Μια εστία δηλώνει γενικά την ύπαρξη φλεγμονής, δηλαδή μιας αντίδρασης του ανοσοποιητικού συστήματος σε ένα "ξένο σώμα". Η φλεγμονή συχνά συνοδεύεται από εσωτερικές εκχυμώσεις που δημιουργούν πρήξιμο, επομένως και κατά τόπους αύξηση της πίεσης που με τη σειρά της δικαιολογεί φαινόμενα όπως ο πονοκέφαλος. Ωστόσο, τα αμιγώς νευρολογικά συμπτώματα δικαιολογούνται μόνο από καταστροφή της μυελίνης. Άρα μια εστία είναι δηλωτική νευρολογικής βλάβης μόνο όταν η φλεγμονή έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή μυελίνης σε κρίσιμα σημεία. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει άμεσος τρόπος εντοπισμού της απομυελίνωσης, γι' αυτό και το συμπέρασμα προκύπτει έμμεσα από την παρατήρηση εστιών. Φυσικά, όταν κάποιος είναι υποψιασμένος για την υποκείμενη κατάσταση ταυτίζει, χωρίς να σφάλλει αναγκαστικά, τις απομυελινώσεις με τις εστίες.
Το ερώτημα είναι τί δημιουργεί την φλεγμονή εξαρχής, δηλαδή ποιό είναι το "ξένο σώμα" εναντίον του οποίου αντιδρά το ανοσοποιητικό σύστημα; Η διαδεδομένη, πλην καταρρέουσα αυτοάνοση θεωρία, λέει ότι ότι το "ξένο σώμα" δεν είναι καθόλου ξένο, αλλά η ίδια η μυελίνη. (-Μα τότε γιατί της επιτίθενται τα λευκά αιμοσφαίρια; -Μα γιατί τρελάθηκαν). Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν τη μεταφυσική ερμηνεία, μια εστία δηλώνει επιπλέον μια "τρελή" αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος σε έναν εισβολέα-φάντασμα, άρα η ύπαρξή της όχι μόνο δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ αυτή καθαυτή με το πρόβλημα. Έτσι, στα πλαίσια της αυτοάνοσης θεωρίας οι εστίες είναι ανεπιθύμητες γιατί ΕΙΝΑΙ το πρόβλημα, και πρέπει με κάθε τρόπο να εξαλειφθούν. Αναμένεται μάλιστα η εξάλειψή τους να εξαφανίσει και τα συμπτώματα της ασθένειας. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει πάντα...
Γιατί όμως συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις; Είναι αυτές απόδειξη ότι η αυτοάνοση θεωρία ισχύει;
Όχι αναγκαστικά. Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, οι εστίες είναι φλεγμονές, άρα μειώνονται με τη χρήση ανασοτροποποιητικών και ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων ακόμα και στην περίπτωση που ΟΝΤΩΣ υπάρχει ξένο σώμα, αφού έτσι περιορίζεται η αντίδραση του σώματος σε αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση η πραγματική βλάβη, δηλαδή το "ξενο σώμα", παραμένει και μεγαλώνει, ενώ εμποδίζεται διαρκώς η φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σε αυτό. Η δυνατότητα διατήρησης αυτής της ισορροπίας του τρόμου καθορίζει και το χρονικό διάστημα που ο ασθενής είναι απαλλαγμένος από εστίες και υποτροπές. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα εγκεφαλικά του κύτταρα δεν φθείρονται. Απλά τα φάρμακα εμποδίζουν την εκδήλωση της φθοράς.
Υπό το πρίσμα λοιπόν της απόρριψης της αυτοάνοσης θεωρίας οι εστίες αποδαιμονοποιούνται. Η ύπαρξή τους δείχνει οτι ο οργανισμός είναι υγιής και παλεύει ικανοποιητικά τις φλεγμονές του. Και μάλιστα, όσες περισσότερες στα αρχικά στάδια της νόσου, τόσο το καλύτερο.
Είναι πράγματι δύσκολο να το δεχτεί κανείς. Εκτός κι αν έχει στα χέρια του έναν πειστικό μηχανισμό γέννεσης "ξενών σωμάτων" μέσα στο κεφάλι. Και η ΧΕΝΦΑ κάνει ακριβώς αυτό. Υποθέτω, φίλε Karidoula, ότι έχεις ήδη εξοικειωθεί με αυτή τη θεωρία.