Τι να πω... Σα να διαβάζω και την δική μου ιστορία μέσα στις δικές σας.
Κι εμένα με το χέρι ξεκίνησε, σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα μου είπαν κι εμένα...
Βέβαια, τότε σπούδαζα στην επαρχία και είχα πάει ολομόναχη στο γιατρό και το κορυφαίο ήταν ότι είχα πάει σε ορθοπαιδικό και όταν έκανα το ηλεκτρομυογράφημα (το οποίο δεν έκανα ολόκληρο γιατί ήμουν φοβιτσιάρα) είχε έρθει και η νευρολόγος παρέα και με είχαν παραμερίσει και όλο "ψουψουψου" πίσω από την πλάτη μου
Παρ' όλο που έπρεπε να ξαναπάω για να το ξανακοιτάξουμε, επαναπαύτηκα και δεν ξαναπήγα ποτέ...
Είπα και στους γονείς μου "δεν είναι τίποτα, μπορεί να χρειαστεί να κάνω καμία επέμβαση μετά από πολλά χρόνια" και επαναπαύτηκαν κι αυτοί...
Μετά ήρθαν τα πόδια, τότε το ψιλιάστηκα κι εγώ γιατί είχα διαβάσει για τη ΣΚΠ στα πλαίσια ενός μαθήματος στο πανεπιστήμιο. Αλλά δεν πήγα ποτέ στο γιατρό γιατί φοβόμουν αυτό που θα ακούσω (οπότε έπλαθα δικαιολογίες με το μυαλό μου του τύπου "κουράστηκα πολύ στη δουλειά" κ.τ.λ
)
Μετά πάλι πόδια και τέλος μάτι (τότε μόνο πήγα στα επείγοντα γιατί φοβήθηκα, αν και η οπισθοβολβική νευρίτιδα θεωρείται το πιο απλό στη ΣΚΠ).
Το κορυφαίο ήταν ότι πήγα μπας και μου δώσουν κανένα κολλύριο και ξαναβρώ το φως μου, δεν είχα ψιλιαστεί ότι το περιστατικό έχει να κάνει με ΣΚΠ μέχρι που με ρώτησε ο οφθαλμίατρος αν "μουδιάζω", οπότε τότε τα συνέδεσα όλα και η διάγνωση με βρήκε "ευτυχώς" πλήρως προετοιμασμένη.
Βέβαια αν είχα πάει από το πρώτο κιόλας μούδιασμα δεν θα ήταν γεμάτες εστίες οι μαγνητικές μου, αλλά τι να κάνουμε, είχα αλλού το μυαλό μου τότε... Τώρα πάντως της έχω βάλει "φρένο" και όλα μια χαρά.
Όταν η ζωή σε κερνά λεμόνια, μην ξεχάσεις να ζητήσεις λίγη τεκίλα και αλάτι!!
Και... άσπρο πάτο!!