Όταν έχεις δύο σενάρια στα χέρια σου, ένα καλό και ένα κακό, κράτα το δεύτερο, είναι πιο πιθανό.
Η αριστερή σφαγίτιδα επαναστένωσε. Το κατάλαβα όταν άρχισα να νιώθω, ξαφνικά και αδικαιολόγητα, πονοκέφαλο, θερμότητα πίσω από τα μάτια και τα αυτιά, και ημικρανία. Ο άτιμος ο υπέρηχος με επιβεβαίωσε. "Και τώρα τί κάνω;" φώναζε η φωνή μέσα μου που είχε δει τί σημαίνει υγιές κεφάλι μετά την ΧΕΝΦΑ και σώμα χωρίς συμπτώματα.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, μέσα στη δυσάρεστη εμπειρία της ζάλης και της ναυτίας που επανήλθαν, είναι πως δεν πρέπει να γελιόμαστε πλέον, αυτή η θεωρία δουλεύει. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πίσω από την σκλήρυνση πέρα από μία, ή και περισσότερες στενωμένες φλέβες. Μετά αναρωτήθηκα γιατί δεν τρέχουν όλοι οι ασθενείς να κάνουν την επέμβαση. Είναι ωραίο να έχεις καθαρό κεφάλι και αντοχή. Όταν τα έχασα για δεύτερη φορά, τα εκτίμησα περισσότερο. Κάτι σαν τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.
Πήγα για φλεβογραφία. Σκούρα τα πράγματα. Πιο σκούρα κι από το σκιαγραφικό. Την πρώτη μιάμιση ώρα δε μπορούσαμε να βρούμε καν τη σφαγίτιδα. Μπήκαμε σε όλα τα ανθυποαγγεία που υπήρχαν δίπλα της, αλλά ποτέ σε αυτήν. Κάποια στιγμή η αντίσταση έσπασε και τη βρήκαμε. Ακούστηκαν οικείες λέξεις όπως total obstruction, collapse, νεοαγγείωση, φλεγμονή και Ζαμπόνι. Αυτό που ήταν πριν υποπλαστική αριστερή σφαγίτιδα έγινε, μετά τη διάνοιξη, μία σφαγίτιδα με αποδεκτή αρχή και τέλος αλλά άθλιο σώμα στη μέση. Ένα εξίσου τρομακτικό παράπλευρο δίκτυο στήθηκε δίπλα της φιλοδοξώντας να κανει δουλειά που δυστυχώς δεν του αναλογεί. Εξ ου και οι ενοχλήσεις. Δεν κάναμε μπαλονάκι. Αφενός δεν είχαμε πρόσβαση στις νέες στενώσεις, αφετέρου είπαμε να σεβαστούμε το πρωτόκολλο του Ζαμπόνι και να το τολμήσουμε στο εξάμηνο, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση της φλέβας.
Νέα ερωτήματα εγείρονται. Μπορείς να συμμορφώσεις μία υποπλαστική φλέβα; Πόσα μπαλονάκια θεωρούνται αποδεκτά; Μου μίλησαν για μόσχευμα. Μακρινό σενάριο, αλλά πιθανό. Με ρώτησαν πώς νιώθω μετά την επαναστένωση. Δε φάνηκε κανείς τους να αμφισβητεί την θεωρία πλέον.
Νιώθω δέος μπροστά στο άγνωστο, ομολογουμένως. Μετά τη φλεβογραφία, ήπιαμε όλοι καφέ σκέτο, πικρό, σερβιρισμένο γρήγορα, και χωρίς ζάχαρη, σαν τη ζωή. Η κυρία δίπλα μου είχε "τον ζάχαρο". Η αδερφή της ρευματοειδή αρθρίτιδα. "Αυτοάνοσο", μου εξήγησε. "Χα!" σκέφτηκα.
"Και τώρα τί θα κάνεις;" με ρώτησε μια άλλη κυρία, φίλη επισκέπτρια της ασθενούς με τον ζάχαρο. Μπορώ α. να πέσω από το παράθυρο, β. επειδή η ζωή είναι ωραία (?) να ξαναπροσπαθήσω. Ευτυχώς έπιασε βροχή. Πλησίασα το παράθυρο μόνο για να γράψω στο θολό τζάμι "fuck" και ανανέωσα το ραντεβού με την ιστορία για τον επίσης βροχερό Σεπτέμβρη.
Η αριστερή σφαγίτιδα επαναστένωσε. Το κατάλαβα όταν άρχισα να νιώθω, ξαφνικά και αδικαιολόγητα, πονοκέφαλο, θερμότητα πίσω από τα μάτια και τα αυτιά, και ημικρανία. Ο άτιμος ο υπέρηχος με επιβεβαίωσε. "Και τώρα τί κάνω;" φώναζε η φωνή μέσα μου που είχε δει τί σημαίνει υγιές κεφάλι μετά την ΧΕΝΦΑ και σώμα χωρίς συμπτώματα.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, μέσα στη δυσάρεστη εμπειρία της ζάλης και της ναυτίας που επανήλθαν, είναι πως δεν πρέπει να γελιόμαστε πλέον, αυτή η θεωρία δουλεύει. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πίσω από την σκλήρυνση πέρα από μία, ή και περισσότερες στενωμένες φλέβες. Μετά αναρωτήθηκα γιατί δεν τρέχουν όλοι οι ασθενείς να κάνουν την επέμβαση. Είναι ωραίο να έχεις καθαρό κεφάλι και αντοχή. Όταν τα έχασα για δεύτερη φορά, τα εκτίμησα περισσότερο. Κάτι σαν τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.
Πήγα για φλεβογραφία. Σκούρα τα πράγματα. Πιο σκούρα κι από το σκιαγραφικό. Την πρώτη μιάμιση ώρα δε μπορούσαμε να βρούμε καν τη σφαγίτιδα. Μπήκαμε σε όλα τα ανθυποαγγεία που υπήρχαν δίπλα της, αλλά ποτέ σε αυτήν. Κάποια στιγμή η αντίσταση έσπασε και τη βρήκαμε. Ακούστηκαν οικείες λέξεις όπως total obstruction, collapse, νεοαγγείωση, φλεγμονή και Ζαμπόνι. Αυτό που ήταν πριν υποπλαστική αριστερή σφαγίτιδα έγινε, μετά τη διάνοιξη, μία σφαγίτιδα με αποδεκτή αρχή και τέλος αλλά άθλιο σώμα στη μέση. Ένα εξίσου τρομακτικό παράπλευρο δίκτυο στήθηκε δίπλα της φιλοδοξώντας να κανει δουλειά που δυστυχώς δεν του αναλογεί. Εξ ου και οι ενοχλήσεις. Δεν κάναμε μπαλονάκι. Αφενός δεν είχαμε πρόσβαση στις νέες στενώσεις, αφετέρου είπαμε να σεβαστούμε το πρωτόκολλο του Ζαμπόνι και να το τολμήσουμε στο εξάμηνο, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση της φλέβας.
Νέα ερωτήματα εγείρονται. Μπορείς να συμμορφώσεις μία υποπλαστική φλέβα; Πόσα μπαλονάκια θεωρούνται αποδεκτά; Μου μίλησαν για μόσχευμα. Μακρινό σενάριο, αλλά πιθανό. Με ρώτησαν πώς νιώθω μετά την επαναστένωση. Δε φάνηκε κανείς τους να αμφισβητεί την θεωρία πλέον.
Νιώθω δέος μπροστά στο άγνωστο, ομολογουμένως. Μετά τη φλεβογραφία, ήπιαμε όλοι καφέ σκέτο, πικρό, σερβιρισμένο γρήγορα, και χωρίς ζάχαρη, σαν τη ζωή. Η κυρία δίπλα μου είχε "τον ζάχαρο". Η αδερφή της ρευματοειδή αρθρίτιδα. "Αυτοάνοσο", μου εξήγησε. "Χα!" σκέφτηκα.
"Και τώρα τί θα κάνεις;" με ρώτησε μια άλλη κυρία, φίλη επισκέπτρια της ασθενούς με τον ζάχαρο. Μπορώ α. να πέσω από το παράθυρο, β. επειδή η ζωή είναι ωραία (?) να ξαναπροσπαθήσω. Ευτυχώς έπιασε βροχή. Πλησίασα το παράθυρο μόνο για να γράψω στο θολό τζάμι "fuck" και ανανέωσα το ραντεβού με την ιστορία για τον επίσης βροχερό Σεπτέμβρη.
Η ελπίδα είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας.