Επιστροφή

Των Μαργαριταριών η Πεμπτουσία


Με φέρνει πάλι Εδώ, αυτή η ακατανόητη Δύναμη να θέλω να χορέψω λέξεις με εικόνες, την λογική με την Καρδιά από βιώματα που Ταξιδεύουν την Ψυχή μου.

Να σαν προχθές, τα βήματα μου με οδήγησαν εκεί, εκεί που γαληνεύει η Ψυχή, εκεί που η αύρα από το ύδωρ της Ζωής πλημμυρίζει την δική μας αύρα μας και την ηρεμεί, και την Αγαλλιάζει. Στην Θάλασσα.

Οι ακτίνες του Ήλιου, του Ζωοποιού μας κέντρου, ενεργοποίησαν την εξερευνητική μου Φαντασία, σαν να με κρατούσαν από το χέρι για να μου δείξουν τις Ονειρικές τις Χάρες κρυμμένες εδώ και εκεί. Τις ακολούθησα με βήμα αργό σαν να ήξερα ότι οποιαδήποτε βιασύνη, θα με θόλωνε, θα με ξεσύνδεε από την καθοδηγητική Ενέργεια αυτή.

Τα πρώτα μου βήματα με έφεραν μπροστά από μια απίστευτη Χρωματοψία, ένα παιχνίδι χρωμάτων της Θάλασσας με το γη, που μόνο η Θεία Φύση θα μπορούσε να καλλωπίσει.

Να καλλωπίσει για ποιόν αναρωτήθηκα… και εκείνη την στιγμή, ένιωσα σαν τον ακροατή της έκθεσης Καλλιτεχνίας της Ζωής. Ένιωσα πως η Ζωή μέσα από τα δικά μου Μάτια, απολάμβανε τον Εαυτό της, το Μεγαλείο της. Δεν σταμάτησα εκεί. Συνέχισα.

Σαν ηρεμούσαν οι Σκέψεις μου μπροστά στην Απεραντοσύνη Καλλιτεχνίας… κοχύλια ξεπηδούσαν εδώ και εκεί στον Κόσμο μου, μπροστά στα Μάτια, σαν να Υπήρχαν πάντα εκεί αλλά ήμουν ανίκανος να δω, να βιώσω. Η Γαλήνη στην Ψυχή μου αμέσως συνοδεύτηκε από αίσθημα Χαράς, αίσθημα Δημιουργίας. Η Ανάσα μου πιο ελαφριά, που γλυκιά. Το σώμα μου είχε την ανάγκη να νιώσει, να ακουμπήσει. Πιάνω ένα κοχύλι, θαυμάζοντας την Ομορφιά του, την Δύναμη του και την ακουμπώ στην άκρη της γης, για το Θαυμάσω με όλη μου την Καρδιά. Το αποτυπώνω.

Οι εκπλήξεις της Ζωής, η ανάσα την Ψυχής, πόσο συνδεόμαστε με όλα αυτά που βλέπουμε, που μυρίζουμε, που ακούμε, γευόμαστε και ακουμπάμε. Η Χαρά και η Γαλήνη, αισθήματα όσο προχωρούσα και βάθαιναν. Απλά Τώρα ένιωθα και το αίσθημα Δύναμης, αυτό το αίσθημα που τόσο χρειαζόμαστε για την Θεραπεία μας. Δεν πίστευα στα Μάτια μου, η Λογική δεν είχε θέση σε αυτό το Χορό που με Αγάπη η Ζωή μας δίνει, και που εμείς πολλές φορές περιφρονούμε.

Η συγκίνηση Χαράς έκδηλη. Συγκρατώ τα δάκρυα για να συνεχίσω για να προχωρήσω. Ποιο είναι το επόμενο Δώρο της αναρωτιέμαι. Αλλά δεν μένω στην σκέψη, μένω στην Ανάσα. Την ακούω, την νιώθω μέσα μου σε κάθε εισπνοή, έξω μου σε κάθε εκπνοή.

Σε κάθε βήμα, ξεχνάμε ακριβώς αυτό, ότι η κάθε αναπνοή είναι ένα Δώρο, η Κοσμική ενέργεια της Ζωής που μας κρατάει Εδώ στην Μαγεία της.
Αντιλαμβάνομαι κάτι Όμορφο. Μικρά πλασματάκια, νεοφερμένα σε αυτό τον Κόσμο κολυμπούν με Γαλήνη σαν να γνωρίζουν την Ύπαρξη τους, και να περιμένουν την στιγμή που θα μεγαλώσουν, χωρίς βιασύνη, χωρίς τριβή και τριγμούς. Τα Μάτια τους σαν την μύτη της καρφίτσας, λάμπουν, μένω με το Στόμα ανοιχτό. Σαν να έβλεπα την Ψυχή τους, Υπέρλαμπρη Ακτινοβολούσα, μέσα από τα μικροσκοπικά Μάτια τους.

Σαν άσβεστος πυρσός άναψε η Ψυχή μου με το Άγιο Λάδι της Απέραντης, Αναλλοίωτης, Αιώνιας Αγάπης της Ζωής. Εδώ και εκεί μικρά αλλά Θαυματουργά Μαργαριτάρια περίμεναν για να ελευθερωθούν, για να φανερωθούν.

Το μεγαλύτερο δίδαγμα για να βρούμε την Δύναμη, να γίνουμε και να δίνουμε Αγάπη και Ειρήνη. Ότι τα κοχύλια, σε κάθε πρόκληση της Ζωής σε κάθε μάχη της Ψυχής, παραδίδουν Μαργαριτάρια.

Φως να φωτίζει τις Ψυχές μας με τις Θείες ακτίνες του,
να ξαπλώνεται η Υγεία και Θεραπεία μέσα μας,
η Δύναμη και Σοφία έξω μας.

Στάθης

Τα σχόλια είναι κλειδωμένα

Return to Top ▲Return to Top ▲