Αυτό το μυαλό μου, δε μπορώ να το τιθασεύσω με τίποτα! Όχι ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά σα να το κάνει επίτηδες, πάει συνεχώς και ξεθάβει από τα βάθη του, μνήμες που δε μπορώ πλέον να ξαναζήσω. Με κατάλαβε ανήμπορο πια να περπατήσω και μου θυμίζει συνεχώς, περιπάτους, σκαλιά, βουνά, ποτάμια, παραλίες και δύσβατα εδάφη! Έχω αρχίσει να παίζω μαζί του ένα περίεργο παιχνίδι. Για κάθε ανάμνηση που μου ξεθάβει, του αντιπαραθέτω μία πρόσφατη, προσπαθώντας να του αποδείξω πως δεν έχω παραιτηθεί. Ο αγώνας είναι προδιαγεγραμμένα άνισος! Σκοράρω σπανιότατα, ενώ εκείνο έχει καταφέρει να κατατρυπήσει τα δίχτυα της ψυχής μου. Είναι σα να παίζει η Σουβάλα με τη Ρεάλ. Παρ΄ όλ΄ αυτά δεν τα παρατάω! Συνεχίζω να δίνω τον αγώνα με το προδεδικασμένο αποτέλεσμα. Παίζω με πάθος, έχοντας εκείνη την αβάσιμη ελπίδα του προκαταβολικά χαμένου, που όμως το παλεύει! Θυμάμαι μικρός που χάζευα την ΑΕΚ στη τηλεόραση να παίζει με μια ξένη ομάδα. Είχε φάει τέσσερα γκολ και δεν είχε πετύχει κανένα. Κι΄ όμως, μέχρι να βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα του ο διαιτητής και να σημάνει το τέλος του αγώνα, εγώ πίστευα πως τελικά θα κερδίσουμε! Αυτή η παιδική μου αφέλεια ήταν που με κράτησε πιστό υποστηρικτή της, μέχρι και τώρα! Είναι η ίδια αφέλεια που με κάνει ν΄ αντιστέκομαι στο μυαλό μου, πιστεύοντας ότι θα το υποτάξω! Το άτιμο όμως, είναι περίεργο πράμα! Άμα ζοριστεί, σκαρφίζεται τρόπους να σε τρελάνει. Ξέρει που πονάς και τι σ΄ αρέσει κι΄ όταν χρειαστεί τα χρησιμοποιεί. Εκμεταλλεύεται τις κοινές αναμνήσεις και εμπειρίες μας. Πρέπει να μην έχεις αναρωτηθεί ποτέ για τα πεπραγμένα σου, για να καταφέρεις ν΄ ανταπεξέλθεις. Κι΄ αυτό είναι πραγματικά πολύ δύσκολο! Άραγε υπάρχει έστω κι΄ ένας, που δε θα ΄θελε να ΄χει διαλέξει διαφορετικό δρόμο, σε κάποιες από τις παλιές επιλογές του;! Αυτό είναι που γνωρίζει καλά το ανήλεο και το εκμεταλλεύεται όταν το ζορίσω. Κι΄ άμα ξεκινήσει δεν το σταματά τίποτα! Ακόμα και στον ύπνο μου, μένει ξύπνιο και σκηνοθετεί με μαεστρία τα όνειρά μου! Πραγματικά αυτή τη στιγμή, δε ξέρω με ποιον έχω να παλέψω! Με την αρρώστια ή με το μυαλό μου;!!
Τρέμω την ώρα που θ΄ αρχίσει να μου αντιπαραθέτει αναμνήσεις που δεν θάχω!....
Τρέμω την ώρα που θ΄ αρχίσει να μου αντιπαραθέτει αναμνήσεις που δεν θάχω!....
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.