• Διεκδικώ;;;;;;;

  • Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
Η ψυχική και πνευματική διάσταση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Ίαση του σώματος μέσο της Ψυχής.
 #97125  από Κωνσταντίνα
 Πέμ Νοέμ 28, 2013 4:14 pm
Κάθομαι και αναπολώ τις στιγμές της υγιούς ζωής μου. Σκέφτομαι τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα..
Έτυχε, βλέπεις, η αναπηρία μου να είναι τέτοιας μορφής που να μπορώ περίτεχνα να την κρύβω. Να το παίζω υγιής, ας πούμε. Τον εαυτό μου κορόιδευα τελικά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Είχα ακούσει πως όταν φτάσεις στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου (διευκρινίζω τα πρώτα – αντα) αλλάζεις προτεραιότητες σχεδόν αυτόματα.
Το υπογράφω. Είμαι μια ώριμη κοπέλα πια. Ξέρω να διεκδικώ, να ζω, να με φροντίζω, να με νοιάζομαι. Χα! ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω.
Είμαι σαν ένα καράβι που κλυδωνίζεται σε θαλασσοταραχή όπως έλεγε κάποτε εύστοχα μια φιλόλογος. Έχω χάσει τον προσδιορισμό μου κι αυτό γιατί όλα όσα θεωρούσα καθημερινότητά μου άλλαξαν άρδην.
Δεν θα αναλύσουμε τι είναι άδικο και τι δίκαιο διότι, α) πάντα υπάρχουν χειρότερα και β) δεν έχω σκοπό για ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο, μπουχτίσαμε.. θα ήθελα να προχωρήσω στο δια ταύτα.
Από τότε που συνειδητοποίησα πως ζω με την αναπηρία ο νους μου γυρίζει συνεχώς στο πιο ‘ενδιαφέρον’ κομμάτι, στις ανθρώπινες σχέσεις και δη στις συναισθηματικές.
Δαιδαλώδη ερωτήματα ψάχνουν για απαντήσεις και συχνά έρχονται αντιμέτωπα με έναν τοίχο, ο οποίος είναι τόσο σταθερός που σε πιάνει απογοήτευση. Ακλόνητος, ρε φίλε, δεν (ξε)κουνιέται, δεν γκρεμίζεται.
Και εκεί κάνει την εμφάνισή της η λογική. ΚΑΛΑ, η λογική παίζει ύπουλα παιχνίδια. Κατασκοπεύει το συναίσθημα, το στοχεύει και το πετυχαίνει.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έχεις πάρει λοιπόν την γνωμάτευση στα χέρια σου και πια με τη βούλα, έχεις μια σπάνια νόσο. Προσπαθείς καιρό να το αποδεχτείς περνώντας διάφορα στάδια συνειδητοποίησης και αποδοχής. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει. Κάποια στιγμή νιώθεις πως είσαι σε καλό δρόμο. Και τότε σου ξυπνάνε πάλι ανάγκες που για λίγο είχαν ξεχαστεί λόγω της βαρύτητας που είχε για σένα ο όρος ‘αναπηρία’ καθώς και οι προοπτικές του. Όμως είσαι νέος, το αίμα σου βράζει. Έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα.
Και εκεί, σου σκάει η φλασιά πως πλέον δεν είσαι όπως ήσουν. Πως πιά ανήκεις σε άλλη κατηγορία. Και έτσι ξεκινάς σπασμωδικά να μαζεύεις αντρικές γνώμες∙ όχι για να επιβεβαιωθείς σα γυναίκα αλλά για να επιβεβαιώσεις τους φόβους και τις ανασφάλειές σου.
Και οι γνώμες είναι διττές.
Είναι αυτοί που γυρίζουν άνετοι και σου λένε «σιγά, χαλάρωσε, μεγάλο θέμα το ‘κανες, τίποτα δεν έχεις, άνετα σε έπιανα γκόμενα» και ταυτόχρονα στο βάθος του χρόνου εξαφανίζονται. Και είναι και οι άλλοι που ψάχνουν στο ίντερνετ για να βεβαιωθούν πως αυτό που έχεις δεν είναι μεταδοτικό και πως δεν θα πεθάνεις στα επόμενα χρόνια. Και αυτοί κάποια στιγμή εξαφανίζονται.
Είναι μια στιγμή που τη ζει κάθε άνθρωπος μόνος και πονάει πολύ. Αυτή η απομόνωση, η οποία σε βγάζει από το παιχνίδι. Σκέφτεσαι μια μοναχική ζωή που ανοίγεται σαν προοπτική μπροστά σου και αδυνατείς να τη δεχτείς.
Στο τέλος μέσα σε ένα παραλήρημα σοκ και δέους συνειδητοποιείς σε τι βάλτο έχεις πέσει. Και μάλιστα την τελειωτική κλωτσιά την έχεις ρίξει εσύ στον εαυτό σου.
‘Γιατί;’ λέω στον εαυτό μου. Μήπως σου λείπει κάτι; Κάτι που έχει η τάδε και που δεν έχεις εσύ;
Εξυπνάδα; Καλοσύνη; Ομορφιά;
Τι δεν έχεις; Και γιατί άφησες τα χρόνια να περάσουν χωρίς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά σου;
Και συνειδητοποιείς πως αυτοί οι φαύλοι κύκλοι είναι αποτέλεσμα δικών σου λανθασμένων χειρισμών, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε παγιωμένες καταστάσεις.
Και έρχεται τώρα η ώρα να βρεις μια λύση. Και ενώ έχεις κάνει τη ζωή σπαζοκεφαλιά ξεχνάς πως το νόημα βρίσκεται αλλού και όχι σε ενοχικά παρελθοντικά σύνδρομα. Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις.
Και αν νιώθεις σήμερα ανέτοιμη να γνωρίσεις ένα άτομο που θα μπορέσει να σε αποδεχτεί γι’ αυτό που είσαι τότε ψάξε καλύτερα αύριο και που ξέρεις, ίσως σταθείς πιο τυχερή.
Γιατί η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας και έτσι όση ζωή έχω μπροστά μου θέλω να τη ζήσω περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που μ’ αγαπούν, που θέλουν να με δουν χαμογελαστή και όχι μίζερη θρηνώντας τη ζωή που δεν έζησα..

Ει.. ‘δεν θα είσαι ποτέ ελεύθερος μέχρι να απελευθερωθείς ο ίδιος από τα δεσμά των δικών σου σκέψεων’ (Philip Arnold)



by Έφη Λαγωνίκα
November 25, 2013

http://diekdikw.gr/profile/%CE%AD%CF%86 ... E%BA%CE%B1
http://diekdikw.gr/
 #97131  από soulla
 Πέμ Νοέμ 28, 2013 6:32 pm
Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις.
ΙΔΡΩΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ..
Αν έπεσες, ΔΕΝ είναι δικαίωμα, ατύχημα είναι, θα σηκωθείς όταν δεν πονάς πια κι όταν αξίζει τον κόπο, όχι πριν
ΜΕ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...
ΔΥΣΤΥΧΩς Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΗΤΤΑ (ΗΤΑ)ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΦΕΡΝΕ ΝΙΚΗ...
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος soulla την Κυρ Δεκ 29, 2013 4:45 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
 #97140  από titi
 Πέμ Νοέμ 28, 2013 9:05 pm
Σ'ευχαριστούμε Κωνσταντίνα...
 #97144  από litsa
 Πέμ Νοέμ 28, 2013 10:07 pm
:smile-clapping: :smile-clapping: :smile-clapping: :smile-clapping: :smile-rock: :smile-rock: :smile-rock:
 #98229  από george32
 Σάβ Δεκ 28, 2013 5:04 pm
να σου πω μια γνωμη ανθρωπου που δεν εχει ΠΣ αλλα αγαπαω και λιωνω για μια κοπελα σαν εσενα;;;; τι γινεται Α Ν βρεθει καποιος και σου πει πως αυτο που εχεις δε με νοιαζει αλλα με νοιαζει κ ολας και πως θελω να ζησουμε μαζι αυτο που ζεις... και αν ερθουν τα δυσκολα θα τα αντιμετωπισουμε;;; οτι η ΠΣ ετυχε κ δε θα το αφησω να με κρατησει μακρια σου;;; οτι εδω και ενα χρονο καθομαι καρτερικα διπλα και περιμενω να καταλαβει πως δε φευγω;;;; τουλαχιστον οχι απο ΠΣ. τι θα εκανες; μηπως εσυ βγαινεις στην απομονωση;;; οταν βρεθει ο ενας που θα σου πει ΔΕ φευγω, πως θα γινει να τον πιστεψεις; μετα απο τοσες αποχωρησεις;
 #98232  από LL--MM
 Σάβ Δεκ 28, 2013 6:00 pm
Κωνσταντίνα έγραψε:Κάθομαι και αναπολώ τις στιγμές της υγιούς ζωής μου. Σκέφτομαι τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα..
Έτυχε, βλέπεις, η αναπηρία μου να είναι τέτοιας μορφής που να μπορώ περίτεχνα να την κρύβω. Να το παίζω υγιής, ας πούμε. Τον εαυτό μου κορόιδευα τελικά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Kαλέ κοπέλα, για να γράφεις τέτοια πράματα, θες 299, που λεν και στο χωριό σου... :sad-roulette:

Είχα ακούσει πως όταν φτάσεις στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου (διευκρινίζω τα πρώτα – αντα) αλλάζεις προτεραιότητες σχεδόν αυτόματα.
Το υπογράφω. Είμαι μια ώριμη κοπέλα πια. Ξέρω να διεκδικώ, να ζω, να με φροντίζω, να με νοιάζομαι. Χα! ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω. Φτάσαμε κιόλας στο Σωκράτη, τι άλλο θέλουμε... :ugeek: :ugeek: :ugeek:

Είμαι σαν ένα καράβι που κλυδωνίζεται σε θαλασσοταραχή όπως έλεγε κάποτε εύστοχα μια φιλόλογος. Έχω χάσει τον προσδιορισμό μου κι αυτό γιατί όλα όσα θεωρούσα καθημερινότητά μου άλλαξαν άρδην.
Γύρνα σπίτι, καλέ, ξαναβρές τον προσανατολισμό σου στη δικιά σου επιστήμη, και παράτα τις ψυχολογίες σε κάθε λογής φιλολόγους και στα λοιπά φίδια του Ιπποκράτη. :snooty:
Και ΔΕΝ άλλαξε τίποτα: ΕΣΥ επιμένεις να τα βλέπεις αλλιώς.


Δεν θα αναλύσουμε τι είναι άδικο και τι δίκαιο διότι, α) πάντα υπάρχουν χειρότερα και β) δεν έχω σκοπό για ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο, μπουχτίσαμε.. θα ήθελα να προχωρήσω στο δια ταύτα.
Δια ταύτα; Πού λέει ο κώδικας ότι "Αυτός που αρρώστησε τιμωρείται με..."
Μη μας λούζεις με τα μαθήματα του σχολείου: Άκου «άδικο», η αρρώστια: Θα σε πέταγε έξω με τις κλωτσιές ο Ανδρουλάκης... Δεν έμαθες ακόμα πως δεν έχει νόημα να συγχέεις αρρώστια και έγκλημα, ότι δεν αναλύεις τ'ατυχήματα σ'αυτό το μάθημα, μόνο τα εγκλήματα; :shock: Ντροπή καλέ... :o
Για τ'αλλα, περάστε το μαρτη στο αστικό... :geek:


Από τότε που συνειδητοποίησα πως ζω με την αναπηρία ο νους μου γυρίζει συνεχώς στο πιο ‘ενδιαφέρον’ κομμάτι, στις ανθρώπινες σχέσεις και δη στις συναισθηματικές.
ΜΑ ΔΕΝ ζεις με την αναπηρία, να πάρει η οργή: :angry-cussing: Αυτοί που τη ζουν, παλεύουν τα συμπτώματα ένα ένα... Η αφεντιά σου ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ. Τι να πουν οι άλλοι με τα δεκανίκια και τ’αμαξίδια;

Δαιδαλώδη ερωτήματα ψάχνουν για απαντήσεις και συχνά έρχονται αντιμέτωπα με έναν τοίχο, ο οποίος είναι τόσο σταθερός που σε πιάνει απογοήτευση. Ακλόνητος, ρε φίλε, δεν (ξε)κουνιέται, δεν γκρεμίζεται.
Και εκεί κάνει την εμφάνισή της η λογική. ΚΑΛΑ, η λογική παίζει ύπουλα παιχνίδια. Κατασκοπεύει το συναίσθημα, το στοχεύει και το πετυχαίνει.
Ας είχες το νου σου να κάνεις προσωπικό κήπο όσο ήσουν στη ζωή του "ΘΕΛΩ", τώρα είσαι σ'αυτήν του "ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ": Θα εξαρτιώσουν ψυχολογικά λιγότερο απ'τους άλλους. ΕΤΣΙ καταδίκασες ΕΣΥ τον εαυτό σου να γίνει "Καθιστούλα": Επιλογή σου... :crying-yellow:

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τυχερή είσαι, συμπτωματολογία δεν είχες πριν;

Έχεις πάρει λοιπόν την γνωμάτευση στα χέρια σου και πια με τη βούλα, έχεις μια σπάνια νόσο.
Σπάνια δεν είναι, δεν είσαι αυθεντία, κι οι δυσκολίες της έρχονται μια μια, δεν είδες ακόμα τίποτα...

Προσπαθείς καιρό να το αποδεχτείς περνώντας διάφορα στάδια συνειδητοποίησης και αποδοχής. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει. Κάποια στιγμή νιώθεις πως είσαι σε καλό δρόμο. Και τότε σου ξυπνάνε πάλι ανάγκες που για λίγο είχαν ξεχαστεί λόγω της βαρύτητας που είχε για σένα ο όρος ‘αναπηρία’ καθώς και οι προοπτικές του. Όμως είσαι νέος, το αίμα σου βράζει. Έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα.
Αν τα εξαρτάς όλα αυτά από τον ΟΡΟ που θεωρείς βαρύ, κάτι δεν πάει καλά: Τα προβλήματά σου είναι ψυχολογικά και προϋπήρχαν κατά πολύ της «αναπηρίας» σου που δε φαίνεται καν, όπως δηλώνεις

Και εκεί, σου σκάει η φλασιά πως πλέον δεν είσαι όπως ήσουν. Πως πιά ανήκεις σε άλλη κατηγορία.
Ακομα και στην Ινδία που "κατάργησαν" τις κάστες, το σύστημα παραμένει τοσο ισχυρό όσο εδώ... :smile-bandit:

Και έτσι ξεκινάς σπασμωδικά να μαζεύεις αντρικές γνώμες∙ όχι για να επιβεβαιωθείς σα γυναίκα αλλά για να επιβεβαιώσεις τους φόβους και τις ανασφάλειές σου.
Και οι γνώμες είναι διττές.
Είναι αυτοί που γυρίζουν άνετοι και σου λένε «σιγά, χαλάρωσε, μεγάλο θέμα το ‘κανες, τίποτα δεν έχεις, άνετα σε έπιανα γκόμενα» και ταυτόχρονα στο βάθος του χρόνου εξαφανίζονται. Και είναι και οι άλλοι που ψάχνουν στο ίντερνετ για να βεβαιωθούν πως αυτό που έχεις δεν είναι μεταδοτικό και πως δεν θα πεθάνεις στα επόμενα χρόνια. Και αυτοί κάποια στιγμή εξαφανίζονται.
Είναι μια στιγμή που τη ζει κάθε άνθρωπος μόνος και πονάει πολύ. Αυτή η απομόνωση, η οποία σε βγάζει από το παιχνίδι. Σκέφτεσαι μια μοναχική ζωή που ανοίγεται σαν προοπτική μπροστά σου και αδυνατείς να τη δεχτείς.
Τελικά, ίσως έχουν δίκιο κι αυτοί που εξαφανίζονται: Θα έπαιρνες η αφεντιά σου ανάπηρο, δηλαδή; Γιατί αυτοί να είναι καλύτεροι από σένα;;;

Στο τέλος μέσα σε ένα παραλήρημα σοκ και δέους συνειδητοποιείς σε τι βάλτο έχεις πέσει. Και μάλιστα την τελειωτική κλωτσιά την έχεις ρίξει εσύ στον εαυτό σου.
‘Γιατί;’ λέω στον εαυτό μου. Μήπως σου λείπει κάτι; Κάτι που έχει η τάδε και που δεν έχεις εσύ;
Εξυπνάδα; Καλοσύνη; Ομορφιά;
Aπο αυταρέσκεια, καλά πάμε: Δε σ'άρεσε ποτέ σου τίποτ'άλλο από τον "υγειή, εξυπνο και όμορφο" εαυτούλη σου; Άλλες αναφορές δεν έχεις; Κρίμα...
Τι δεν έχεις; Και γιατί άφησες τα χρόνια να περάσουν χωρίς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά σου;
Και συνειδητοποιείς πως αυτοί οι φαύλοι κύκλοι είναι αποτέλεσμα δικών σου λανθασμένων χειρισμών, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε παγιωμένες καταστάσεις.
Εξυπνάδα κι ομορφιά μπορεί να έχεις, για καλοσύνη δεν είδαμε και τίποτα που να μας το επιβεβαιώνει...

Και έρχεται τώρα η ώρα να βρεις μια λύση. Και ενώ έχεις κάνει τη ζωή σπαζοκεφαλιά ξεχνάς πως το νόημα βρίσκεται αλλού και όχι σε ενοχικά παρελθοντικά σύνδρομα.
Και μην ξεχνάς: "Home is where you're happy": Υπήρξες ποτέ ευτυχής ΠΡΙΝ "το γεγονός";;; Μην προσθέτεις άχρηστους κανόνες στα πραγματικά περιστατικά επειδή έχεις φοβίες: Τα "επιτρέπεται-δεν επιτρέπεται" δεν έχουν νόημα: Γύρνα εκεί που την είχες βρεί, ίσως σε συνεφέρει...

Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις.
:o To πέσιμο, ΔΕΝ είναι δικαίωμα, ατύχημα είναι, θα σηκωθείς όταν δεν πονάς πια κι όταν αξίζει τον κόπο, όχι πριν, ποιός σε υποχρεώνει και γιατί; σαφώς όχι για να κομπάζεις ότι κατάφερες ένας θεός ξέρει τι. :naughty:
Μην επικεντρώνεσαι σε άχρηστα "πρέπει" :smile-headbang: : Γύρνα στις ρίζες σου όπου δεν υπάρχουν υποχρεώσεις παρά όσες σου προσφέρουν κάτι παραπάνω απ'ότι σου δίνουν, και δες τι θα κάνεις από κεί, μην περιμένεις και μην αποκλείεις τ'αλλα, αλλιώς είσαι καταδικασμένη στην αιώνια αναζήτηση... :pray: :roll:


Και αν νιώθεις σήμερα ανέτοιμη να γνωρίσεις ένα άτομο που θα μπορέσει να σε αποδεχτεί γι’ αυτό που είσαι τότε ψάξε καλύτερα αύριο και που ξέρεις, ίσως σταθείς πιο τυχερή.
Τι λες μωρε, αν δε χαρακτηριζεσαι η ίδια ως τίποτ'αλλο ΕΚΤΟΣ απ'την αρρώστια, γιατί να σε πλησιάσει κανείς; Τι θα κερδίσει, δηλαδή;

Γιατί η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας και έτσι όση ζωή έχω μπροστά μου θέλω να τη ζήσω περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που μ’ αγαπούν, που θέλουν να με δουν χαμογελαστή και όχι μίζερη θρηνώντας τη ζωή που δεν έζησα..
Α, κι οι διεκδικήσεις δεν έχουν νόημα παρά μόνο αν υπάρχει Αρμόδια Αρχή που να μπορεί, βάσει ήδη γνωστών κανόνων, να στις δώσει... :confusion-shrug:


Ει.. ‘δεν θα είσαι ποτέ ελεύθερος μέχρι να απελευθερωθείς ο ίδιος από τα δεσμά των δικών σου σκέψεων’ (Philip Arnold)Αυτό, ίσως...

H γιαγιά η Κασσάνδρα



by Έφη Λαγωνίκα
November 25, 2013

http://diekdikw.gr/profile/%CE%AD%CF%86 ... E%BA%CE%B1
http://diekdikw.gr/
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος LL--MM την Κυρ Δεκ 29, 2013 4:41 pm, έχει επεξεργασθεί 7 φορές συνολικά.
 #98237  από Κωνσταντίνα
 Σάβ Δεκ 28, 2013 10:16 pm
george32 έγραψε:να σου πω μια γνωμη ανθρωπου που δεν εχει ΠΣ αλλα αγαπαω και λιωνω για μια κοπελα σαν εσενα;;;; τι γινεται Α Ν βρεθει καποιος και σου πει πως αυτο που εχεις δε με νοιαζει αλλα με νοιαζει κ ολας και πως θελω να ζησουμε μαζι αυτο που ζεις... και αν ερθουν τα δυσκολα θα τα αντιμετωπισουμε;;; οτι η ΠΣ ετυχε κ δε θα το αφησω να με κρατησει μακρια σου;;; οτι εδω και ενα χρονο καθομαι καρτερικα διπλα και περιμενω να καταλαβει πως δε φευγω;;;; τουλαχιστον οχι απο ΠΣ. τι θα εκανες; μηπως εσυ βγαινεις στην απομονωση;;; οταν βρεθει ο ενας που θα σου πει ΔΕ φευγω, πως θα γινει να τον πιστεψεις; μετα απο τοσες αποχωρησεις;
Γιώργο μου καλησπέρα και χρόνια πολλά :smile-flower:
να σου πω ότι η ιστορία που παρατίθεται παραπάνω ως "Διεκδικώ;;;;;" δεν είναι δικιά μου, αλλά της Έφης Λαγωνίκα.Δανείστηκα το κείμενο από το διαδύκτιο επειδή με άγγιξε.

Χαίρομαι με την επιμονή σου και ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η αγαπημένη σου δεν πείθεται από την καρτερικότητά σου :smile-thinking:
Τι συμβαίνει και δεν εμπιστεύεται αυτό που της προσφέρεις;;
Σε αγαπάει όπως εσύ;;; :smile-heart:
Εύχομαι η νέα χρονιά να σου δώσει αυτά(αυτήν) που επιθυμείς και αυτή να είναι όσο γίνεται καλύτερα :pray:
 #98254  από soulla
 Κυρ Δεκ 29, 2013 4:49 pm
Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις. :smile-sadsmile:
ΙΔΡΩΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ..
Αν έπεσες, ΔΕΝ είναι δικαίωμα, ατύχημα είναι, θα σηκωθείς όταν δεν πονάς πια κι όταν αξίζει τον κόπο, όχι πριν. :smile-yes: :smile-yes:
ΜΕ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...
ΔΥΣΤΥΧΩς Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΗΤΤΑ (ΗΤΑ)ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΦΕΡΝΕ ΝΙΚΗ..