Λεπόν, πήγα σήμερα στην επιτροπή.
Επειδή είμαι πολύ τυχερός, είχα 2 νευρολόγους στην επιτροπή.
Ένας ευγενέστατος νευρολόγος με εξέτασε τυπικά, ενώ η ειρωνική κυρία νευρολόγα, ήθελε να κάνει εξονυχιστικό έλεγχο.
Αφού λοιπόν παρουσίασα παθολογικό αντανακλαστικό στο δεξί γόνατο, ριπίδιο στην αριστερή πατούσα και θετικό Babinski στη δεξιά πατούσα, δεν της έφτανε της κυρίας.
Με έβαλε να περπατήσω φυσιολογικά και έτρεμε το δεξί μου πόδι.
Μετά με έβαλε να προσπαθήσω να περπατήσω με μαζεμένα τα πόδια και έχανα την ισορροπία μου μόνο που έβαζα τα 2 πόδια δίπλα διπλά.
Τέλος με έβαλε να περπατήσω με κλειστά μάτια.
Στο 4ο-5ο βήμα, ένιωσα 2 χέρια να με αρπάζουνε.
Άνοιξα τα μάτια και με είχε κρατήσει ο ευγενικός κύριος αφού είχα διαγράψει δεξιά καμπυλωτή πορεία.
Γύρισε και λέει στην νευρολόγα: Βρε, θα πέσει να τσακιστεί το παιδί, τι κάνεις?
Αυτή τότε είπε με το ωραίο ειρωνικό της ύφος: Εντάξει, βγες έξω και θα δούμε.
Αφού περίμενα 3 ώρες και αφού τσακώθηκαν μεταξύ τους βγήκε και το πόρισμα.
67% αναπηρία λόγω νευρολογικής πάθησης και δικαίωμα εξωϊδρυματικού επιδόματος για 2 χρόνια.
Όταν βρήκα μετά στο κυλικείο τον ευγενικό κύριο τον ρώτησα:
Γιατί τσακωνόσασταν κύριε με τη συνάδελφό σας?
Μου απήντησε ότι δυσκολευόταν η άλλη να δεχτεί ότι το δεξί μου πόδι έτρεμε και όχι το αριστερό.
Με λίγα λόγια παιδιά, ή άχρηστη είναι η κυρία ή εγώ αξίζω 5 Όσκαρ.
Η κρίση, δικιά σας.
Πάγκαλε, έχε χάρη που ο διάολος δεν είναι τόσο δυνατός να σε πάρει και να σε σηκώσει!!!