• Θα ήθελα να την γνώμη σας...

  • Γενική συζήτηση επί θεμάτων της πολλαπλής σκλήρυνσης.
Γενική συζήτηση επί θεμάτων της πολλαπλής σκλήρυνσης.
 #76102  από LL--MM
 Πέμ Αύγ 09, 2012 10:49 am
Καλημέρα σε όλους, και καλώς όρισες Brazil, έστω και κάπως καθυστερημενα!!!
Ελπίζω η αδελφούλα σου να τελειώσει μ'επιτυχία τις εξετάσες της, ωστε να βρείς έναν τρόπο πιο "σοφτ" να της το πεις, αλλά και πάλι, άμα βλέπει τα όποια συμπτώματα, και τα "επαναλαμβάνει", δε θα έπρεπε να μείνετε στο "status quo"; Μήν αρχίσει η κοπέλα να παθαίνει σύνδρομο "uthof", ή όπως, τέλος πάντων το λένε, εξ αίτιας μόνο του ορισμού "σκπ"...
Αφού ΕΚΕΙΝΗ ΕΙΝΑΙ καλοπροαίρετη, σε αντίθεση με τους παραέξω, μόνο άν ρωτήσει άμεσα, άν υποπτεύεται κάτι δηλαδή, της το λες...

Λέτε η κοπέλα της Ιπανέμα να έπασχε από σκπ κι αυτή;;; :think:

Τα πλεονεκτήματα της αποκάλυψης viewtopic.php?f=10&t=3144
Τα πλεονεκτήματα/μην ξεχνάμε τα μειονεκτήματα, μέσα στην οικογένεια, σταθμίζονται βάσει του αποδέκτη: Στη γιαγιά μου δεν το είπαμε ποτέ, "έπεσε" πάνω σε μια γνωμάτευση μια μέρα και της είπα ότι το'γραψε ο γιατρός για να με καλύπτει το ταμείο, (στην Ελλάδα είμαστε, που λένε κι οι νευρολόγοι) οπότε με προειδοποίησε ότι θα έβρισκα το μπελά μου που έκανα τέτοιες απάτες στο ταμείο :teasing-neener: , αλλά μείναμε εκεί... Πιστεύω ότι το είχε υποπτευτεί παρ'όλα αυτά, αλλά δεν επέμεινε να της πουμε λεπτομέρειες...

Με συγχωρείς που βάζω αυτό εδώ, αλλά επειδή το ανάρτησες εσύ η ίδια, ελπίζω να μη φανεί τοσο "εκτός θέματος"...

• Το να μιλάτε για τη διάγνωση σας, μπορεί να φέρει ηρεμία στην ψυχή σας. Πολλοί άνθρωποι με ΣκΠ, αναφέρουν πως η «απόκρυψη», προκαλεί περισσότερο άγχος από την «αποκάλυψη». Αυτή η υπόθεση προυποθέτει ότι θα υπάρξει κατανόηση από τους αποδέκτες της δήλωσης, στον εργασιακό τομέα και στην Ελλάδα που ζουμε, θέλει σκέψη το θέμα...
Η «αποκάλυψη» επίσης, κάνει ευκολότερη, αν προκύψει ανάγκη, τη συζήτηση για διαφοροποιήσεις στο χώρο εργασίας που πιθανώς να χρειαστούν.
Τότε τι σόι ηρεμία θα προσέδιδε; Ν'αναγκαζόμαστε να μιλάμε για τις δυσκολίες μας ζητιανεύοντας, βέεεεβαια, είναι ηρεμιστικό (για όσους ΔΕΝ πασχουν)
• Έχοντας «ξεκαθαρίσει το τοπίο», οι άλλοι ΘΑ αντιμετωπίσουν με κατανόηση το γεγονός πως έχετε ΣκΠ, και πως πρέπει να σας συμπεριφέροντε οι συνάδελφοι. Οι σχέσεις σας με τους ανθρώπους θα γίνονται σε πιο έντιμο επίπεδο.
Το "θα" και το "πρέπει" αυτά είναι το μεγάλο πρόβλημα: Για ποιά κατανόηση μιλάει ο μπαρούφας που αράδιασε αυτό;
Ε, λοιπόν, οι υγιείς "ψυχολόγοι" έχουν και θράσος: Απαιτούν "εντιμότητα" μόνο απ'όσους χρειάζονται στηριξη...
Κι αυτό, απλούστατα, διότι ξέρουν πως δεν έχει κανένα νόημα να την απαιτήσουν από κείνους που όφειλαν να τη δώσουν.

• Θα απαλλαγήτε από το άγχος πως ένας προηγούμενος εργοδότης, θα μπορούσε ξαφνικά να αποκαλύψει πως έχετε κάποια ανεπάρκεια.
Σόρυ, τι βλακείες είν'αυτές; Πήρατε πόδι μια φορά και δε σας έφτασε; Αν γίνει αυτό, και ο νέος εργοδότης είναι "άνθρωπος", θα κατανοήσει γιατί το αποκρύψατε: Αν πάλι δεν είναι, τουλάχιστον πήρατε ότι μπορέσατε από τη δουλειά αυτήν ΠΡΙΝ την αποκάλυψη...
Αλλά ξέχασα: Το να "παίρνουμε ότι μπορούμε" ισχύει μόνο για τους υγιείς...

• Η ανησυχία σας για τακτικές ιατρικές εξετάσεις στο χώρο εργασίας σας θα μειωθεί, από το γεγονός πως ο εργοδότης σας, η ασφαλιστική πολιτική της εταιρίας, και όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες γνωρίζουν πως έχετε ΣκΠ, πριν από την υποχρεωτική εξέταση.
Πολύ ανερικάνικη κατάσταση περιγράφεται εδώ: Διαβάστε τις αποφάσεις του Σουπρήμ κορτ των ΗΠΑ Firestone και Metlife, και τα λέμε μετά... Μπράβο, να κουβαλήσουμε και τη ντουντούκα...
• Έχοντας ενημερώσει τον εργοδότη σας πως έχετε ΣκΠ, θα είναι πιο εύκολο να «επιμορφώσετε» αυτόν και τους συναδέρφους σας σχετικά με τη φύση της πάθησης. Επίσης, σας δίνετε η δυνατότητα να μιλήσετε για πιθανές αλλαγές στην κατάστασή σας.
Το μόνο για το οποίο μπορεί να "επιμορφωθεί" ο εργοδότης είναι το συμφέρον του. Ακόμα και μέσα σε αυτό το σάιτ, άτομα που πήρε ο εργοδότης και τα πλήρωσε ο ΟΑΕΔ εξ ολοκλήρου, "πήραν πόδι" λόγω ώσης...

Τα μειονεκτήματα της αποκάλυψης
Φαίνεται ότι για τους ψυχολόγους, αυτά περιορίζονται σε εικασίες υποκειμενικού χαρακτήρα (ανυπόστατους φόβους) και όχι στην πραγματικότητα...
• Φόβος πως θα υπάρξουν διακρίσεις εναντίων σας επειδή θα έχετε ΣκΠ, για παράδειγμα άρνηση προαγωγής, εκπαίδευση, κλπ.
• Φόβος για τις αντιδράσεις των συναδέλφων To γνωστό "μομπινγκ", να σε κάνουν να φύγεις μόνος σου, ή να καταφέρουν να βρουν δικαιολογίες να σε πετάξουν έξω...
Θυμάστε αυτή την ιστορία;

• Φόβος πως θα χάσετε τη δουλειά σας, ή πως δε θα μπορείτε να βρείτε δουλειά (ειδικότερα αν σας έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν)
• Φόβος πως αν κάτι δεν πάει καλά στην εργασία σας, θα κατηγορηθείτε λόγω της «ανεπάρκειας» σας
Το πόσο οι φόβοι αυτοί είνια ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δικαιολογημένοι, ο ψυχολόγος επιμένει να το αγνοεί...

Σίιιιιιγουρα θα λάβουμε υποστήριξη και συμπαράσταση στη δουλειά, και τα μειονεκτήματα δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα, αλλά μόοοοονο "με τους φόβους μας": ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ ΔΗΛΑΔΗ, και δεν τρέχει τίποτα...
Είναι αυτό που λενε οι εγγλέζοι: "Ηeads I win, tails you loose": Κορώνα κερδίζω, (αφού το ανακοινώσεις- μου δίνεις τη δυνατότητα να σε πετάξω έξω, και να γλιτώσω από τον ανάπηρο) γράμματα χάνεις (εσύ, τη δουλειά που σου είναι απαραίτητη, απλούστατα)

Καλό κουράγιο,

Η γιαγιά η Κασσάνδρα
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος LL--MM την Δευ Αύγ 13, 2012 11:03 am, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
 #76108  από Φαίδρα
 Πέμ Αύγ 09, 2012 3:31 pm
Καλησπέρα Γιαγιά Κασσάνδρα!
Αρχικά να πω respect για το τραγούδι!
Είδα, ανέλυσες το κομμάτι της εργασίας. Και καλά έκανες διότι είναι κάτι που απασχολεί πολλούς από εμάς. Ναι, συμφωνώ με όσα έγραψες. Έχω νιώσει (και μου το έχουν πει και ξεκάθαρα) ότι είμαι άρρωστη λόγο της διάγνωσης, ακόμα κι όταν εγώ αισθανόμουν εντελώς καλά, και δεν είχα κανένα σύμπτωμα! Πως γίνεται λέω να μου λες εσύ(και ο κάθε εσύ) πως είμαι άρρωστη, όταν εγώ κλινικά είμαι εντελώς καλά; Αυτό ακόμα δεν το χωράει το μυαλό μου..

Το θέμα της εργασίας είναι σίγουρα ευαίσθητο. Εγώ βέβαια έμεινα στο πως να το πεις σε εφήβους και σε μέλη της οικογένειάς σου. Είναι κάτι που με απασχολεί (μαζί με τα υπόλοιπα) και ναι, το νιώθω σαν βάρος. Και αυτό επειδή ΕΓΩ επέλεξα να μην το πω σε κανέναν. Μόνο οι γονείς μου, και 2-3 ακόμη φίλοι.

Μου έδωσες ένα link από ένα παλαιότερο θέμα που είχε δημοσιευτεί εδώ, στο οποίο όμως, είναι εντελώς διαφορετική η κατάσταση. Το διάβασα όλο παρ'όλα αυτά.

Και για να ξαναγυρίσω στο αρχικό θέμα της αδελφής μου, Ναι! Είναι καλοπροαίρετη. Και υπάρχουν αρκετά βράδια που σκέφτομαι πως θα σκάσω εάν δεν της το πω! Αλλά θα περιμένω, το έχω πάρει απόφαση. Ευτυχώς δεν έχει υποπτευθεί κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Και ΕΥΤΥΧΩΣ, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα για τα μικροπροβλήματά μου, τα κρύβω πάρα πολύ καλά. Οπότε έχω το πλεονέκτημα να κρατήσω την διάγνωση μόνο για τον εαυτό μου. Κυρίως επειδή δεν μπορώ την "λύπηση" στα βλέμματα των άλλων. Κάτι που δεν θα εισπράξω από εκείνη όμως.

Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. :)
 #76160  από EFFIE
 Σάβ Αύγ 11, 2012 8:21 pm
Γιάννης έγραψε:Ένα θα σου πω, είσαι πολύ τυχερός (όπως κι εγώ) που έχεις μια αδελφή που σ' αγαπάει και την αγαπάς κι εσύ.
αυτο ακριβως.......μακαρι να ημασταν ολοι ετσι...
 #76163  από costas
 Σάβ Αύγ 11, 2012 10:18 pm
Mην της πεις τίποτα ούτε τώρα ούτε αργότερα!!!! :romance-kisscheek: