Guys, ευχαριστώ για το sympathy, είναι το πλέον ουσιαστικό στις ανθρώπινες σχέσεις.
Fantoma, έχω κάνει κράτηση και Πολωνία, και Βουλγαρία, και Ιταλία. Και Αλάσκα θα πήγαινα, αν χρειαζόταν. Ακόμη και στον Πλούτωνα.
Isolexion, την επέμβαση την έκανα 13 Απριλίου και τρεις εβδομάδες μετά οι ενοχλήσεις μου είχαν φύγει ή υποχωρήσει.
Homer, fuck, αυτό έχω να (ξανα)πώ. Ο ακτινολόγος είχε δει απουσία ροής με το doppler. Η φλεβογραφία έδειξε την υποπλασία. Σκέφτομαι μήπως την παραμόρφωσα εγώ, που σήκωνα βάρη μετά την επέμβαση. Ή αντέδρασε έτσι ούτως ή άλλως γιατί έχει λάθος γενετικά μηνύματα κατασκευής. Ή γιατί δε γούσταρε το μπαλονάκι που την τραυμάτισε.
Τα νέα βέβαια παραμένουν ενθαρρυντικά για όλους μας. Το πρόβλημα βρίσκεται στις φλέβες, και εκεί, στα στενά μονοπάτια τους, παραμονεύει και η λύση, που σίγουρα θα είναι διαφορετική για τον καθένα. Φαίνεται πως σε κάποιους θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες τρομπαρίσματος, ή άλλες εναλλακτικές.
Το θέμα είναι, μπορεί κάποιος να μου αλαφρύνει το κεφάλι που γυρίζει, όλο και γυρίζει; Βιώνω ένα basic mismatch με τον κόσμο.
"Ναι, γυρίζει" έλεγε ο Γαλιλαίος, και αυτή η ρήση έγινε η αγαπημένη μου όταν πέθανε το αυτοάνοσο μοντέλο και συστηθήκαμε με την ΧΕΝΦΑ.
Η φλεβική ανεπάρκεια ορίζει σήμερα αυτό που πάντα ήμαστε. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, κοιμόμουν πολύ και οι φίλοι με έλεγαν υπναρού. Ούτε εμένα μου άρεζε, αλλά δε μπορούσα να κάνω αλλιώς. Σήμερα, φαίνεται πως ο εγκέφαλός μου έψαχνε ανάπαυση και οξυγόνο με κάθε δυνατό τρόπο, με οκτώ ή εννιά ώρες ύπνου. Θυμάμαι επίσης, από παιδί, να περπατάω νωχελικά και αργά, ρυθμό που τον κράτησα μέχρι σήμερα, σα να χαζεύω μόνιμα γλάρους ή ακριβές βιτρίνες. Οι φίλοι πάλι βαριόντουσαν και με προσπερνούσαν. Δεν ξέρω πόσο αυτό έχει σχέση, αλλά κάτι μου λέει πως η ΧΕΝΦΑ με ανάγκαζε να ρίχνω συνεχώς ρυθμούς.
Όταν έπαθα την οπτική νευρίτιδα, το πρώτο επεισόδιο, ήμουν Δρέσδη, και έλεγα πως αξιώθηκα τουλάχιστο ένα όμορφο θέαμα του Έλβα, με τα φωτισμένα σαξονικά φαναράκια. Μετά, το δεξί μάτι θόλωσε - και το αριστερό επίσης, από το δάκρυ.
Σήμερα δεν έχω στιγμές για χάσιμο. Έχω ένα ξανθό κεφαλάκι που μπουσουλάει στα πόδια μου και χαίρεται όταν ανάβω τον διακόπτη του ανεμιστήρα οροφής. Του αρέσει ο αέρας στο πρόσωπο, μου τον δείχνει με το δάχτυλο και περιμένει να του πω "Ναι, γυρίζει".
Fantoma, έχω κάνει κράτηση και Πολωνία, και Βουλγαρία, και Ιταλία. Και Αλάσκα θα πήγαινα, αν χρειαζόταν. Ακόμη και στον Πλούτωνα.
Isolexion, την επέμβαση την έκανα 13 Απριλίου και τρεις εβδομάδες μετά οι ενοχλήσεις μου είχαν φύγει ή υποχωρήσει.
Homer, fuck, αυτό έχω να (ξανα)πώ. Ο ακτινολόγος είχε δει απουσία ροής με το doppler. Η φλεβογραφία έδειξε την υποπλασία. Σκέφτομαι μήπως την παραμόρφωσα εγώ, που σήκωνα βάρη μετά την επέμβαση. Ή αντέδρασε έτσι ούτως ή άλλως γιατί έχει λάθος γενετικά μηνύματα κατασκευής. Ή γιατί δε γούσταρε το μπαλονάκι που την τραυμάτισε.
Τα νέα βέβαια παραμένουν ενθαρρυντικά για όλους μας. Το πρόβλημα βρίσκεται στις φλέβες, και εκεί, στα στενά μονοπάτια τους, παραμονεύει και η λύση, που σίγουρα θα είναι διαφορετική για τον καθένα. Φαίνεται πως σε κάποιους θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες τρομπαρίσματος, ή άλλες εναλλακτικές.
Το θέμα είναι, μπορεί κάποιος να μου αλαφρύνει το κεφάλι που γυρίζει, όλο και γυρίζει; Βιώνω ένα basic mismatch με τον κόσμο.
"Ναι, γυρίζει" έλεγε ο Γαλιλαίος, και αυτή η ρήση έγινε η αγαπημένη μου όταν πέθανε το αυτοάνοσο μοντέλο και συστηθήκαμε με την ΧΕΝΦΑ.
Η φλεβική ανεπάρκεια ορίζει σήμερα αυτό που πάντα ήμαστε. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, κοιμόμουν πολύ και οι φίλοι με έλεγαν υπναρού. Ούτε εμένα μου άρεζε, αλλά δε μπορούσα να κάνω αλλιώς. Σήμερα, φαίνεται πως ο εγκέφαλός μου έψαχνε ανάπαυση και οξυγόνο με κάθε δυνατό τρόπο, με οκτώ ή εννιά ώρες ύπνου. Θυμάμαι επίσης, από παιδί, να περπατάω νωχελικά και αργά, ρυθμό που τον κράτησα μέχρι σήμερα, σα να χαζεύω μόνιμα γλάρους ή ακριβές βιτρίνες. Οι φίλοι πάλι βαριόντουσαν και με προσπερνούσαν. Δεν ξέρω πόσο αυτό έχει σχέση, αλλά κάτι μου λέει πως η ΧΕΝΦΑ με ανάγκαζε να ρίχνω συνεχώς ρυθμούς.
Όταν έπαθα την οπτική νευρίτιδα, το πρώτο επεισόδιο, ήμουν Δρέσδη, και έλεγα πως αξιώθηκα τουλάχιστο ένα όμορφο θέαμα του Έλβα, με τα φωτισμένα σαξονικά φαναράκια. Μετά, το δεξί μάτι θόλωσε - και το αριστερό επίσης, από το δάκρυ.
Σήμερα δεν έχω στιγμές για χάσιμο. Έχω ένα ξανθό κεφαλάκι που μπουσουλάει στα πόδια μου και χαίρεται όταν ανάβω τον διακόπτη του ανεμιστήρα οροφής. Του αρέσει ο αέρας στο πρόσωπο, μου τον δείχνει με το δάχτυλο και περιμένει να του πω "Ναι, γυρίζει".
Η ελπίδα είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας.