Απλά προσπαθώ να πω ότι ο Θεός έτσι όπως μας έμαθαν να τον αντιλαμβανόμαστε, δεν μπορεί ν΄ αναιρέσει μια απόφασή του, γιατί ΠΟΤΕ δεν παίρνει λάθος αποφάσεις. Αν η ΣΚΠ είναι ποινή για κάποιες αμαρτίες τις οποίες έχουμε κάνει και δεν έχουμε μετανοιώσει, τότε ο Θεός είναι λάθος. Διότι ο Θεός εξ΄ ορισμού είναι Άκακος και Πανάγαθος. Πως μπορεί λοιπόν να εκδικείται ουσιαστικά το δημιούργημά του (εμάς), στέλνοντας μας μια ανίατη ασθένεια; Πως μπορεί να νοιώσει εκδικητικότητα όταν αυτό το συναίσθημα βρίσκεται ΕΚΤΟΣ των δυνατοτήτων Tου, εφ΄ όσον είναι Πανάγαθος;!!!! Κι΄ αν πρόκειται για δοκιμασία, τι δοκιμάζει ο Θεός;! Αφού σαν Θεός ξέρει από πριν την αντίδραση του δημιουργήματός του. Ποιος ο λόγος να μας δοκιμάζει; Αμφιβάλει για το αποτέλεσμα; Μα τότε τι Θεός είναι! Αν πάλι δεν αμφιβάλει, τότε τι κάνει; Παίζει μαζί μας; Αυτό αποκλείεται για τον απλούστατο λόγο ότι τελικά δεν τα μπορεί όλα ο Θεός! Δεν μπορεί πχ να κάνει 1+1 να μην κάνει δύο! Ο Θεός βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας και στην δυνατότητά μας για εσωτερική αναζήτηση. Υπάρχει κάποιος που μπορεί ν΄ αμφισβητήσει ότι αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα 10% ακόμη των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας, θα μπορούσαμε να αυτοϊαθούμε;!!!!!!
Υγ. Η οποιαδήποτε πίστη σε κάτι δίνει δύναμη στον άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητο η πίστη αυτή να ταυτίζεται με το Θεό. Προσωπικά θεωρώ πιο σημαντική την πίστη στον εαυτό και στις δυνατότητές μας, οι οποίες αν καθίσουμε και κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι η αιτία όλων των καλών και των κακών που έχουν συμβεί στη ζωή μας. Ποιο ορθολογιστικό είναι να πεις ρε γαμώτο θα το καταφέρω ποντάροντας στις δυνατότητές σου, παρά ν΄ αφεθείς έστω και με πίστη στην ελπίδα ενός θαύματος!
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.