Καλησπέρα σε όλους/ες.
Αποφάσισα να γράψω στο φόρουμ γιατί πραγματικά τους τελευταίους 4 μήνες συμβαίνουν στον οργανισμό μου πράγματα που έχουν αλλάξει την πραγματικότητα μου.
Για να το πιάσω από την αρχή, τα δέκα τελευταία χρόνια με θυμάμαι να έχω μεγάλο θέμα με τον αυχένα μου, αυχενογενείς ημικρανίες απίστευτης έντασης που κατά καιρούς με έστελναν στο νοσοκομείο για παυσίπονη ένεση. Οι γιατροί αλλά κι εγώ είχαμε αρκεστεί στον ορό "αυχενικό σύνδρομο", "ημικρανική", και κάπως έτσι πορευόμουν.
Τον περασμένο χειμώνα όμως άρχισαν να εμφανίζονται αμυδρά κάποια συμπτώματα που με ξένιζαν, ωστόσο προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.
Για παράδειγμα άρχισα να νιώθω λες και κάτι με περπατούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι, μουδιάσματα σε τυχαία σημεία του κεφαλιού ή στα δάχτυλα του χεριού.
Για πολλούς μήνες σκεφτόμουν ότι μάλλον θα ταν ιδέα μου και προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.
Ώσπου, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε άρχισα να αισθάνομαι μαζί με πόνο αυχένα, έναν μόνιμο πόνο στα ζυγωματικά του προσώπου μου, σαν πίεση, και την ίδια πίεση στο μέτωπο μου. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτή την πολύ δυσάρεστη αίσθηση,
μέχρι που μια μέρα
ήρθε από το πουθενά μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κόπωση. Όχι σαν αυτή που νιώθεις μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά λες και είσαι ανίκανη να ολοκληρώσεις το παραμικρό. Μια κόπωση απερίγραπτη, μαζί με πιασμένους τους μύες προσώπου, χεριών, ποδιών. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που σας γράφω νιώθω τα χέρια μου πολύ αδύναμα και βαριά.
Ή όταν κάνω ντουζ το νιώθω σα μαρτύριο να σηκώνω τα χέρια μου για να καθαριστώ.
Κάτι ακόμα που ξεκίνησε από το πουθενά ήταν ένα χάλια στομάχι, αέρια, δυσκοιλιότητα, ναυτίες.
Όλη αυτή η κατάσταση φυσικά με οδήγησε να τρέχω δεξιά και αριστερά σε γιατρούς. Έκανα άπειρες αιματολογικές εξετάσεις, γαστροσκόπηση, αξονικές και μαγνητικές άνω+κάτω κοιλίας, μαγνητική εγκεφάλου οι οποίες δεν έδειξαν κάτι. Η μόνες εξετασεις που έδειξαν κάτι ήταν το ηλεκτρομυογραφημα που εμφάνισε μυϊκή αδυναμία στο αριστερό άκρο, και μια μαγνητική αυχένα που μιλούσε για αφυδάτωση της αυχενικής μοίρας, πιθανή ριζοπαθεια, και ... Έδειξε στην αρχή της θωρακικής μοίρας ένα λευκό οβάλ σχηματισμό, τον οποίο είχαν κυκλώσει με ερωτηματικό ως "νευρίνωμα",
και κλείνοντας με την οδηγία για επανεξέταση.
Την συγκεκριμένη μαγνητική (η οποία έγινε χωρίς σκιαγραφικό) την έδειξα σε έναν Νευρολόγο κι έναν νευροχειρουργό, κι ενώ είπαν ότι ναι για νευρίνωμα δείχνει... Τόνισαν ότι η απεικόνιση ήταν πολύ κακής ποιότητας (έγινε σε δημόσιο νοσοκομείο), κι ότι πρέπει να την επαναλάβω.
Εντωμεταξυ η κόπωση σα να με έχουν δείρει, εξακολουθεί κάθε μέρα, μαζί με ένα πιάσιμο λες και τρέχω κάθε μέρα χιλιόμετρα, συν τυχαίους πόνους σαν σουβλιες σε όλο μου το σώμα.
Αύριο θα επισκεφθώ νευρολόγο του ΙΚΑ ευελπιστόντας να μου γράψει ξανά μια μαγνητική αυχένα ώστε να υπάρχει μια εικόνα πλέον ξεκάθαρη.
Βάση των όσων περιγράφω, νιώθει κάποιος που εν τέλει διαγνώστηκε με σκλήρυνση να ταυτίζεται;
Δεν είναι ότι φοβάμαι πλέον, είναι που ταλαιπωρούμαι καθημερινά, χωρίς να γνωρίζω τι μου συμβαίνει. Είναι ελάχιστα αυτά που μπορώ να κάνω, ειδικά λόγω της κούρασης που νιώθω. Σας το λέω ειλικρινά, στην αρχή φοβόμουν, τώρα μία διάγνωση θα ήταν λυτρωτική, εφόσον θα ήξερα με τί έχω να κάνω.
Σας ευχαριστώ όλους όσους μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία μου. Οποιαδήποτε απάντηση θα ήταν για εμένα πολύ βοηθητική.
Αποφάσισα να γράψω στο φόρουμ γιατί πραγματικά τους τελευταίους 4 μήνες συμβαίνουν στον οργανισμό μου πράγματα που έχουν αλλάξει την πραγματικότητα μου.
Για να το πιάσω από την αρχή, τα δέκα τελευταία χρόνια με θυμάμαι να έχω μεγάλο θέμα με τον αυχένα μου, αυχενογενείς ημικρανίες απίστευτης έντασης που κατά καιρούς με έστελναν στο νοσοκομείο για παυσίπονη ένεση. Οι γιατροί αλλά κι εγώ είχαμε αρκεστεί στον ορό "αυχενικό σύνδρομο", "ημικρανική", και κάπως έτσι πορευόμουν.
Τον περασμένο χειμώνα όμως άρχισαν να εμφανίζονται αμυδρά κάποια συμπτώματα που με ξένιζαν, ωστόσο προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.
Για παράδειγμα άρχισα να νιώθω λες και κάτι με περπατούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι, μουδιάσματα σε τυχαία σημεία του κεφαλιού ή στα δάχτυλα του χεριού.
Για πολλούς μήνες σκεφτόμουν ότι μάλλον θα ταν ιδέα μου και προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.
Ώσπου, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε άρχισα να αισθάνομαι μαζί με πόνο αυχένα, έναν μόνιμο πόνο στα ζυγωματικά του προσώπου μου, σαν πίεση, και την ίδια πίεση στο μέτωπο μου. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτή την πολύ δυσάρεστη αίσθηση,
μέχρι που μια μέρα
ήρθε από το πουθενά μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κόπωση. Όχι σαν αυτή που νιώθεις μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά λες και είσαι ανίκανη να ολοκληρώσεις το παραμικρό. Μια κόπωση απερίγραπτη, μαζί με πιασμένους τους μύες προσώπου, χεριών, ποδιών. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που σας γράφω νιώθω τα χέρια μου πολύ αδύναμα και βαριά.
Ή όταν κάνω ντουζ το νιώθω σα μαρτύριο να σηκώνω τα χέρια μου για να καθαριστώ.
Κάτι ακόμα που ξεκίνησε από το πουθενά ήταν ένα χάλια στομάχι, αέρια, δυσκοιλιότητα, ναυτίες.
Όλη αυτή η κατάσταση φυσικά με οδήγησε να τρέχω δεξιά και αριστερά σε γιατρούς. Έκανα άπειρες αιματολογικές εξετάσεις, γαστροσκόπηση, αξονικές και μαγνητικές άνω+κάτω κοιλίας, μαγνητική εγκεφάλου οι οποίες δεν έδειξαν κάτι. Η μόνες εξετασεις που έδειξαν κάτι ήταν το ηλεκτρομυογραφημα που εμφάνισε μυϊκή αδυναμία στο αριστερό άκρο, και μια μαγνητική αυχένα που μιλούσε για αφυδάτωση της αυχενικής μοίρας, πιθανή ριζοπαθεια, και ... Έδειξε στην αρχή της θωρακικής μοίρας ένα λευκό οβάλ σχηματισμό, τον οποίο είχαν κυκλώσει με ερωτηματικό ως "νευρίνωμα",
και κλείνοντας με την οδηγία για επανεξέταση.
Την συγκεκριμένη μαγνητική (η οποία έγινε χωρίς σκιαγραφικό) την έδειξα σε έναν Νευρολόγο κι έναν νευροχειρουργό, κι ενώ είπαν ότι ναι για νευρίνωμα δείχνει... Τόνισαν ότι η απεικόνιση ήταν πολύ κακής ποιότητας (έγινε σε δημόσιο νοσοκομείο), κι ότι πρέπει να την επαναλάβω.
Εντωμεταξυ η κόπωση σα να με έχουν δείρει, εξακολουθεί κάθε μέρα, μαζί με ένα πιάσιμο λες και τρέχω κάθε μέρα χιλιόμετρα, συν τυχαίους πόνους σαν σουβλιες σε όλο μου το σώμα.
Αύριο θα επισκεφθώ νευρολόγο του ΙΚΑ ευελπιστόντας να μου γράψει ξανά μια μαγνητική αυχένα ώστε να υπάρχει μια εικόνα πλέον ξεκάθαρη.
Βάση των όσων περιγράφω, νιώθει κάποιος που εν τέλει διαγνώστηκε με σκλήρυνση να ταυτίζεται;
Δεν είναι ότι φοβάμαι πλέον, είναι που ταλαιπωρούμαι καθημερινά, χωρίς να γνωρίζω τι μου συμβαίνει. Είναι ελάχιστα αυτά που μπορώ να κάνω, ειδικά λόγω της κούρασης που νιώθω. Σας το λέω ειλικρινά, στην αρχή φοβόμουν, τώρα μία διάγνωση θα ήταν λυτρωτική, εφόσον θα ήξερα με τί έχω να κάνω.
Σας ευχαριστώ όλους όσους μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία μου. Οποιαδήποτε απάντηση θα ήταν για εμένα πολύ βοηθητική.