Μέσα στις ζέστες του καλοκαιριού, τις βραδινές παρέες και άφθονες συζητήσεις προέκυψε ένα σχόλιο από μια φίλη.
Μου λέει εσύ είσαι Αλχημιστής.
Αλχημιστής λέω. Πως της ήρθε τέτοιο χαρακτηρισμό. Επειδή η κοπέλα αυτή είναι αρκετά ενορατική σε πολλές συζητήσεις μας και με έχει εκπλήξει αρκετές φορές, δεν μου πέρασε απαρατήρητος ο χαρακτηρισμός αυτός.
Μετά από αρκετές μέρες, συνειδητοποίησα την σημασία της λέξεως αυτή στην ζωή μου βιωματικά.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η Αλχημεία σημαίνει "προεπιστήμη στην αναζήτηση τρόπων για την μετατροπή των ουσιών σε άλλες".
Η σπουδές μου στην επιστήμη της Αλχημείας ξεκίνησαν από το 2004, σημείο έναρξης η διάγνωσή μου με πολλαπλή σκλήρυνση. Φαινομενικά γκρεμίστηκε η Ζωή κάτω από τα πόδια μου. Ένα "αυτοάνοσο, ανίατο νόσημα" χτύπησε την πόρτα μου με δυσοίωνη μελλοντική έκβαση λόγο της σοβαρότητας των υποτροπών κατά τους ειδικούς που με φρόντιζαν στις αρχές της εμπειρίας.
Ο καιρός πέρασε, σταθεροποιήθηκε η εμπειρία, έχω σκλήρυνση, θα ζω απρόβλεπτες υποτροπές, άγχος, φόβος μίσος και θα υπεκφεύγω την ζωή, και θα γκρινιάζω διαρκώς για το θέμα μου στους ανθρώπους γύρω μου μήπως βρω κατανόηση ή τρόπο να μεταφέρω λίγο γκρίνια και εγώ αφού το κάνουν λίγο πολύ όλοι.
Παράλληλα με αυτήν την εμπειρία, την κακή ιστορία μου, ζούσα και κάτι άλλο. Βίωνα κάτι πιο λεπτεπίλεπτα βαθύ, κάτι που στην νόηση μου δεν το καταλάβαινα, αλλά στην ψυχή μου, στο αίσθημα της καρδιάς μου υπήρχε κάτι, κάτι διαμπερές και φωτεινό. Το αφουγκράστηκα και είπα ότι θα το ενσωματώσω και αυτό στην εμπειρία μου.
Μετά από καιρό συνειδητοποίησα ότι παράλληλα με τα πολύ κακά, μου συμβαίνουν και πολύ καλά ! Η ποιότητα της συνείδησής μου είχε ανέβει αρκετά, δηλαδή ο τρόπος αντίληψης της καθημερινότητάς μου οπότε και ένιωθα ότι ζούσα πιο έντονα την ζωή άσχετα αν η ιστορία ήταν ακόμα στην κατιούσα.
Κράτησα το αίσθημα της καρδιάς ανοιχτό. Ήταν το μόνο που μου έδινε ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Ήταν η γεννήτρια των λίγων θετικών αλλά φωτεινών σκέψεων και λιγοστών ονείρων μου την ώρα που υπέφερα από τις εκάστοτε υποτροπές και την χρήση των αφύσικων και αλόγιστων νευρολογικών φαρμάκων στο αίμα μου.
Πέρναγε ο καιρός και το αίσθημα δυνάμωνε, η ενέργειά της μέσα πλέον από τις προσευχές ευγνωμοσύνης και χάρης μεγάλωνε. Η αρνητικές σκέψεις μέσα μου, άρχισαν να μεταβάλλονται σε θετικές. Η αλχημεία είχε ξεκινήσει. Η θετικές σκέψεις μέσα μου, άρχισαν να δημιουργούν μια διαφορετική ιστορία έξω μου. Μια ιστορία η οποία στην αρχή δεν φαινόταν ικανή να αλλάξει, με τρόπο ασύλληπτο για το νου μου, η Ζωή άρχισε να δημιουργεί την δική της ιστορία. Η προτεραιότητά Της, ήταν να ξεριζώσει σταδιακά τα φάρμακα από μέσα μου, δίνοντάς μου νηφαλιότητα ώστε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι την Ζωή ακόμα πιο έντονα, προσθέτοντας στην χαμένη αντιληπτική μου ζωντάνια φως & χρώματα, αρώματα & γεύση, αίσθηση & δύναμη. Εν συνέχεια ραγδαίες βελτιώσεις ακολούθησαν κάθε τομέα της ζωής μου, όπως στην υγεία, στις σχέσεις μου με κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά και με το περιβάλλον μου. Κάθε τι που μου έφερνε η πάθηση, χωρίς φόβο και θυμό, αλλά με δάκρυά υπομονής και κατανόησης το έφερνα μέσα στην καρδιά μου ώστε να μου καταδείξει το Εμπειρικό μάθημα της Ζωής, τι Σοφία πίσω από τις κουρτίνες του γεγονότος.
Κάθε τι που μας συμβαίνει κρύβει κάτι πολύ μεγάλο. Αδυνατούμε να το αντιληφθούμε όσο λειτουργούμε με συναισθηματική τριβή δημιουργώντας ενεργειακά κατάλοιπα που στέκονται μπροστά μας σαν εμπόδια.
Και αυτό σημαίνει να είσαι Αλχημιστής. Να αλλάζεις σταδιακά την συναισθηματική σχέση με την πάθηση αφουγκράζοντας και κατανοώντας την Εμπειρία αυτήν που έχει φτιαχτεί ειδικά για τον καθένα μας ξεχωριστά. 'Ισως γι' αυτό και η Σκλήρυνση διαφέρει τόσο πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα μαθήματα είναι τόσο διαφορετικά στον καθένα μας, όσο είναι και το DNA μας, όσο είναι η Βιωματική Αποστολή μας.
Μόλις μπορέσουμε και γίνουμε αλχημιστές της Εμπειρίας μας τότε γίνεται το θαύμα και αρχίζουμε σαν λουλούδι να ανθοφορούμε, γίνεται η εκκόλαψη του άνθους της Βιωματικής Εμπειρίας αυτής. Και τότε δεν αργούν οι μέλισσες να έρθουν να συλλέξουν την γύρη. Το μαθήματα γίνονται πιο γλυκά σαν το μέλι, περικλειόμαστε από Ενέργεια Αγάπης, Δύναμης και Σοφίας και η Ζωή γίνεται πιο ανάλαφρη και Ουσιώδης υπερβαίνοντας ακόμα και οποιοδήποτε φυσικό ή σωματικό Εμπόδιο κατάλοιπο της πάθησης η οποιουδήποτε γεγονότος.
Γνωρίζω καλά πόσο δεν αντέχεται η Σκλήρυνση. Υπήρξα εκεί και το μέλλον είναι τόσο απρόβλεπτο ποιός ξέρει;; Αλλά ένα πράγμα γνωρίζω μέσα από την Καρδία μου. Η μεγαλύτερη χαρά της Ζωής είναι όταν μπορεί να αντιλαμβάνεται τον Εαυτό της μέσα από τα Μάτια και την Καρδιά των Ανθών της. Και αυτό θα προσπαθεί να το πετύχει με κάθε τρόπο, με κάθε κόπο γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΖΩΗ. Ναι τόσο σπουδαίοι είμαστε !
«Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας»
Στάθης.
ΥΓ. Ούτε πρωτοετής στην επιστήμη της δεν νοιώθω ότι είμαι αλλά ήθελα να μεταφέρω τις μέχρι τώρα σπουδές μου.
Μου λέει εσύ είσαι Αλχημιστής.
Αλχημιστής λέω. Πως της ήρθε τέτοιο χαρακτηρισμό. Επειδή η κοπέλα αυτή είναι αρκετά ενορατική σε πολλές συζητήσεις μας και με έχει εκπλήξει αρκετές φορές, δεν μου πέρασε απαρατήρητος ο χαρακτηρισμός αυτός.
Μετά από αρκετές μέρες, συνειδητοποίησα την σημασία της λέξεως αυτή στην ζωή μου βιωματικά.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η Αλχημεία σημαίνει "προεπιστήμη στην αναζήτηση τρόπων για την μετατροπή των ουσιών σε άλλες".
Η σπουδές μου στην επιστήμη της Αλχημείας ξεκίνησαν από το 2004, σημείο έναρξης η διάγνωσή μου με πολλαπλή σκλήρυνση. Φαινομενικά γκρεμίστηκε η Ζωή κάτω από τα πόδια μου. Ένα "αυτοάνοσο, ανίατο νόσημα" χτύπησε την πόρτα μου με δυσοίωνη μελλοντική έκβαση λόγο της σοβαρότητας των υποτροπών κατά τους ειδικούς που με φρόντιζαν στις αρχές της εμπειρίας.
Ο καιρός πέρασε, σταθεροποιήθηκε η εμπειρία, έχω σκλήρυνση, θα ζω απρόβλεπτες υποτροπές, άγχος, φόβος μίσος και θα υπεκφεύγω την ζωή, και θα γκρινιάζω διαρκώς για το θέμα μου στους ανθρώπους γύρω μου μήπως βρω κατανόηση ή τρόπο να μεταφέρω λίγο γκρίνια και εγώ αφού το κάνουν λίγο πολύ όλοι. Παράλληλα με αυτήν την εμπειρία, την κακή ιστορία μου, ζούσα και κάτι άλλο. Βίωνα κάτι πιο λεπτεπίλεπτα βαθύ, κάτι που στην νόηση μου δεν το καταλάβαινα, αλλά στην ψυχή μου, στο αίσθημα της καρδιάς μου υπήρχε κάτι, κάτι διαμπερές και φωτεινό. Το αφουγκράστηκα και είπα ότι θα το ενσωματώσω και αυτό στην εμπειρία μου.
Μετά από καιρό συνειδητοποίησα ότι παράλληλα με τα πολύ κακά, μου συμβαίνουν και πολύ καλά ! Η ποιότητα της συνείδησής μου είχε ανέβει αρκετά, δηλαδή ο τρόπος αντίληψης της καθημερινότητάς μου οπότε και ένιωθα ότι ζούσα πιο έντονα την ζωή άσχετα αν η ιστορία ήταν ακόμα στην κατιούσα.
Κράτησα το αίσθημα της καρδιάς ανοιχτό. Ήταν το μόνο που μου έδινε ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Ήταν η γεννήτρια των λίγων θετικών αλλά φωτεινών σκέψεων και λιγοστών ονείρων μου την ώρα που υπέφερα από τις εκάστοτε υποτροπές και την χρήση των αφύσικων και αλόγιστων νευρολογικών φαρμάκων στο αίμα μου.
Πέρναγε ο καιρός και το αίσθημα δυνάμωνε, η ενέργειά της μέσα πλέον από τις προσευχές ευγνωμοσύνης και χάρης μεγάλωνε. Η αρνητικές σκέψεις μέσα μου, άρχισαν να μεταβάλλονται σε θετικές. Η αλχημεία είχε ξεκινήσει. Η θετικές σκέψεις μέσα μου, άρχισαν να δημιουργούν μια διαφορετική ιστορία έξω μου. Μια ιστορία η οποία στην αρχή δεν φαινόταν ικανή να αλλάξει, με τρόπο ασύλληπτο για το νου μου, η Ζωή άρχισε να δημιουργεί την δική της ιστορία. Η προτεραιότητά Της, ήταν να ξεριζώσει σταδιακά τα φάρμακα από μέσα μου, δίνοντάς μου νηφαλιότητα ώστε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι την Ζωή ακόμα πιο έντονα, προσθέτοντας στην χαμένη αντιληπτική μου ζωντάνια φως & χρώματα, αρώματα & γεύση, αίσθηση & δύναμη. Εν συνέχεια ραγδαίες βελτιώσεις ακολούθησαν κάθε τομέα της ζωής μου, όπως στην υγεία, στις σχέσεις μου με κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά και με το περιβάλλον μου. Κάθε τι που μου έφερνε η πάθηση, χωρίς φόβο και θυμό, αλλά με δάκρυά υπομονής και κατανόησης το έφερνα μέσα στην καρδιά μου ώστε να μου καταδείξει το Εμπειρικό μάθημα της Ζωής, τι Σοφία πίσω από τις κουρτίνες του γεγονότος.
Κάθε τι που μας συμβαίνει κρύβει κάτι πολύ μεγάλο. Αδυνατούμε να το αντιληφθούμε όσο λειτουργούμε με συναισθηματική τριβή δημιουργώντας ενεργειακά κατάλοιπα που στέκονται μπροστά μας σαν εμπόδια.Και αυτό σημαίνει να είσαι Αλχημιστής. Να αλλάζεις σταδιακά την συναισθηματική σχέση με την πάθηση αφουγκράζοντας και κατανοώντας την Εμπειρία αυτήν που έχει φτιαχτεί ειδικά για τον καθένα μας ξεχωριστά. 'Ισως γι' αυτό και η Σκλήρυνση διαφέρει τόσο πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα μαθήματα είναι τόσο διαφορετικά στον καθένα μας, όσο είναι και το DNA μας, όσο είναι η Βιωματική Αποστολή μας.
Μόλις μπορέσουμε και γίνουμε αλχημιστές της Εμπειρίας μας τότε γίνεται το θαύμα και αρχίζουμε σαν λουλούδι να ανθοφορούμε, γίνεται η εκκόλαψη του άνθους της Βιωματικής Εμπειρίας αυτής. Και τότε δεν αργούν οι μέλισσες να έρθουν να συλλέξουν την γύρη. Το μαθήματα γίνονται πιο γλυκά σαν το μέλι, περικλειόμαστε από Ενέργεια Αγάπης, Δύναμης και Σοφίας και η Ζωή γίνεται πιο ανάλαφρη και Ουσιώδης υπερβαίνοντας ακόμα και οποιοδήποτε φυσικό ή σωματικό Εμπόδιο κατάλοιπο της πάθησης η οποιουδήποτε γεγονότος.
Γνωρίζω καλά πόσο δεν αντέχεται η Σκλήρυνση. Υπήρξα εκεί και το μέλλον είναι τόσο απρόβλεπτο ποιός ξέρει;; Αλλά ένα πράγμα γνωρίζω μέσα από την Καρδία μου. Η μεγαλύτερη χαρά της Ζωής είναι όταν μπορεί να αντιλαμβάνεται τον Εαυτό της μέσα από τα Μάτια και την Καρδιά των Ανθών της. Και αυτό θα προσπαθεί να το πετύχει με κάθε τρόπο, με κάθε κόπο γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΖΩΗ. Ναι τόσο σπουδαίοι είμαστε !
«Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας»
Στάθης.
ΥΓ. Ούτε πρωτοετής στην επιστήμη της δεν νοιώθω ότι είμαι αλλά ήθελα να μεταφέρω τις μέχρι τώρα σπουδές μου.
Walk as if you are kissing earth with your feet...
