• Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

  • Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
 #104013  από ΧΡΗΣΤΟΣ 76
 Τετ Ιουν 25, 2014 10:02 pm
Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Ιφιγένεια Βήττα, 24/06/2014 © Ιφιγένεια Βήττα

ΑΛΗΘΙΝΟ,ΟΜΟΡΦΟ...ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΜΟΥ ΠΑΕΙ ΛΙΓΟ 'Η ΠΟΛΥ....ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ...ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ............
 #104047  από sofia
 Παρ Ιουν 27, 2014 12:32 am
Εξαιρετικό.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν ξέρω γιατί,.... αλλά, ... από το πρωί, που το διάβασα, ....με γέμισε θλίψη.

Ίσως γιατί....μου θυμίζει εμένα, ....

...ίσως γιατί μου θυμίζει εσένα,.....

...ίσως πάλι,... γιατί θά 'θελα περισσότερους τέτοιους ανθρώπους γύρω μου....
όχι από πόνο φτιαγμένοι έτσι, αλλά από επιλογή!
 #104050  από LL--MM
 Παρ Ιουν 27, 2014 1:18 am
ΧΡΗΣΤΟΣ 76 έγραψε:Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.
Όχι αναγκαστικά, ιδίως που οι γύρω γυρνάν το βλέμα, επειδή ενοχλούνται

Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
'Οχι, ίδιοι είναι, κι έχουν ίδιες ανάγκες με μας, αλλά ξέρουν πως αν τις αναφέρουν λογικά θα φάνε στο κεφάλι από τους άλλους που βαριώνται ήδη ν'ακούν :smile-evilgrin: κι επειδή προσπαθούν να μην πονέσουν ακόμα παραπάνω, δεν το χαλαλίζουν...

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή (έ, δεν είναι και καααθε μέρα πασχαλια...)

και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.
Όταν οι καταθέσεις ειναι τραπεζικές, δεν οφείλεις τίποτα, κοίτα όμως τις οφειλές, γιατί απ'αυτές είναι που χάνεσαι...

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι.
Μήπως στην πραγματικότητα, δεν τους παίρνει "να μετράνε τις στιγμές" ιδίως όταν είναι τόσο επίπονες; Προσπαθούν, απλούστατα, να γλιτώσουν...

Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν.
Ο πόνος, ιδίως ο αναίτιος, προκαλεί ενοχές αδικαιολόγητες: Όταν αισθάνονται ανακούφιση από κάποια αποφυγή καταστροφής oι λέξεις αυτές τους έρχονται φυσικά...

Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.
Τους έδωσες τίποτα εσύ, για να σου χαρίζουν αυτοί χαμογελα που θα ειρωνευτείς;;;

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν.
Είπαμε, ξέρουν πως δεν τους παιρνει με σένα και άλλους πολλούς...

Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Έχουν ανάγκη ν'αγαπούν, για να έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι αμοιβαίο... ιδίως που ξέρουν πως δεν είναι: και δεν κάνουν κακό για να μη θυμηθούν τους λόγους που θα είχαν να το κάνουν...

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα.
"Σκληρή ευαισθησία", ωραίες λέξεις: Θυμίζουν την Ιουλιέτα: "Ο χωρισμός είναι τόσο γλυκιά πίκρα" Και μια και λόγος για το Σαίξπηρ, στην πιό μοντέρνα εκδοχή του "ημερώματος της στρίγγλας": "Να το βάζεις στα πόδια είναι τόσο σιροπιαστή θλίψη"

Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα...
Κι όμως, έχουν τις διπλωμένες στις τσάντες τους :smile-tongueout: και τις χρησιμοποιούν τακτικότατα

Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους,
Δεν τους παίρνει, η θλίψη όμως τους τρώει σα βρυκόλακας...

όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τοιυς...
Σαφώς, διότι γενικά σ'αυτούς καταλογίζεται πως έχασαν τα μυαλά τους, ιδίως από νευρολόγους... Κι εκείνοι σαφώς δεν εδέησαν ποτέ να μπούν στα παπούτσια των αναπήρων, τι αλλόκοτες ιδέες είναι αυτές :roll:

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται.
Το ξανάπαμε αυτο... είναι αντίδραση αυτοπροστασίας... Αλλοτε έλεγαν "μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη"...

Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν.
Να ξεχωρίζουν ώς τι, όμως; Αφού η ζωή τους επέλεξε, γιατί να διαφωνήσεις με τη "ζωή" που τους επιβάλλεται; Υποκρισία και το μέγα έλεος...

Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.
Χωρίς καβάτζες θα σ'αγαπήσουν άν τους αγαπήσεις κι εσύ... δεν είναι αναγκαστικά τόοοσο αφελείς...

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...
Καλά, η αποδοχή δε θα τον φτάσει αυτόναν; Τι είναι πάλι αυτή η "ψυχή" που πρέπει να την ξεσκονίζουν οι άλλοι τζάμπα; τρώγεται άραγε;;;

Ιφιγένεια Βήττα, 24/06/2014 © Ιφιγένεια Βήττα

ΑΛΗΘΙΝΟ,ΟΜΟΡΦΟ...ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΜΟΥ ΠΑΕΙ ΛΙΓΟ 'Η ΠΟΛΥ....ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ...ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ............
Φίλε Χρηστάκη, το βλέπω πως είσαι ρομαντικός, αλλά αυτό το κείμενο μου θυμίζει πολλά δυσάρεστα, που πολλοί θεωρούν πως ΠΡΕΠΕΙ να τα υποστούν άλλοι, διχως καν να διανοηθούν τι θα έκαναν οι ίδιοι... και δε "θέλουμε" όλοι να πολεμάμε... Λυπάμαι, πλησιάζω περισσότερο την αντίδραση της Σοφίας Να είστε όλοι καλά :smile-hi: :smile-hi:

Η γιαγιά η Κασσάνδρα
 #104052  από ΑΝΝΑ59
 Παρ Ιουν 27, 2014 9:50 am
sofia έγραψε:Εξαιρετικό.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν ξέρω γιατί,.... αλλά, ... από το πρωί, που το διάβασα, ....με γέμισε θλίψη.

Ίσως γιατί....μου θυμίζει εμένα, ....

...ίσως γιατί μου θυμίζει εσένα,.....

...ίσως πάλι,... γιατί θά 'θελα περισσότερους τέτοιους ανθρώπους γύρω μου....
όχι από πόνο φτιαγμένοι έτσι, αλλά από επιλογή!
:smile-crying: :smile-crying: :smile-crying: :smile-crying: :smile-crying: :smile-crying: :smile-crying: :smile-yes: :smile-yes: :smile-yes: :smile-yes: :smile-yes: :smile-handshake: :smile-handshake: :smile-handshake: :smile-handshake: :smile-handshake: :smile-handshake:
 #104053  από eleni POL
 Παρ Ιουν 27, 2014 10:56 am
:smile-clapping: Μου άρεσε πάρα πολύ.τώρα γιατι πρέπει να γίνει καποιο ισχυρό σοκ για να γινόμαστε πιο ευαισθητοι ,δε θα μάθουμε .
Ναι μερικά απο αυτά είναι μεγάλες αλήθειες ,ειδικά τα τελευταία:

" Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του... "
Ευχαριστώ!
Συνημμένα
10411338_802270173131254_5279295964015779703_n.jpg
10411338_802270173131254_5279295964015779703_n.jpg (72.14 KiB) Προβλήθηκε 35109 φορές
 #104072  από ΧΡΗΣΤΟΣ 76
 Παρ Ιουν 27, 2014 10:26 pm
ok...ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ....ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...

ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΥΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ...

ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙ...ΜΟΥ ΠΑΕΙ...ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΟΥ....ΜΕ ΤΑ ΚΟΝΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΛΤΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ... ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΜΟΥ....ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΜΟΥ...

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΠΟΤΕ.....Μ ΑΚΟΥΣ ?
 #111740  από black rose
 Τρί Ιουν 16, 2015 3:28 am
Πόσο όμορφο!
Ωστόσο ακόμη πιο όμορφο ήταν το "ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΠΟΤΕ.....Μ ΑΚΟΥΣ ?"
Άραγε ακούμε;