Κάθομαι και αναπολώ τις στιγμές της υγιούς ζωής μου. Σκέφτομαι τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα..
Έτυχε, βλέπεις, η αναπηρία μου να είναι τέτοιας μορφής που να μπορώ περίτεχνα να την κρύβω. Να το παίζω υγιής, ας πούμε. Τον εαυτό μου κορόιδευα τελικά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Είχα ακούσει πως όταν φτάσεις στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου (διευκρινίζω τα πρώτα – αντα) αλλάζεις προτεραιότητες σχεδόν αυτόματα.
Το υπογράφω. Είμαι μια ώριμη κοπέλα πια. Ξέρω να διεκδικώ, να ζω, να με φροντίζω, να με νοιάζομαι. Χα! ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω.
Είμαι σαν ένα καράβι που κλυδωνίζεται σε θαλασσοταραχή όπως έλεγε κάποτε εύστοχα μια φιλόλογος. Έχω χάσει τον προσδιορισμό μου κι αυτό γιατί όλα όσα θεωρούσα καθημερινότητά μου άλλαξαν άρδην.
Δεν θα αναλύσουμε τι είναι άδικο και τι δίκαιο διότι, α) πάντα υπάρχουν χειρότερα και β) δεν έχω σκοπό για ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο, μπουχτίσαμε.. θα ήθελα να προχωρήσω στο δια ταύτα.
Από τότε που συνειδητοποίησα πως ζω με την αναπηρία ο νους μου γυρίζει συνεχώς στο πιο ‘ενδιαφέρον’ κομμάτι, στις ανθρώπινες σχέσεις και δη στις συναισθηματικές.
Δαιδαλώδη ερωτήματα ψάχνουν για απαντήσεις και συχνά έρχονται αντιμέτωπα με έναν τοίχο, ο οποίος είναι τόσο σταθερός που σε πιάνει απογοήτευση. Ακλόνητος, ρε φίλε, δεν (ξε)κουνιέται, δεν γκρεμίζεται.
Και εκεί κάνει την εμφάνισή της η λογική. ΚΑΛΑ, η λογική παίζει ύπουλα παιχνίδια. Κατασκοπεύει το συναίσθημα, το στοχεύει και το πετυχαίνει.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έχεις πάρει λοιπόν την γνωμάτευση στα χέρια σου και πια με τη βούλα, έχεις μια σπάνια νόσο. Προσπαθείς καιρό να το αποδεχτείς περνώντας διάφορα στάδια συνειδητοποίησης και αποδοχής. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει. Κάποια στιγμή νιώθεις πως είσαι σε καλό δρόμο. Και τότε σου ξυπνάνε πάλι ανάγκες που για λίγο είχαν ξεχαστεί λόγω της βαρύτητας που είχε για σένα ο όρος ‘αναπηρία’ καθώς και οι προοπτικές του. Όμως είσαι νέος, το αίμα σου βράζει. Έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα.
Και εκεί, σου σκάει η φλασιά πως πλέον δεν είσαι όπως ήσουν. Πως πιά ανήκεις σε άλλη κατηγορία. Και έτσι ξεκινάς σπασμωδικά να μαζεύεις αντρικές γνώμες∙ όχι για να επιβεβαιωθείς σα γυναίκα αλλά για να επιβεβαιώσεις τους φόβους και τις ανασφάλειές σου.
Και οι γνώμες είναι διττές.
Είναι αυτοί που γυρίζουν άνετοι και σου λένε «σιγά, χαλάρωσε, μεγάλο θέμα το ‘κανες, τίποτα δεν έχεις, άνετα σε έπιανα γκόμενα» και ταυτόχρονα στο βάθος του χρόνου εξαφανίζονται. Και είναι και οι άλλοι που ψάχνουν στο ίντερνετ για να βεβαιωθούν πως αυτό που έχεις δεν είναι μεταδοτικό και πως δεν θα πεθάνεις στα επόμενα χρόνια. Και αυτοί κάποια στιγμή εξαφανίζονται.
Είναι μια στιγμή που τη ζει κάθε άνθρωπος μόνος και πονάει πολύ. Αυτή η απομόνωση, η οποία σε βγάζει από το παιχνίδι. Σκέφτεσαι μια μοναχική ζωή που ανοίγεται σαν προοπτική μπροστά σου και αδυνατείς να τη δεχτείς.
Στο τέλος μέσα σε ένα παραλήρημα σοκ και δέους συνειδητοποιείς σε τι βάλτο έχεις πέσει. Και μάλιστα την τελειωτική κλωτσιά την έχεις ρίξει εσύ στον εαυτό σου.
‘Γιατί;’ λέω στον εαυτό μου. Μήπως σου λείπει κάτι; Κάτι που έχει η τάδε και που δεν έχεις εσύ;
Εξυπνάδα; Καλοσύνη; Ομορφιά;
Τι δεν έχεις; Και γιατί άφησες τα χρόνια να περάσουν χωρίς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά σου;
Και συνειδητοποιείς πως αυτοί οι φαύλοι κύκλοι είναι αποτέλεσμα δικών σου λανθασμένων χειρισμών, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε παγιωμένες καταστάσεις.
Και έρχεται τώρα η ώρα να βρεις μια λύση. Και ενώ έχεις κάνει τη ζωή σπαζοκεφαλιά ξεχνάς πως το νόημα βρίσκεται αλλού και όχι σε ενοχικά παρελθοντικά σύνδρομα. Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις.
Και αν νιώθεις σήμερα ανέτοιμη να γνωρίσεις ένα άτομο που θα μπορέσει να σε αποδεχτεί γι’ αυτό που είσαι τότε ψάξε καλύτερα αύριο και που ξέρεις, ίσως σταθείς πιο τυχερή.
Γιατί η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας και έτσι όση ζωή έχω μπροστά μου θέλω να τη ζήσω περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που μ’ αγαπούν, που θέλουν να με δουν χαμογελαστή και όχι μίζερη θρηνώντας τη ζωή που δεν έζησα..
Ει.. ‘δεν θα είσαι ποτέ ελεύθερος μέχρι να απελευθερωθείς ο ίδιος από τα δεσμά των δικών σου σκέψεων’ (Philip Arnold)
by Έφη Λαγωνίκα
November 25, 2013
http://diekdikw.gr/profile/%CE%AD%CF%86 ... E%BA%CE%B1
http://diekdikw.gr/
Έτυχε, βλέπεις, η αναπηρία μου να είναι τέτοιας μορφής που να μπορώ περίτεχνα να την κρύβω. Να το παίζω υγιής, ας πούμε. Τον εαυτό μου κορόιδευα τελικά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Είχα ακούσει πως όταν φτάσεις στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου (διευκρινίζω τα πρώτα – αντα) αλλάζεις προτεραιότητες σχεδόν αυτόματα.
Το υπογράφω. Είμαι μια ώριμη κοπέλα πια. Ξέρω να διεκδικώ, να ζω, να με φροντίζω, να με νοιάζομαι. Χα! ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω.
Είμαι σαν ένα καράβι που κλυδωνίζεται σε θαλασσοταραχή όπως έλεγε κάποτε εύστοχα μια φιλόλογος. Έχω χάσει τον προσδιορισμό μου κι αυτό γιατί όλα όσα θεωρούσα καθημερινότητά μου άλλαξαν άρδην.
Δεν θα αναλύσουμε τι είναι άδικο και τι δίκαιο διότι, α) πάντα υπάρχουν χειρότερα και β) δεν έχω σκοπό για ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο, μπουχτίσαμε.. θα ήθελα να προχωρήσω στο δια ταύτα.
Από τότε που συνειδητοποίησα πως ζω με την αναπηρία ο νους μου γυρίζει συνεχώς στο πιο ‘ενδιαφέρον’ κομμάτι, στις ανθρώπινες σχέσεις και δη στις συναισθηματικές.
Δαιδαλώδη ερωτήματα ψάχνουν για απαντήσεις και συχνά έρχονται αντιμέτωπα με έναν τοίχο, ο οποίος είναι τόσο σταθερός που σε πιάνει απογοήτευση. Ακλόνητος, ρε φίλε, δεν (ξε)κουνιέται, δεν γκρεμίζεται.
Και εκεί κάνει την εμφάνισή της η λογική. ΚΑΛΑ, η λογική παίζει ύπουλα παιχνίδια. Κατασκοπεύει το συναίσθημα, το στοχεύει και το πετυχαίνει.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έχεις πάρει λοιπόν την γνωμάτευση στα χέρια σου και πια με τη βούλα, έχεις μια σπάνια νόσο. Προσπαθείς καιρό να το αποδεχτείς περνώντας διάφορα στάδια συνειδητοποίησης και αποδοχής. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει. Κάποια στιγμή νιώθεις πως είσαι σε καλό δρόμο. Και τότε σου ξυπνάνε πάλι ανάγκες που για λίγο είχαν ξεχαστεί λόγω της βαρύτητας που είχε για σένα ο όρος ‘αναπηρία’ καθώς και οι προοπτικές του. Όμως είσαι νέος, το αίμα σου βράζει. Έχεις ανάγκη να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα.
Και εκεί, σου σκάει η φλασιά πως πλέον δεν είσαι όπως ήσουν. Πως πιά ανήκεις σε άλλη κατηγορία. Και έτσι ξεκινάς σπασμωδικά να μαζεύεις αντρικές γνώμες∙ όχι για να επιβεβαιωθείς σα γυναίκα αλλά για να επιβεβαιώσεις τους φόβους και τις ανασφάλειές σου.
Και οι γνώμες είναι διττές.
Είναι αυτοί που γυρίζουν άνετοι και σου λένε «σιγά, χαλάρωσε, μεγάλο θέμα το ‘κανες, τίποτα δεν έχεις, άνετα σε έπιανα γκόμενα» και ταυτόχρονα στο βάθος του χρόνου εξαφανίζονται. Και είναι και οι άλλοι που ψάχνουν στο ίντερνετ για να βεβαιωθούν πως αυτό που έχεις δεν είναι μεταδοτικό και πως δεν θα πεθάνεις στα επόμενα χρόνια. Και αυτοί κάποια στιγμή εξαφανίζονται.
Είναι μια στιγμή που τη ζει κάθε άνθρωπος μόνος και πονάει πολύ. Αυτή η απομόνωση, η οποία σε βγάζει από το παιχνίδι. Σκέφτεσαι μια μοναχική ζωή που ανοίγεται σαν προοπτική μπροστά σου και αδυνατείς να τη δεχτείς.
Στο τέλος μέσα σε ένα παραλήρημα σοκ και δέους συνειδητοποιείς σε τι βάλτο έχεις πέσει. Και μάλιστα την τελειωτική κλωτσιά την έχεις ρίξει εσύ στον εαυτό σου.
‘Γιατί;’ λέω στον εαυτό μου. Μήπως σου λείπει κάτι; Κάτι που έχει η τάδε και που δεν έχεις εσύ;
Εξυπνάδα; Καλοσύνη; Ομορφιά;
Τι δεν έχεις; Και γιατί άφησες τα χρόνια να περάσουν χωρίς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά σου;
Και συνειδητοποιείς πως αυτοί οι φαύλοι κύκλοι είναι αποτέλεσμα δικών σου λανθασμένων χειρισμών, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν σε παγιωμένες καταστάσεις.
Και έρχεται τώρα η ώρα να βρεις μια λύση. Και ενώ έχεις κάνει τη ζωή σπαζοκεφαλιά ξεχνάς πως το νόημα βρίσκεται αλλού και όχι σε ενοχικά παρελθοντικά σύνδρομα. Πως η ζωή είναι μια ανεμοδούρα και πως σε στροβιλίζει όπως θέλει αυτή και έχεις το δικαίωμα να πέσεις (όπως έχει χιλιοειπωθεί) αλλά έχεις και την υποχρέωση να ξανασηκωθείς γιατί η ζωή σου δόθηκε για να τη ζήσεις.
Και αν νιώθεις σήμερα ανέτοιμη να γνωρίσεις ένα άτομο που θα μπορέσει να σε αποδεχτεί γι’ αυτό που είσαι τότε ψάξε καλύτερα αύριο και που ξέρεις, ίσως σταθείς πιο τυχερή.
Γιατί η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας και έτσι όση ζωή έχω μπροστά μου θέλω να τη ζήσω περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που μ’ αγαπούν, που θέλουν να με δουν χαμογελαστή και όχι μίζερη θρηνώντας τη ζωή που δεν έζησα..
Ει.. ‘δεν θα είσαι ποτέ ελεύθερος μέχρι να απελευθερωθείς ο ίδιος από τα δεσμά των δικών σου σκέψεων’ (Philip Arnold)
by Έφη Λαγωνίκα
November 25, 2013
http://diekdikw.gr/profile/%CE%AD%CF%86 ... E%BA%CE%B1
http://diekdikw.gr/