Καλημέρα! Ελπίζω αυτή η χρονιά να κυλήσει πολύ ομαλότερα για όλες κι όλους μας!
Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση "πώς σπουδάζεις με πολλαπλή σκλήρυνση;" ίσως απλά να θέλω να πω τον πόνο μου. Ένα μήνα αφότου πέρασα στο τμήμα που περίμενα χρόνια, ξεκίνησα να έχω ενοχλήσεις στο δεξί μου μάτι. Τέλη Οκτωβρίου 2020. Οπτική νευρίτιδα. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολύ πόνο και ένα σωρό εξετάσεις, διαγνώστηκα 1 μήνα αργότερα με πολλαπλή σκλήρυνση. Είπα, "δε θα το βάλεις κάτω" και συνέχισα απτόητη, παρά τη θεραπεία με την κορτιζόνη, για να επανέλθω από την υποτροπή και παρά τους πόνους. Όπως σας είπα, την ήθελα πάρα πολύ τη σχολή, επομένως ήταν σα να μην έβλεπα αυτό που ερχόταν. Στο εαρινό το ίδιο σκηνικό, στο αριστερό μάτι. Πιέστηκα υπερβολικά πολύ, συμμετείχα σε ομαδικές εργασίες, έπαιρνα κορτιζόνη στο μεγαλύτερο μέρος του εξαμήνου και εκεί που είπα ότι θα δώσω έστω 3 μαθήματα, έρχεται μια τρίτη υποτροπή μια εβδομάδα πριν την εξεταστική για να με τσακίσει. Αυτή ήταν η χειρότερη. Διήρκησε όλο το καλοκαίρι, κάνοντάς το εφιαλτικό, για να δείξουν οι νέες μαγνητικές στο τέλος του Σεπτέμβρη ότι η μορφή σκλήρυνσης που έχω συγκαταλέγεται στις καλπάζουσες. Και ξανά θεραπεία με κορτιζόνη. Έκανα πάλι ένα σωρό εξετάσεις, γιατί έπρεπε να αλλάξω θεραπεία. Κατέληξα το Δεκέμβριο να αλλάξω λοιπόν θεραπεία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που υπήρχαν ελπίδες να έρθω στον τόπο σπουδών κατά το εαρινό εξάμηνο. Και να τις συνεχίσω, ή μάλλον να τις αρχίσω. Αν έβγαιναν σε νορμάλ επίπεδα οι εξετάσεις αίματος μετά τη νέα θεραπεία, θα ερχόμουν. Κι έτσι κι έγινε. Έχω ένα μήνα εδώ και δεν ξέρω τι νιώθω. Ο ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από άγχος. Ενώ νόμιζα ότι μετά από όλα αυτά που πέρασα, θα αισθάνομαι πιο δυνατή και θα δίνω λιγότερη σημασία σε μικροπράγματα, όπως και στους βαθμούς, κοντεύει να μου στρίψει. Φοβάμαι μην πάθω κάτι καινούριο. Ψάχνω όλη την ώρα νέους τρόπους να διαβάσω, ώστε να μην επιβαρύνω τον οργανισμό μου. Αισθάνομαι ότι και τώρα που το μοιράζομαι εδώ, είναι σα να ψάχνω οδηγίες χρήσης για το πώς να αποφοιτήσω χωρίς να δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα στην υγεία μου απ' ό,τι ήδη υπάρχει. Γράφω με την ελπίδα κάποιος να έχει σπουδάσει ή να σπουδάζει τώρα με τη νόσο, μήπως και αντλήσω κουράγιο. Ελπίδα. Αισθάνομαι απλά ότι ήρθα από το νοσοκομείο, στο πανεπιστήμιο. Σα να μην έχουν καμία διαφορά. Ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένη. Είναι σα να ξεκινάω τώρα να μαθαίνω να ζω με τη σκλήρυνση. Είμαι φανερά απογοητευμένη από τους γιατρούς όλον αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Όσο κι αν τα μοιράζομαι αυτά στην ψυχοθεραπεία, στους φίλους, στην οικογένεια, δεν είναι το ίδιο να τα ακούει κάποιος που είναι πάσχων και ενδεχομένως ταυτίζεται. Ευχαριστώ για το χρόνο σας, ελπίζω να μη σας ζάλισα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση "πώς σπουδάζεις με πολλαπλή σκλήρυνση;" ίσως απλά να θέλω να πω τον πόνο μου. Ένα μήνα αφότου πέρασα στο τμήμα που περίμενα χρόνια, ξεκίνησα να έχω ενοχλήσεις στο δεξί μου μάτι. Τέλη Οκτωβρίου 2020. Οπτική νευρίτιδα. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολύ πόνο και ένα σωρό εξετάσεις, διαγνώστηκα 1 μήνα αργότερα με πολλαπλή σκλήρυνση. Είπα, "δε θα το βάλεις κάτω" και συνέχισα απτόητη, παρά τη θεραπεία με την κορτιζόνη, για να επανέλθω από την υποτροπή και παρά τους πόνους. Όπως σας είπα, την ήθελα πάρα πολύ τη σχολή, επομένως ήταν σα να μην έβλεπα αυτό που ερχόταν. Στο εαρινό το ίδιο σκηνικό, στο αριστερό μάτι. Πιέστηκα υπερβολικά πολύ, συμμετείχα σε ομαδικές εργασίες, έπαιρνα κορτιζόνη στο μεγαλύτερο μέρος του εξαμήνου και εκεί που είπα ότι θα δώσω έστω 3 μαθήματα, έρχεται μια τρίτη υποτροπή μια εβδομάδα πριν την εξεταστική για να με τσακίσει. Αυτή ήταν η χειρότερη. Διήρκησε όλο το καλοκαίρι, κάνοντάς το εφιαλτικό, για να δείξουν οι νέες μαγνητικές στο τέλος του Σεπτέμβρη ότι η μορφή σκλήρυνσης που έχω συγκαταλέγεται στις καλπάζουσες. Και ξανά θεραπεία με κορτιζόνη. Έκανα πάλι ένα σωρό εξετάσεις, γιατί έπρεπε να αλλάξω θεραπεία. Κατέληξα το Δεκέμβριο να αλλάξω λοιπόν θεραπεία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που υπήρχαν ελπίδες να έρθω στον τόπο σπουδών κατά το εαρινό εξάμηνο. Και να τις συνεχίσω, ή μάλλον να τις αρχίσω. Αν έβγαιναν σε νορμάλ επίπεδα οι εξετάσεις αίματος μετά τη νέα θεραπεία, θα ερχόμουν. Κι έτσι κι έγινε. Έχω ένα μήνα εδώ και δεν ξέρω τι νιώθω. Ο ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από άγχος. Ενώ νόμιζα ότι μετά από όλα αυτά που πέρασα, θα αισθάνομαι πιο δυνατή και θα δίνω λιγότερη σημασία σε μικροπράγματα, όπως και στους βαθμούς, κοντεύει να μου στρίψει. Φοβάμαι μην πάθω κάτι καινούριο. Ψάχνω όλη την ώρα νέους τρόπους να διαβάσω, ώστε να μην επιβαρύνω τον οργανισμό μου. Αισθάνομαι ότι και τώρα που το μοιράζομαι εδώ, είναι σα να ψάχνω οδηγίες χρήσης για το πώς να αποφοιτήσω χωρίς να δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα στην υγεία μου απ' ό,τι ήδη υπάρχει. Γράφω με την ελπίδα κάποιος να έχει σπουδάσει ή να σπουδάζει τώρα με τη νόσο, μήπως και αντλήσω κουράγιο. Ελπίδα. Αισθάνομαι απλά ότι ήρθα από το νοσοκομείο, στο πανεπιστήμιο. Σα να μην έχουν καμία διαφορά. Ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένη. Είναι σα να ξεκινάω τώρα να μαθαίνω να ζω με τη σκλήρυνση. Είμαι φανερά απογοητευμένη από τους γιατρούς όλον αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Όσο κι αν τα μοιράζομαι αυτά στην ψυχοθεραπεία, στους φίλους, στην οικογένεια, δεν είναι το ίδιο να τα ακούει κάποιος που είναι πάσχων και ενδεχομένως ταυτίζεται. Ευχαριστώ για το χρόνο σας, ελπίζω να μη σας ζάλισα.
