• Είμαστε .....ακόμα ζωντανοί!!!!!

  • Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
 #109919  από Κωνσταντίνα
 Τρί Μαρ 10, 2015 12:41 pm
Εικόνα

Έτσι, προσπαθούσε να κρατιέται σε καλή κατάσταση για να διαψεύσει τους γιατρούς. Για να διαψεύσει την αρρώστια. Μάταια τα μπράτσα της παρέμεναν ακόμη αδύναμα σαν τα τρυφερά βλαστάρια ενός μικρού δέντρου, καθώς το πνεύμα της ήταν φτιαγμένο από ένα άφθαρτο κράμα μετάλλων. Διότι το πνεύμα ήταν πολύ πιο δυνατό απ’ το σώμα. Πάντα. Όπως και η καλή διάθεση. Ένα χαμόγελο, ένα γέλιο, τσάκιζαν τα πάντα στο πέρασμά τους σαν μπουλντόζες, τσάκιζαν την αρρώστια και κονιορτοποιούσαν τη θλίψη.
Όταν χάνουμε τα χέρια μας και τα πόδια μας σαν τις ξεχαρβαλωμένες κούκλες, όταν η ζωή μας κόβει σαν ψαλιδιά το πρόσωπο και την καρδιά, όταν οι άντρες χάνουν το φύλο τους και οι γυναίκες τα μαλλιά και τα στήθη τους, όταν χάνουμε ό,τι μας καθιστά ανθρώπινα όντα, όταν χάνουμε τα μάτια ή τα αυτιά μας, τα πνευμόνια μας, όταν ξαναγινόμαστε νεογέννητα, όταν τα ξανακάνουμε πάνω μας, όταν μας ξαναβάζουν σε κούνιες κι άγνωστοι μας σκουπίζουν, τα χαράματα, τα σκατά με τα οποία βρομίζουμε τα σεντόνια του νοσοκομείου μες στη νύχτα, όταν δεν μπορούμε πια να πλυθούμε μόνοι μας, όταν το βραστό νερό μας γδέρνει το λιγοστό δέρμα που μας απομένει, όταν τα γεράματα μας σπάνε τα κόκαλα, όταν τα δάκρυα μας καίνε τα μάτια και δεν έχουμε χάσει ακόμα τα συλλογικά μας, είναι καλό να γελάμε, να χαμογελάμε και να αγωνιζόμαστε.
Το γέλιο είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει η αρρώστια. Να γελάς στα μούτρα της. Να μην απελπίζεσαι ποτέ. Να μην εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη. Διότι η περιπέτεια δεν τελείωσε. Να μη σηκώνεσαι ποτέ για να βγεις απ’ την αίθουσα του σινεμά προτού τελειώσει η ταινία, διότι το τέλος επιφυλάσσει συχνά εκπλήξεις. Ευχάριστες εκπλήξεις. Happy end. Καμιά φορά, η ζωή μας καθηλώνει, λίγο-πολύ, σ’ ένα κρεβάτι. Αλλά όσο ένα μικρό ρυάκι ζωής κυλάει ακόμα στις φλέβες μας, όσο ένα λεπτό νήμα, αέρινο σαν κλωστή, μας δένει ακόμα με τη ζωή, είμαστε ζωντανοί. Ζωντανοί και δυνατοί. Δυνατοί ακόμα και στην αδυναμία μας, διότι ανήκουμε στην ωραία φυλή των ζωντανών. Ιδού γιατί πολεμούσε η Ζαερά. Για να δει το τέλος της ταινίας. Το ωραίο τέλος. Πολεμούσε σαν γυναίκα. Μια γυναίκα δυνατή κι ωραία. Μια γυναίκα μοναδική, που δεν έχει ακόμα απαρνηθεί κι ούτε ποτέ θα απαρνηθεί την ομορφιά του να είναι ζωντανή.
(Από το μυθιστόρημα του Ρομαίν Πουερτολάς 'Το κοριτσάκι που είχε καταπιεί ένα σύννεφο μεγάλο σαν τον πύργο του Άιφελ'.)
 #109925  από Κώστας
 Τρί Μαρ 10, 2015 1:59 pm
Σώμα κατάκοιτο κι΄ ανήμπορο καθηλωμένο σ΄ ένα κρεβάτι και πνεύμα ακμαίο, ξυραφένιο, δυνατό. Περίεργο χαρμάνι που δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορεί να το αντιμετωπίσει μ΄ ένα χαμόγελο. Από τη στιγμή που μεταξύ τους δεν συνυπάρχουν, το έργο είναι προδιαγεγραμμένο και δεν χρειάζεται καθόλου να το δούμε ολόκληρο περιμένοντας το τέλος. Το πνεύμα, σαν πιο ισχυρό, θα επιβληθεί και εμείς θα νομίζουμε ότι ζούμε άρα υπάρχουμε. Αν έχεις τάξει σκοπό της ζωής σου να υπηρετείς τους άλλους με το πνεύμα σου, αυτό σου είναι αρκετό, αν όμως θέλεις να υπηρετήσεις και τον εαυτό σου, τότε δεν φτάνει. Γιατί πολύ απλά όσο δυνατό κι΄ αν είναι το πνεύμα, αδυνατεί να σε κάνει να μυρίσεις την αλμύρα της θάλασσας και το άρωμα του βρεγμένου χώματος, αδυνατεί να σε κάνει να νοιώσεις τη χαρά του ψαρέματος, της βόλτας στο δάσος, της οδήγησης της, της, της…..
Μοναχά εικόνες μπορεί να σου προβάλει στο μυαλό. Μια εικονική πραγματικότητα που πολλές φορές καταφέρνει και σου αποσπά ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο όμως που η προέλευσή του είναι οι μνήμες του παρελθόντος και όχι η τωρινή πραγματικότητα.
Όχι διαφωνώ με τον κύριο Ρομαίν. Δεν μπορεί το γέλιο να ισοπεδώνει τα πάντα και η ζωή ν΄ αξίζει σε οποιαδήποτε μορφή της, αρκεί κάποιος να είναι ζωντανός. Η ζωή αξίζει όταν υπάρχει συνεργασία ανάμεσα σε σώμα και πνεύμα και μακάρι να υπερισχύει το δεύτερο. Ο άνθρωπος πολεμά και πρέπει να πολεμά όταν έχει μιαν ελπίδα. Όταν είμαι καθηλωμένος σ΄ ένα κρεβάτι, ανήμπορος με δέκα ανθρώπους τριγύρω μου να με φροντίζουν, τι νόημα έχει ν΄ απαρνηθώ την ομορφιά του να είμαι ζωντανός;! Έως και άκρως εγωιστικό το θεωρώ, να προσπαθείς να νομίζεις ότι ζεις, στερώντας από αυτούς που σε φροντίζουν τη δική τους ζωή! Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για απλή αναπηρία σ΄ ένα αμαξίδιο. Μιλάω για καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφει ο κύριος Ρομαίν με ξεσκατίσματα χαράματα μέσα σε νοσοκομεία. Όχι! Σ΄ αυτές η ζωή πρέπει νάχει ένα τέλος αν θέλει να σέβεται τον ορισμό της!
 #109932  από Κωνσταντίνα
 Τρί Μαρ 10, 2015 4:12 pm
Αγαπητέ μου Κώστα με τη δημοσίευση αυτή δε σημαίνει ότι έχω λύσει το θέμα και ....γελώ :emojis-1: , καταφέρνοντας έτσι να ρίχνω χαστούκι στα μούτρα της σκλήρυνσης :emojis-7: Παλεύω όπως παλεύουμε :smile-punch:
Χαίρομαι πολύ που γεννιέται διάλογος :emojis-8:
Δεν ξέρω πώς είναι να εξαρτάσαι ολοκληρωτικά από άλλον και ότι πω παρακάτω μπορεί να είναι π@π@ρολογί@, αλλά ως εν δυνάμει τέτοια θα τολμήσω να πω, ότι αν δεν επαναπροσδιοριστούμε και επαναπροσδιορίσουμε το αξιακό μας σύστημα, θα ζούμε δυστυχείς και ελλειμματικοί, επειδή θα συγκρινόμαστε με το πριν :emojis-20:

Η ιστορία της αναπηρίας είναι αγγούρι με .....υψηλό συντελεστή τριβής :smile-giggle:
Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε ένα "βήμα" παρακάτω, χωρίς να το πληρώσουμε με "αίμα".Κι αυτή την στιγμή ματώνουμε φίλε μου, επειδή χρειάζεται να χωρέσουμε δύσκολα πράγματα :emojis-21:
Λέω ότι χρειάζεται επειδή ανήκουμε στη φυλή των ζωντανών :smile-makeup:

υγ Θα κλείσω με το θέμα που ανέδειξες για το χρήμα.... :smile-cash:
Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν υπάρχει αυτό :smile-cash: και δεν υπάρχει το άλλο :smile-muscle:
 #109934  από Κώστας
 Τρί Μαρ 10, 2015 5:11 pm
Το να εξαρτάσαι από άλλους σε διάφορες μορφές αναπηρίας, είναι αναπόφευκτο. Εφ΄ όσων μιλάμε για μας, φυσικά και αντιμετωπίζουμε την αναπηρία μας με γέλιο και συχνά με αυτοσαρκασμό. Παλεύουμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Το πρόβλημα υφίσταται σε προχωρημένες μορφές αναπηρίας, σαν αυτές που περιγράφει ο κύριος Ρομαίν, στις οποίες η ευθανασία μάλλον αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη λύση, σεβόμενη την αξία της ζωής μας αλλά και των ανθρώπων που μας αγαπούν και μας φροντίζουν.
 #110662  από ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΓΕΡΟΣ
 Τρί Απρ 28, 2015 7:47 pm
Παιδιά , λίγο λιγότερη απαισιοδοξία δεν βλάπτει . Για την θέση μας δεν φταίμε εμείς ,εμείς απλά χρειάζεται να το παλέψουμε και είμαι σίγουρος ότι θα το καταφέρουμε . Τώρα σίγουρα υπάρχουν κα καταστάσεις που δεν παλεύονται . Τι να πω ;
 #110663  από LL--MM
 Τρί Απρ 28, 2015 8:09 pm
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΓΕΡΟΣ έγραψε:Παιδιά , λίγο λιγότερη απαισιοδοξία δεν βλάπτει.
Μα ναι, απο αιθεροβάμμονες, ο κόσμος γεμάτος... Kαι οι κακοήθεις υγιείς παλεύουν να μας επιβάλλουν να γίνουμε αποκλειστικά αυτό, επειδή αυτοί αποφάσισαν πως δε μας έχουν και για τίποτ'αλλο.
Για την θέση μας δεν φταίμε εμείς, Εικόνα
Φυσικά, αυτό μας το'χαν μάθει εμάς κι απ'το σχολείο: Μήτε αντικειμενική υπόσταση, μήτε παρανομία, όμως τώρα πια γύρω μας, πολλοί αρέσκονται να μας γεμίζουν ενοχές, γιατρών συμπεριλαμβανομένων: αμα σου λέει ο άλλος "άκριτοι", αυτούς εννοούμε...
Και η αναπηρία γίνεται όλο και παραπάνω "αντικειμενική ευθύνη". :smile-bandit:


εμείς απλά χρειάζεται να το παλέψουμε και είμαι σίγουρος ότι θα το καταφέρουμε.
"Απλά";;;; Αναρωτιέσαι πως θα ήταν τα περιπεπλεγμένα... Αυτό κάνουμε τόσα χρόνια, αδερφέ: Ως πιο σημείο και με πιο σκοπό;;; Ιδίως, με ποιό αποτέλεσμα;

Τώρα σίγουρα υπάρχουν και καταστάσεις που δεν παλεύονται. Τι να πω;
Εσύ; τίποτα: Αυτοί ειναι που θα σου πουν "Μη ζητιανεύεις, μου χαλάς τη ζαχαρένια." :smile-thinking: Και να είναι καταστάσεις σαν αυτές που αναφέρουν Κώστας/Κωνσταντίνα, ας πουμε ότι μπαίνει 2η σκέψη: Αλλά μ'αυτές τις 2ες σκέψεις μπαίνουμε και "στο κουτί της πανδώρας"...

Φυσικά, τα γέλια κι οι αυτοσαρκασμοί είναι στιγμιαίες παρηγοριές, θέλουμε-δε θέλουμε, και μπορεί όντως να είναι ανακουφιστικά:
Προσοχή: οι χαμμένοι ιπποκρατικοί, παραδείγματος χάριν, :smile-devil: τα θεωρούν απολύτως παράλογα. :smile-evilgrin:
Κωνσταντίνα έγραψε:Λέω ότι χρειάζεται επειδή ανήκουμε στη φυλή των ζωντανών :smile-makeup:
Κωνσταντίνα μου, εσύ έχεις απόλυτο δίκαιο: όταν όμως αποφασίζουν διάφοροι ειδικοί/ιπποκρατικοί γύρω-γύρω πόσο... πεθαμένος/η οφείλεις να είσαι μόνο και μόνο επειδή πάσχεις από ασθένεια που οι ίδιοι "γιατρεύουν", οπότε πως γι'αυτό δικαιούνται οι αφεντιές τους να είναι ρατσιστές, είναι κάποια στιγμή που το πιστεύεις, θες δε θες... viewtopic.php?f=47&t=3927

Κάποιος ναζί μαρτυρούσε για καιρό μια κατάσκοπο που είχε πιάσει: Της εξήγησε ότι, όταν ήταν ο ίδιος παιδί, έπρεπε να καθαρίζει κάθε μέρα το στάβλο του αφεντικού του γέρου του: Μια αράχνη ύφαινε το δίχτυ της κάθε πρωΐ στην πόρτα, κάθε μέρα αυτός το καθάριζε: Μετά από καιρό, διαπίστωσε, λέει, πως κάθε μέρα ο ιστός αυτός ήταν λιγότερο πυκνός, αλλά δεν κατάφερε να λιώσει την άμοιρη αράχνη παρά όταν δεν ήταν πια παρά πολύ ακανόνιστος... Η κοπέλα του έδωσε τα συνθήματα για να έρθει σ'επαφή με τους Άγγλους, παραλλαγμένα, όμως, κι έτσι κατάφερε να πέσουν οι ναζί σε παγίδα, έχοντας πειστεί απ'τις αγγλικές πληροφορίες. Η κοπέλα εκτελέστηκε μαρτυρικά.

Προ ημερών πήρα τηλ. κάποια συνάδελφο που υποστηρίζει, υποτίθεται, τoυς ασθενείς μέσ'απ'τις ενώσεις καταναλωτών: Είπα στη γραμματέα ότι δουλεύω στην Ελλάδα, κι αυτή μ'έπηξε στις προσφωνήσεις: :eusa-shifty:
Το βρήκα περισσότερο εξωπραγματικό παρά :smile-blush: , αισθάνθηκα πως ταυτιζόμουν με την αράχνη... Κατά τα φαινόμενα, η συνάδελφος δε θα με ξαναπάρει, και μολονότι δε θέλω να ταυτίζομαι με το τέλος της κοπέλας, η καθημερινή πάλη είναι περισσότερο πολυμέτωπη από ποτέ...
Μακάρι να'ταν έτσι...

Καλησπέρα σ'όλους :smile-flower: :smile-hi: