Το να κουραστείς να περιμένεις τα κινητικά προβλήματα είναι ένα πράγμα. Το να το νοιώθεις να συμβαίνει με σταθερο ρυθμό είναι άλλο, και χίλιες φορές να το περιμένεις και να μην έρθει ποτέ, από το να το βιώνεις. Ούτε για αστείο να μην το λέμε καλύτερα να εχω κινητικά προβλήματα γιατί κουράστηκα να τα περιμένω. Το ότι δεν ήρθαν σου επιτρέπει να έχεις μια αισιοδοξία και να ελπίζεις ότι η μορφή της νόσου που έχεις είναι τέτοια που δεν θα έρθουν ίσως και ποτέ. Όταν αισθάνεσαι την αναπηρια να προχωρά, και να μη μπορεί κανείς να σε βοηθήσει, για μένα το αίσθημα είναι σαν να σε θάβουν ζωντανό, ένας αργός θάνατος. Και φυσικά τότε δεν σου μένουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
mplearkouda έγραψε:Το να κουραστείς να περιμένεις τα κινητικά προβλήματα είναι ένα πράγμα. Το να το νοιώθεις να συμβαίνει με σταθερο ρυθμό είναι άλλο, και χίλιες φορές να το περιμένεις και να μην έρθει ποτέ, από το να το βιώνεις. Ούτε για αστείο να μην το λέμε καλύτερα να εχω κινητικά προβλήματα γιατί κουράστηκα να τα περιμένω. Το ότι δεν ήρθαν σου επιτρέπει να έχεις μια αισιοδοξία και να ελπίζεις ότι η μορφή της νόσου που έχεις είναι τέτοια που δεν θα έρθουν ίσως και ποτέ. Όταν αισθάνεσαι την αναπηρια να προχωρά, και να μη μπορεί κανείς να σε βοηθήσει, για μένα το αίσθημα είναι σαν να σε θάβουν ζωντανό, ένας αργός θάνατος. Και φυσικά τότε δεν σου μένουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.μπορω να πω οτι ντρεπομαι γι αυτο που ειπα κ νοιωθω..... με εβαλεσ στην θεση μου....