη εμπειρια την οποια μετανιωνω λίγο γιατι πιστευω οτι αν ειχα προετοιμαστει ψυχολογικα για φυσιολογικο τοκετο θα ηταν πιο καλά....
Παντως πριν 5 χρονια που εκανα ενα σωρο εξετασεις για να δουμε τι εχω το ανακαλυψαμε ολοι μαζι. Ο αντρας μου, οι γονεις μου, η πεθερα μου, τα αδερφια μας, οι φιλοι μας. Γενικως ειναι ενα θεμα που δεν με νοιαζει να το συζηταω και να σου πω την αληθεια πιο πολυ η μαμα μου εχει φαει κολημα να μην το πολυλέω (μενω και σε επαρχια βλέπεις). Ασε που πολλες φορές το εκμεταλλεύομαι κιολας. "Μαμα δεν ερχεσαι να με βοηθησεις στο σιδερo"; "Mαμα θελώ να καθαρίσω σημερα!" "Τι θα φαμε σημερα;;" Και η πεθερα μου ομως αψογη... Με εχει στηριξει παρα πολυ.
Βεβαια οταν γυρισαμε σπιτι με τον αντρα μου απο την κλινική με το μωρό εκει δεν ηθελα κανεναν στα ποδια μου. Ειμασταν οι τρεις μας. Τον μικρο τον αφηναμε καμια φορα μονο οταν κοιμοτανε και τους λεγαμε μολις ξυπνησει να μας παρουν τηλ. να γυρισουμε... Τωρα που ειναι 2,5 τον αφηνω παραπανω.
Τελοσπαντων επειδη ειμαι σιγουρη οτι σε κουρασα, νομιζω οτι θα μιλησεις οταν θα εισαι εσυ ετοιμη!!!