Έτσι, προσπαθούσε να κρατιέται σε καλή κατάσταση για να διαψεύσει τους γιατρούς. Για να διαψεύσει την αρρώστια. Μάταια τα μπράτσα της παρέμεναν ακόμη αδύναμα σαν τα τρυφερά βλαστάρια ενός μικρού δέντρου, καθώς το πνεύμα της ήταν φτιαγμένο από ένα άφθαρτο κράμα μετάλλων. Διότι το πνεύμα ήταν πολύ πιο δυνατό απ’ το σώμα. Πάντα. Όπως και η καλή διάθεση. Ένα χαμόγελο, ένα γέλιο, τσάκιζαν τα πάντα στο πέρασμά τους σαν μπουλντόζες, τσάκιζαν την αρρώστια και κονιορτοποιούσαν τη θλίψη.
Όταν χάνουμε τα χέρια μας και τα πόδια μας σαν τις ξεχαρβαλωμένες κούκλες, όταν η ζωή μας κόβει σαν ψαλιδιά το πρόσωπο και την καρδιά, όταν οι άντρες χάνουν το φύλο τους και οι γυναίκες τα μαλλιά και τα στήθη τους, όταν χάνουμε ό,τι μας καθιστά ανθρώπινα όντα, όταν χάνουμε τα μάτια ή τα αυτιά μας, τα πνευμόνια μας, όταν ξαναγινόμαστε νεογέννητα, όταν τα ξανακάνουμε πάνω μας, όταν μας ξαναβάζουν σε κούνιες κι άγνωστοι μας σκουπίζουν, τα χαράματα, τα σκατά με τα οποία βρομίζουμε τα σεντόνια του νοσοκομείου μες στη νύχτα, όταν δεν μπορούμε πια να πλυθούμε μόνοι μας, όταν το βραστό νερό μας γδέρνει το λιγοστό δέρμα που μας απομένει, όταν τα γεράματα μας σπάνε τα κόκαλα, όταν τα δάκρυα μας καίνε τα μάτια και δεν έχουμε χάσει ακόμα τα συλλογικά μας, είναι καλό να γελάμε, να χαμογελάμε και να αγωνιζόμαστε.
Το γέλιο είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει η αρρώστια. Να γελάς στα μούτρα της. Να μην απελπίζεσαι ποτέ. Να μην εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη. Διότι η περιπέτεια δεν τελείωσε. Να μη σηκώνεσαι ποτέ για να βγεις απ’ την αίθουσα του σινεμά προτού τελειώσει η ταινία, διότι το τέλος επιφυλάσσει συχνά εκπλήξεις. Ευχάριστες εκπλήξεις. Happy end. Καμιά φορά, η ζωή μας καθηλώνει, λίγο-πολύ, σ’ ένα κρεβάτι. Αλλά όσο ένα μικρό ρυάκι ζωής κυλάει ακόμα στις φλέβες μας, όσο ένα λεπτό νήμα, αέρινο σαν κλωστή, μας δένει ακόμα με τη ζωή, είμαστε ζωντανοί. Ζωντανοί και δυνατοί. Δυνατοί ακόμα και στην αδυναμία μας, διότι ανήκουμε στην ωραία φυλή των ζωντανών. Ιδού γιατί πολεμούσε η Ζαερά. Για να δει το τέλος της ταινίας. Το ωραίο τέλος. Πολεμούσε σαν γυναίκα. Μια γυναίκα δυνατή κι ωραία. Μια γυναίκα μοναδική, που δεν έχει ακόμα απαρνηθεί κι ούτε ποτέ θα απαρνηθεί την ομορφιά του να είναι ζωντανή.
(Από το μυθιστόρημα του Ρομαίν Πουερτολάς 'Το κοριτσάκι που είχε καταπιεί ένα σύννεφο μεγάλο σαν τον πύργο του Άιφελ'.)